Het heeft een eindeloze aantrekking op ons. Terug naar de bron, bronvermeldingen. We willen altijd de bron van iets weten. Elk informatie boek staat vol met bronvermeldingen. Informatie is gekoppeld aan de bron. Als je de bron niet vermeld, ben je zelfs strafbaar, want dan pleeg je plagiaat.

Waarom willen we terug naar de bron? Of moeten we altijd de bron weten van een tekst?

Wie weet waar de bron zit, waar de bron is. Is er wel zo iets als een bron? Bron als metafoor naar jezelf. De bron als verbinding met het Al.
De bron als het levenselixer, altijd alom aanwezig, het bestaan.

Je kunt terug keren naar jezelf, naar daar waar alles is.

Bronvermelding heeft doen lijken alsof er een begin is, de bron, het begin van de informatie, maar dat is het denken in de ik. Ik heb deze informatie, denkend als eerste opgetekend, dan is die van mij en moet iedereen het vermelden. Het is het beperkend denkgoed en het niet weten wat informatie is, dat dit brengt.

Bron is overal en zo ook informatie. Het is het oppikken van en het vertalen van informatie wat wij doen. Dus bronvermelding is totaal overbodig, behalve voor de ikken, die zichzelf graag beschreven zien.

Informatie die nodig is laat zich altijd aan mij zien. In dat veld is er geen tijd en daarom ligt de informatie niet voor het oprapen, als de ik het wil. Het is meer dat als ik er aan toe ben, de informatie verschijnt als dat nodig is. Dus ik produceer geen informatie. Het is het informatieveld openen en leren zien en horen.

Het denken in delen en verschillen wat openlijk lijkt niet te mogen is echter overal aanwezig en wordt overal gestimuleerd. Het begint al jong, alle indelingen die we hebben. Wij delen alles in en verkleinen steeds meer. De mens wordt als baby geboren, dan een dreumes, dan een peuter, dan een kleuter, dan een kind, dan jong volwassen, dan volwassen, dan van middelbare leeftijd, dan weer oud. Wist je dat alles wat een naam heeft en wij benoemen, van tijdelijke aard is.

Gelijkheid wordt gepredikt en in wetten vastgelegd, dat komt omdat we daar dus niet naar leven.
Het is het leven zelf wat ons de dingen brengt.

Is de behoefte aan bronvermelding, aan vermelding met naam, niet het gezien worden, wat niet gezien wordt. Hoe vaak zien we elkaar echt, hoe vaak voel je, je echt welkom? Is de bron niet gewoon jij en jou en zij en ik, ieder die gezien wil worden. Het thuis zijn met elkaar. Zonder scheiding en dat herkennen. Het gemis daaraan. Gemis aan thuis, je eigen bron. Daarom vermeld ik mij zelf ook hier op mijn eigen site, omdat ik gezien wil worden in mijn kunnen, maar het liefst nog in mijn hart. Als ik werkelijk iemand in het hart raakt, dan vallen alle woorden weg, het wordt gevoeld en dat is meer dan genoeg.