Soms verdwijnen schrijfsels naar de achtergrond en kom ik ze ineens weer tegen, maar scrol ik weer verder. Maar waarom mag dit niet geplaatst worden, alleen omdat het oud is? Naar aanleiding van mijn vorige inspiratie over ritme en systemen, voel ik in conflict dat er een systeem aangaat, dat zich steeds herhaalt. Totdat ik steeds meer ga voelen en het herkennen. Dat is precies wat er in mij gebeurt. Hoeveel dieper voel ik nu en wat ligt dit ver achter mij. Jawel en toch heel herkenbaar en door het delen wordt het echt helemaal opengelegd. Ja, zo voelt het. Misschien dat ik het daarom wel plaats om me hier weer aan te herinneren. Nog meer verinneren in mij, hoe ik steeds losser kom uit de systemen en meer en meer mijn eigen weg ga.
Hier dan mijn vindsel van jaren her.
Conflict in mij en conflict met mijn dierbaren. Steeds meer ontdek ik dat ik nare gevoelens weg redeneer, ze zijn te bedreigend voor mij. Zo loopt het conflict soms hoog op en als ik eenmaal boos wordt en doorga is er geen houden meer aan. De stopknop is verdwenen en dan ben ik niet op mijn mooist. Het is zeker niet de eigenschap in mij waar ik trots op ben. Doorzettingsvermogen heb ik wel, maar op deze manier is het destructief.
Na weer eens zo’n conflict en de rust is weer gekeerd en ik alleen ben, vraag ik mezelf af of ik ook alle ruimte in neem die ik nodig heb, in het conflict neem ik alle ruimte in, maar sluit ik de ander uit. Die geef ik hoegenaamd geen ruimte meer. Ruimte nemen is ook ruimte geven. Die komt binnen bij mij.
Ik laat me zo makkelijk in elk conflict trekken. Waarom, vraag ik me nu oprecht af?
Omdat ik onbewust geraakt wordt op een pijnlijk punt.
Ik word geraakt en hoe durft die ander, mijn geheime pijnlijke gevoelens aan te raken, zo giert het door mij heen. Weer wordt het mij duidelijk, IK WIL HET NIET VOELEN en dan word ik boos.
Help ik heb hulp nodig.
Ik wil gezien worden, maar vraagt de therapeut, zie jij jezelf wel? Een vraag die van heel ver klinkt en ik graaf in mijn hoofd, maar weet geen antwoord, nee ik weet het niet. Nee, nee, nee, ik zie het niet. Ik wals er gewoon over heen. Weg met de pijn, ik voel het niet en word gewoon boos.
Dan voel ik en de tranen biggelen over mijn wangen.
Jawel, ik weet het wel! Door uit de situatie te stappen en weer terug bij mezelf te komen en dit schrijven is daar zo heilzaam bij. Dit nu schrijvend geeft me zicht op mezelf.
Het moment van conflict met de ander is het moment waarop ik wordt geraakt in een onbewust pijnlijk gevoel, waarna ik direct in het mentale schiet en mijn pijlen op de ander richt.
Pas nu zie ik dat IK degene ben die zelf het conflict kan oplossen, terwijl ik het altijd bij de ander neerlegde. Maar alles ligt in mijn eigen handen. Wat een power geeft dat, maar ook een grote verantwoordelijkheid en hoe doe ik dat dan?
Als ik mezelf zie, met mijn pijnlijke gevoelens en daarmee niet meer in conflict raak of beter gezegd in de weerstand schiet en het mentaal probeer op te lossen, maar het echt ga VOELEN, dan lost het conflict op en wordt de spiraal niet aangeraakt, zodat hetzelfde spel zich eindeloos herhaald. Ik voel dat ik uit de slachtofferschap stap en in mijn kracht kom. Pffffffff, er is wel werk aan de winkel.
Gaat het mij lukken om het conflict in mij aan te pakken. Nu het beeld bij mij is binnengekomen, voel ik meteen de angst en de twijfel of ik dat wel kan. Ik ga met mijn handen naar mijn buik en voel dat ik daar ook niet aan hoef te voldoen. Rome is ook niet in één keer gebouwd. Het hartbeeld is volkomen gaaf en heel, maar in het brein valt alles in partjes uiteen.
Ik praat tegen mezelf. Neem jezelf serieus, pas dan kun je jezelf zien. Gezien worden betekent niet dat ik alles nu goed moet doen. Ik zie nu dat als een ander op een tere plek in mij trapt ik dat eigenlijk zelf doe door het daarna niet te willen voelen.
Stap 1 voor mij is.
Nu ik thuis ben en de therapeute er niet, ga ik mezelf maar de vragen stellen, alla Suzanne, de therapeut. Mag ik pijnlijke gevoelens hebben? Nou eigenlijk niet. Waarom niet? Voel ik me daar te goed voor? Eh ja, eigenlijk wel. Ik ben groot en sterk en niet zwak en slap.
Precies dat wat ik niet wil voelen, voelen ik mij na een uren durend conflict met de ander, zwak en slap. Dus mijn houding werkt niet echt zo te zien en ik doe het zo al heel lang. Dat wat ik niet wil, krijg ik dus juist wel en ik doe het nog zelf ook. Een heel ontluisterend inzicht
De volgende vraag komt in mij op. Mag ik mentaal zijn, want nu lijkt het wel alsof ik alles verkeerd doe? Ik ben mentaal sterk én wat heel belangrijk is, ik voel me op dat terrein veilig.
En dan pak ik de telefoon en deel aan mijn geliefde waar ik het conflict mee had wat ik hierboven schreef. De emoties komen los en ik voel me een klein kind, ik huil, maar voel ook, ik kan het zeggen en wat voelt het fijn weer verbinding te hebben, er is weer contact en wat stel ik me kwetsbaar op en toch ook gebruik ik mijn mentale vermogens. Tranen vloeien rijkelijk en het voelt goed om in alle eerlijkheid te mogen delen.
Ik heb het nu ervaren dat ik vanuit mijn veilige plek, het mentale stuk in mij, naar mijn gevoel kan gaan en wordt het mij teveel dan ga ik gewoon even weer naar mijn veilige mentale plek toe, om vandaar weer het gevoel in te gaan.
Dit voelt echt dat ik het geheel op mijn eigen wijze mag doen.
19 juli 2021