Bij de vrije mens denk ik niet aan een gecontroleerd wezen. Het wezenrijke veld is vol van potentie en kracht, daar waar alles mogelijk is. En mijn persoon, met een persoonlijkheid, is daar onderdeel van in volle glorie, maar………….. dat voelt niet zo. Ik wil me groot maken om het gevoel te hebben “ECHT” te zijn.

Hé, hoezo, ben ik dan niet echt?

Blijkbaar is er iets in mij dat me meer wil laten voelen. Iets meer en steeds maar meer. Een nooit bevredigende, onhaalbaar meer.
Is dat wat ze de synthetische werkelijkheid noemen?

Onze gevoelens uiten we door middel van emoties. Wij maken onze gevoelens zichtbaar via de emoties. Emoties in natuurlijke uiting, brengen de kracht van ons wezen tot uiting. Wow, wat een voelbare kracht zit daarin.

De synthetische werkelijkheid heeft zich ingevoegd in onze hersenpan en creëert steeds weer trauma en ellende, wat een groot angstveld doet ontstaan. Dit is de voedingsbodem voor zware getraumatiseerde emoties, die zeer schadelijk zijn voor ons mensen.

Zo wordt een voedingsbodem gecreëerd naar steeds meer beheersing van de emoties omdat ze steeds meer schade berokkenen, bij jezelf en bij anderen. Moord en doodslag is daarvan de ergste vorm.

De kracht wordt zo uit de emotie gehaald en daarmee zeilen we steeds verder weg van ons gevoel. Want dat zou je in de strijd helemaal vergeten. We vergeten waar het echt om gaat, we vergeten onze oorsprong.

Het veld van de kracht van emoties laat zich zien als we langzaamaan de pijnlijke emotie afpellen en ze onder ogen komen, ze echt voelen en laten weten dat ze er niet voor niets waren. Dank je wel dat je me hebt geholpen, ik zie je nu en het is tijd om dit los te laten.

Hierbij deel ik een onderzoek naar mijn eigen boosheid, dat ontstond na het lezen van een stuk van Martijn van Staveren over emoties uiten.

Een verstikkende boosheid komt opzetten.

De boosheid ontregelt mijn systeem volkomen. Dichtgeknepen keel voel ik, hoofdpijn en zere kaken.
Boosheid gelooft in eindigheid, in dood en is daar doodsbang voor.
Boosheid bijt in zijn eigen staart. Het zakt naar de maagstreek, verlamd.
Boosheid haat ruimte, vernietigd ruimte en vernauwt, cellen krijgen minder zuurstof, ik blaas zwaar in en uit.

Ik kijk de boosheid aan. Zwarte dikke slijmerige slierten kruipen omhoog vanuit de maagstreek, het lichaam uit. Ik wacht tot alles eruit is. Mijn lichaam ontspant, maar alles doet zeer, mijn kuiten, maag, keel, kaken, hoofd en schouders. Af en toe een snik er tussen door met diepe in en uitademingen.

De pijnappelklier voelt als afbakening als ik daar ruimte in stop. Het wordt een kubus en zet het weer vast. Terwijl de ruimte in mijn hart zich uitdijt. Positionering valt weg in de ruimte van het hart.

Wat een prachtig geschenk geeft mij dit innerlijk onderzoek weer.

We worden zo geprogrammeerd met karma en trauma, vanuit de Matrix. Zij voeren ons constant met negatieve emoties. Waardoor we al snel leren onze emoties onder controle te houden, we leren ze te beheersen. Dat hoort ook bij onze volwassenheid, beheerste emoties. Hé, maar wie wilde ons controleren? Wij zelf niet, maar de systemen binnen de matrix zijn gek op controle. En als je het nog niet wil of kan vatten, kijk dan maar om je heen in deze tijd. Worden we beschermd zoals ons wordt voorgehouden of wordt de controle steeds meer opgevoerd? Wat ervaar jij daarin? Zit je vast in de synthetische wereld en zie je alleen maar de bescherming of kijk je vanuit de natuurlijke werkelijkheid en zie je iets heel anders zich uitrollen.

De beheersing die wij van jongs af aan leren, zoals jongetjes die niet mogen huilen of meisjes waarbij de uiting van emoties altijd als overdreven wordt benoemd. Je leert je te beheersen en dat is onderdeel van de opvoeding. Die beheersing leidt tot onbeheersbare emoties, waar jij altijd zelf de schuldige van bent en zo wordt je toch weer beheerst door de macht buiten jou, want zij bepalen de regels en zij hebben de controle. Dus wat lijkt op zelfcontrole, blijkt een controle buiten jou te zijn die zich steeds verder uibreidt en grote macht op je uitoefent.

De Matrix spint jou in hun web en hierbinnen ben je never nooit vrij.