Ik beluister een lezing van Martijn van Staveren. Loop ik hier als een blinde rond, gevuld met talloze beelden, de programma’s volgend waar ik geen weet van heb? Dit door mij heen voelend stromen er tranen over mijn wangen van herkenning. Nee, het gaat niet om iemand te volgen, het gaat er om te luisteren naar iemand die het diepe veld in mij aanraakt. Een diepte waar ik niet bij kan en toch voel. Er ontstaat ergens kortsluiting. Ik weet dat het zo is en toch weet ik totaal niet wat ik moet doen. Ik wil ergens naar toe. Ik wil het vastgrijpen en met dit schrijven voel ik al dat ik er weer verder van afdwaal.

Het programma in mij draait weer, dat wat heel even stil stond. Dat stilstaan, dat lege veld waar Martijn het over heeft. Wat ik voel is dat we alles opvullen met andermans kennis. Wij vertalen wat we zien met wat we hebben geleerd. Is het mijn ervaring, mijn eigen kijk of zijn het de voorgeprogrammeerde beelden die ik ervaar en zie? Als beelddenker zie ik alles in beelden. Help denk ik nu. Ik plak werkelijk overal beelden op. Ik voel en zie vleugels, ik voel en zie, intuïtief dat wat er gezien moet worden, wat ergens staat gedicteerd hier op Aarde en waar ben ik in dat geheel? Heb ik ooit mezelf ervaren?

Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet. Tranen van geluk en ontroering stromen over mijn wangen. Tranen die aanvoelen, als een diep gemis, een diep gemis, wat niet in de psychologie ligt en in mijn verleden van gescheiden ouders en kinderhuis ervaringen. Nee, dit ligt diep in mij verankert, waardoor ik deze ervaringen heb beleeft, als een geloof van het systeem, wat ik werkelijkheid laat worden.Ik zie het , ik huil, ik weet het niet. Hoe kon ik hier blind voor zijn. Ik draag nog wel een bril, dacht het allemaal beter te zien, dacht het allemaal te weten en te begrijpen en werkelijk alles waarin ik ooit geloofd heb, alle beelden, kan ik gewoon loslaten.
Hoe, hoe, hoe dan?????????
Zo, ik doe het NUUUUUUU.

Oké, ik wil het vatten en weet dat het niet te bevatten is. Ik wil het vasthouden en weet dat het niet vast te houden is. Stop hiermee. Het bewustzijn is zo fragmentarisch, oké, dat is dus op dit moment wat het is. Het verdwijnt zo gauw weer in de vergetelheid. De droom, de hypnose, de slaap. Echt wakker worden is helder gaan zien in bewustzijn. En dat is groots, GROOTS, GROOTS. Ik wist het, ik weet het en toch ergens niet. NU weet ik het echt wel.

Dit veld bekrachtigen, dit grote veld van bewustzijn, deze levenskracht, bekrachtigd zich in mij. Daarin mag ik wakker worden, op mijn eigen wijze.