De angst heeft zich verstopt in mij.
De drukte van het leven verbergt haar onder stof en rookgordijn.
Net zoals het rookgordijn zich optrekt binnen de systemen,
zo trekt bij mij het rookgordijn op en verschijnt angst.

Het lef wat ik vroeger had lijkt verdwenen.
Ik ben bang en jij angst, angstaanjagend.
Bang voor wat gaat komen.

Waarom angst ben je daar?
Wil je mij wat zeggen?
Wijs jij mij de weg?

Ik zit en luister en voel.
Jij wijst mij de weg,
als een ster in het donker
en geeft mij aan
waar ik wel of juist niet moet zijn.

Een ster die er altijd is
en altijd waakzaam op de loer ligt
om zich te laten zien als het ECHT nodig is.

Waarom zou je daar tegen vechten.
Waarom vechten tegen iets wat er altijd is.
Angst hoort net zo bij het leven
als de virussen dat doen.

Vechten schaadt altijd.
Waarom doen we dat dan toch?
Bang, bang, bang als we zijn.
Storten velen van ons zich in het ravijn.

Daar aangekomen kijken ze beduusd om zich heen.
Het leven is verloren en je bent alleen.
Was het dat waard?
Dan pas besef je
angst leidt nooit naar de dood,
Maar brengt juist het leven.

Waarom luisteren we niet
naar wat het leven ons aanreikt
en wat er achter verscholen ligt?

In gevecht verstikt het je
en kijk  je de dood in de ogen.
Juist waar je zo bang voor bent
gebeurt, gebeurt, gebeurt.

Angst is niet je grootste vijand,
maar je beste vriend.

Als je dat kan zien,
pas dan laat het haar ware gezicht zien.
Pas dan reikt het je alles aan wat je nodig hebt.

En leert angst je alles overwinnen.