Een inspiratie van mei dit jaar dat ik nu terug lees en wat direct linkt aan mijn ervaring van vorige week. Dit komt binnen bij mij en blijkbaar was daar in mei wat ingezet, wat zich nu verder uitwerkt.

Dus hier eerst mijn ervaring van dit voorjaar.

Loop ik hier als een blinde rond, gevuld met talloze beelden, de programma’s volgend waar ik geen weet van heb. Tranen, tranen stromen over mijn wangen van herkenning bij de voordracht van Martijn van Staveren. Nee, het gaat niet om iemand te volgen, het gaat er om te luisteren naar iemand die het diepe veld in mij aanraakt. Een diepte waar ik niet bij kan en toch voel. Er ontstaat ergens kortsluiting. Ik weet dat het zo is en toch weet ik totaal niet wat ik moet doen. Precies dat is wat ook niet hoeft. Ik wil ergens naar toe. Ik wil het vastgrijpen en met dit schrijven voel ik al dat ik er weer verder van afdwaal.

Het programma in mij draait weer, dat wat heel even stil stond. Dat stilstaan, dat lege veld waar Martijn het over heeft. Wat ik voel is dat we alles opvullen met andermans kennis. Wij vertalen wat we zien met wat we hebben geleerd. Nergens is er een eigen ervaring of kijk op. Ik ben een beelddenker. Help denk ik nu. Ik plak werkelijk overal beelden op. Ik voel en zie vleugels, ik voel en zie, intuïtief dat wat er gezien moet worden, wat ergens staat gedicteerd hier op Aarde en waar ben ik in dat geheel. Heb ik ooit mezelf ervaren?
Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet.

Tranen van geluk en ontroering stromen over mijn wangen. Tranen die aanvoelen, als een diep gemis, een diep gemis, wat niet in de psychologie ligt en in mijn verleden van gescheiden ouders en kinderhuis ervaringen. Nee, dit ligt diep in mij verankert, waardoor ik deze ervaringen heb beleefd, als een geloof van het systeem, wat ik werkelijkheid laat worden.
Ik zie het, ik huil, ik weet het niet. Hoe kon ik hier blind voor zijn.
Ik draag nog wel een bril, dacht het allemaal beter te zien, dacht het allemaal te weten en te begrijpen en werkelijk alles waarin ik ooit geloofd heb, alle beelden, kan ik gewoon loslaten.
Hoe, hoe, hoe dan?????????
Zo, ik doe het NUUUUUUU.

Oké, ik wil het vatten en weet dat het niet te bevatten is.
Ik wil het vasthouden en weet dat het niet vast te houden is.
Stop hiermee.
Het bewustzijn is zo fragmentarisch, oké dat is dus op dit moment wat het is.
Het verdwijnt zo gauw weer in de vergetelheid.
De droom, de hypnose, de slaap.
Echt wakker worden is helder gaan zien in bewustzijn.
En dat is groots, GROOTS, GROOTS. Ik wist het, ik weet het en toch ergens niet. NU weet ik het echt wel.

Dit veld bekrachtigen, dit grote veld van bewustzijn, deze levenskracht, bekrachtigd zich in mij. Daarin mag ik wakker worden, op mijn eigen wijze.

Wakker worden

Afgelopen week zat ik weer in de lappenmand en voor mij een reden om alles stil te leggen en echt met mezelf te zijn en daar kwam ik een podcast tegen van Caroline Cory bij Vibestalk en daarin wordt het bewustzijn zo helder uitgelegd en precies zoals ik het hier beschrijf in bovenstaande inspiratie. Daar was het een diepe ervaring en ontdekking en deze keer kreeg het helderheid in mij en kwam het direct en bewust in mijn bewustzijn.

Opeens is het genoeg, ik sluit de computer af. Genoeg gezien. Het is al avond en ik ga naar bed, wetend dat ik in mijn e-reader ga lezen. Niet wetend wat, blader ik door de boeken en vind een boek van Dolores Cannon. Ik weet niet of je haar kent, maar zij gaat met haar cliënten via hypnose in regressie en de bijzondere verhalen schrijft ze op in haar boeken. Daar lees ik een hele lange beschrijving over iemand die met haar in regressie wil, maar zij moet daar veel moeite voor doen en ziet het niet zitten. Uiteindelijk gebeurt het dan toch en het blijkt een hele bijzondere regressie te zijn, waar dus weer een boek voor haar in zit. Zij beschrijft bladzijden lang haar omweg om bij de persoon te komen die kennis deelt van de Pleiaden. Precies zoals Dolores haar omleiding beschrijft om bij de persoon te komen, zo voelt mijn weten dat mijn thuisland de Pleiaden is als een hele lange omweg die ik heb afgelegd, om het nu voor eens en voor altijd te weten. Ik ben thuis. Het kosmische kanaal opent zich vol in mij. Dit kende ik al, maar twijfelde altijd en nu is de twijfel volkomen verdwenen. Daarom moest ik weer ziek worden en echt de tijd nemen. Ik omarm het nu helemaal.

Dit diepe weten gaat voorbij aan elk gevoel, dit grote veld van het universeel bewustzijn dat ligt achter ons kleine menselijk bewustzijn. Niet als klein in de zin van minder, maar het is er van afgeleid. De mens kan nooit dat grootse in haar geheel omvatten, dat past gewoon niet. Je zou uit elkaar knallen. Vandaar dat het voorbij gevoel gaat en toch wordt het gevoeld in het lichaam.