De vrije aarde die zo anders voelt en is dan de aarde die ik hier ervaar. De vrije aarde is waar ik mijn thuis weet, die een koninklijk gewaad draagt, die mij draagt en die samen met me speelt en tot expressie laat komen.

Zij is een wezen, net als ik. Een levend wezen, uitgestrekt en in diepe reikwijdte. Een geduldig eenheidswezen, die spreekt in duizenden triljoenen vormen. Ik ben hier om je ‘opnieuw ’te baren, te kronen in je grootsheid, je te ontmoeten in mezelf.

Dat was het plan. Jouw wezen mogen ontmoeten in alles wat je bent. De diepte van je oceanen, de wind in mijn haren, het geluid van regen en golven, de kleuren van de rode aarde en de regenboog, je vogels als natuurlijke navigatoren, je dieren met ogen sprekend tot mijn ziel. Via jouw schatkaart van landen en continenten, een sterrekaart van mijn afkomst kunnen zien. Je hemelkleed van echo’s van diezelfde sterren afkomst. Magie van je wezen vanzelfsprekend gevoeld.

En ook al wist ik dat er een web ingevoegd was in ons gezamenlijk weten, kon ik het niet echt geloven, ervaarde het nog niet. Je riep me wel ter hulp, dus ik kwam. En hulp was niet echt wat je vroeg, want he je bent zo’n krachtig wezen, maar de roep was meer om het webgevangenschap te doorzien en op te heffen, omdat het niet alleen jou betrof, maar de mensheid en ook andere beschavingen van de sterren.

En nu zit ik in een tijd, waarin er een Internet of Things, en sinds kort Internet of Living Things zich manifesteert. En begrijp ik je call. Want misschien is dit al gebeurd, aanwezig en verwar ik tijdslijnen in je gevangenschap, mijn gevangenschap

In al de tijd van mijn wezen, ben ik eigenlijk nog nooit geconfronteerd met wat er nu speelt aan degradatie van de waardigheid van het menselijk bewustzijn. Het is nieuw. Het is ongelooflijk dat het heeft kunnen plaatsvinden. Dus gingen we terug in waar de kern waar het begon,

En oh wat is dat slim in elkaar gezet. Petje af. Maar ik zie het wel, want dat is mijn kernkwaliteit.

En ik zie ook hoe dat gesaboteerd wordt. Ik mag dit niet in het publieke domein plaatsen, want er zitten allemaal programma’s aan vast. En het alleen al dat zo te benoemen, roept weerstand op

Maar ik ga staan in Ik ben hier en ik KAN spreken, ik HEB de kennis van het veld van programmering en levenskracht ,Ik hoef niet iets te worden, want ik ben het al. Ik ga uit van het veld van weten, hoe kwetsbaar ook.

En opnieuw de verbintenis met de aarde

Flarden zijn het die ik voorbij zie komen waar de verbindingen die ik hier kwijt ben , er gewoon zijn. De gelijkwaardigheid en het diepe respect en liefde voor elk levend wezen dus ook voor het water, o dat is me toch een magnifiek wezen, de lucht die zich naar alle kanten kan bewegen en toch zo in het nu, aarde die vanzelfsprekend vruchtbaar is, vuur als de vonk van leven. Bomen als communicatie wezens van de stromende lijnen van de aarde sterrenkaart

Ze hebben mijn logo gejat. Ik was begonnen met Kunstenaars aller landen, verenigt u en ze hebben er van gemaakt Arbeiders aller landen verenigt u en ook Kunst maakt vrij, daarvan is gemaakt Arbeit macht frei. Zo bruut en brutaal = brutentaal in de platte betekenis zijn ze. Altijd kopiëren en overnemen met een heel andere lading, betekenis. Ik wil dit onder de aandacht brengen, omdat zelfs in de kunst, die uitdrukt waar we staan op dit moment( en daar ook tijdlijnen ingevoegd worden, zo iets wezenlijk zegt als je dat kan verstaan

Kinderen die van nature ware kunstenaars zijn, moeten leren om te gaan modeleren, na te praten en wat een autoriteit zegt of doet over te nemen, te kopiëren. En ook nu te maken krijgen met een injectiespuit, nu al of over een een tijdje

Er is steeds iets mis in deze gevangenis. Met mij, met jou, met de wereld. En dat klopt want we zien niet meer ons ware wezen en de pijn daarvan worden de tralies en muren die er steeds tussen gaan staan.

Als we zingen zoals vogels doen is dat niet om territorium drang maar om een veld van trillingen neer te zetten van here i am. Ik mag de hele wereld laten weten Here i am!

Ik wil je schilderen in je diepste wezen, maar mijn doek is te klein, de kleuren laten zich maar als een echo zien, schaduw is van deze wereld maar kent jouw ware wezen niet. Ik trek je een koninklijk gewaad aan , teken jouw duizenden gezichten als sterren die me kussen op elke plek die ik ken die zich nog geheeld wil voelen, wat te doen met de vele bloemen in je haar en de vele invalshoeken die je me laat zien en ik moet vertalen in een stilstaand beeld als ook de klanken die ik bij je hoor.

Ik denk dat ik daarom alle kunstenaars wil verenigen omdat ze ieder voor zich al die aspecten laten zien en horen die ik nog niet in een beeld kan vatten tot jou en mij in wezen. Ik roep jullie op tot het samen maken van de werkelijke statue of liberty. Om de muren en de tralies te laten zien en ook de poorten en doorgangen daar door heen

Roep je nu alweer op. Laat het toch over aan de moskee of de klokkentorens om mensen te verzamelen , die zo graag willen zingen of bidden op een dag. Schuif daar niet je voet tussen, want dat is ons gebied en daar leven geen kunstenaars, want aanbidding kennen die niet

Maar ik doe het wel, die voet, … en kleur de kerken en de moskeeën met het oorspronkelijke goud van ons wezen. De roep en de geluiden van de klokkentorens zingen een ander lied, die van raken , bam in het hart.

Ik dans of schilder op je ademhaling die ik versterkt uit de luidspeakers hoor. Het ritme van de ademhaling. Zoals de walvis navigeert op een koers van stromende op en neer kadans, ons mensen laat zien hoe dat kan. Terwijl de dolfijnen als bloemen in de zee vreugde brengen en daarin ook laten zien hoe je ademhaling vrij kan komen door deze diepe vreugdedans.

Chrisan Laarman