Loop ik hier als een blinde rond, gevuld met talloze beelden, de programma’s volgend waar ik geen weet van heb.

Tranen, tranen stromen over mijn wangen van herkenning bij de voordracht van Martijn van Staveren, die hij hield in Groningen, deel 1.

Nee, het gaat niet om iemand te volgen, het gaat er om te luisteren naar iemand die het diepe veld in mij aanraakt. Een diepte waar ik niet bij kan en toch voel. Er ontstaat ergens kortsluiting. Ik weet dat het zo is en toch weet ik totaal niet wat ik moet doen. Precies dat is wat ook niet hoeft. Ik wil ergens naar toe, ik wil het vastgrijpen en met dit schrijven voel ik al dat ik er weer verder van afdwaal.

Het programma in mij draait weer, dat wat heel even stil stond. Dat stilstaan, dat lege veld waar Martijn het over heeft. Nu pas komt het binnen, wat ik al langer voelde, dat we alles opvullen met andermans kennis, wat ik mij toe-eigen en mijn eigen beelden op plak. Het is de vertaling van wat we overal zien en wat we hebben geleerd. Nergens is er een eigen ervaring of kijk op. Ik ben een beelddenker. Help denk ik nu. Ik plak werkelijk overal beelden op en heb er daarmee meteen een oordeel op. Ik voel en zie vleugels, ik voel en zie, intuïtief dát wat er gezien moet worden, dát wat ergens staat gedicteerd hier op Aarde, maar waar ben ik in dat geheel?

Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet. Tranen van geluk en ontroering stromen over mijn wangen. Tranen die stromen vanuit een diep gevoeld gemis, een diep gemis, wat niet in psychologie ligt en ook niet in mijn verleden van gescheiden ouders en kinderhuis ervaringen.

Nee, dit ligt diep in mij verankert, waardoor ik deze ervaringen heb beleeft, als een geloof van het systeem, wat ik werkelijkheid laat worden. Ik zie het nu , ik huil, ik weet het niet. Hoe kon ik hier blind voor zijn? Blind, werkelijk totaal blind. Ik draag nog wel een bril, dacht het allemaal beter te zien, dacht het allemaal te weten en te begrijpen en werkelijk alles waarin ik ooit geloofd heb, alle beelden, kan ik gewoon loslaten.
Hoe, hoe, hoe dan?????????
Zo, ik doe het NUUUUUUU.

Oké, ik wil het vatten en weet dat het niet te bevatten is. Ik wil het vasthouden en weet dat het niet vast te houden is. Stop hiermee. Het bewustzijn is zo fragmentarisch, oké dat is dus op dit moment wat het is. Het verdwijnt zo gauw weer in de vergetelheid. De droom, de hypnose, de slaap. Echt wakker worden is helder gaan zien in bewustzijn. En dat is groots, GROOTS, GROOTS. Ik wist het, ik weet het en toch ergens niet. NU weet ik het echt wel.

Dit veld bekrachtigen, dit grote veld van bewustzijn, deze levenskracht, bekrachtigd zich in mij. Daarin mag ik wakker worden, op mijn eigen wijze of zoals Martijn het zegt, we ontsluiten het met zijn allen. Dat is wat we te doen hebben. Sodeju zeg.