Ik voel me verlaten, verwijdert van mezelf. Een beeld komt op van tientallen jaren geleden. Ik zag toen in een visualisatie een klein zwart mensje in een groot veld. Ik heb altijd gedacht in mijn spirituele bewustzijn dat, dat mijn ego was. Maar nu wanneer het beeld weer opdoemt, zie ik het heel anders. Een klein miezerig beeld van mijzelf in een prachtige pastelkleurige weidse omgeving. Een klein miezerig donker mensje. Bijna niet meer zichtbaar.

Ik had het bijna weggegeven in een spiritueel geloof van het loslaten van het ego.

Het is nu de tijd om mijn eigen kracht weer terug te nemen. Ik zie het hele kleine beeld van mijzelf en laat het niet meer los. Ik voel als ik het groter wil maken dat er een verschrikkelijke angst boven komt, van wie denk jij wel dat je bent, angst om blasé te zijn, angst om mezelf te laten zien. Ik ben dat beeld helemaal niet gewend. Ik voel allerlei indoctrinaties naar boven komen, die allemaal leiden naar een klein, miezerig beeld van mijzelf. Nietszeggend.

Ik heb me leeg laten zuigen door opinie, geloof en doctrines. Maar nu vul ik mij weer  met mijn eigen kracht. Beetje bij beetje.

Alles breekt ineens open en ik zie één grote begoocheling, een valse voorstelling van ideeën, mensen, beelden en heel veel tierlantijn. Eigenlijk alle beelden die ik in mijn leven had opgebouwd tot dan toe valt als een kaartenhuis in elkaar. Alles wat ik geloofde valt in een klap weg. Nu ik het doorzie, moet ik er bijna om lachen, om die krankzinnige beelden en dat ik dat allemaal als waar aannam. Ik ben voor de gek gehouden, woede welt op, maar meteen voel ik dat IK er zelf aan mee deed, het mijn eigen beelden zijn. Pijn en veel verdriet komt naar boven. Alle heilige huisjes vallen om en als dit nu voor het eerst is, maar nee, er zijn al veel vaker kaartenhuizen in mij omgevallen. De val is veel dieper dan ik dacht. Keer op keer val ik dieper en dieper.
Het is de hoogste tijd om echt alles in mezelf bloot te leggen en dat is heel erg schrikken.

Ik voel me niet schuldig. Dat heb ik al lang geleden gezien, dat het een mechanisme is om niet om te kijken, maar altijd vooruit te gaan, om je maar niet schuldig te voelen. Dat schuld er als diepe angst nog zit voel ik wel. Maar ik ben niet schuldig. In een wereld vol leugen en halve waarheden ben je niet schuldig als je het geloofde. Mooie leugens verpakt in waarheid. Het leek allemaal zo waarachtig en precies dat was de bedoeling.

Ook bij de leugenaars trekt het doek op en laten ook zij steeds meer open en bloot de leugen zien.

Het is nu het moment om, alles wat jou niet in je eigen kracht zet, los te laten en je eigen weg te gaan.

Alles komt boven tafel, de onderste steen komt boven en wij hoeven het alleen maar aan te zien, vanuit onze eigen krachtbron. Kijk het in de ogen, laat je er niet in meeslepen, maar kijk het met mededogen aan en voel, voel wat het is.

Deze tekst schreef ik in alle helderheid en nu ik het weer lees, merk ik dat ik er nog behoorlijk mee worstel en ik me regelmatig laat meeslepen in alle hectiek die over ons heen komt.