Dit deel in de reeks van de verdraaide werkelijkheid laat een gesimuleerde Aarde zien die een flauw aftreksel is van de werkelijkheid en ons doet geloven dat we  lerende wezens zouden zijn. Dat voelt  zo omdat we zonder herinnering geboren worden. Althans de meeste van ons. Het feit dat er mensen zijn die zich alles goed kunnen herinneren, laat zien dat de mens tot veel meer in staat is. De mens is een wetend wezen.

Maar in onze huidige hoedanigheid moeten wij van alles leren, omdat we omgeven zijn door een materiële, technologische wereld in een synthetische werkelijkheid.

Met de techno-cyborg-materiële wezens die de hele technologische beweging bracht op Aarde, zijn wij gaan geloven dat we op een evolutionaire planeet zitten, waarbij we van aap naar mens zijn geëvolueerd. Een technologische gedachte, omdat ze ons doet geloven dat we evolueren en slimmer worden. Dat wordt de mens al heel vroeg aangepraat en aangeleerd. Alles wat je uit jezelf doet, word je afgeleerd om daarna de technologische doctrine te leren. Een kind hoef je niet te leren praten, zitten, lopen, eten of huilen. Vanuit een innerlijk weten en de omgeving waarin het kind zich bevindt zal het in die samenwerking vanzelf de dingen doen die passen bij de innerlijke wereld van het kind en zijn/haar omgeving. Dat gaat geheel vanzelf. Wat je vooral leert in onze maatschappij is hoe jij als goed wezen gebruikt kan worden door de machthebbers en hoe jij het beste meewerkt in een wereld waar alles om geld en daarachter de macht, draait. De evolutie laat ons zien dat we van weinig verstand naar heel veel verstand zijn gegaan en vandaar al onze prachtige technologieën.

Dat klinkt wel heftig hé. We leven toch in alle vrijheid en werken hoort daar nu eenmaal bij, je moet toch geld verdienen om te leven. Bijna niemand voelt zich een slaaf in deze westerse maatschappij. In derde wereldlanden is dat anders. We weten inmiddels dat daar de mensen behoorlijk worden uitgebuit. Maar wij zitten op pluche en wanen ons rijk en welvarend en intelligent. Tot nu. Ineens komt daar een heel ander gezicht bij onze zo betrouwbare overheid naar boven. Een overheid die ineens niet meer helder kan nadenken, die totaal de feiten negeert en ons steeds meer in een dwangbuis duwt en steeds meer dictatoriale trekken vertoont en dan spreek ik me voorzichtig uit.

Wat hier aan de hand is, is al heel lang aan de hand, alleen hebben wij in een prachtige droom geloofd, die ons iedere dag weer werd voorgeschoteld. We leren op school niet om na te denken maar om te luisteren en uit te voeren. Universiteiten zijn al lang niet meer de creatieve plekken voor wijze jonge mensen, maar is meer een lobby geworden voor multinationals die ook hoger opgeleide aan de halsband willen. En…. De meeste mensen gaan gedwee daarin mee. Overstelpt als we zijn en verslaafd als we zijn aan al onze dode materie en vertier. We moeten huis en auto afbetalen, hangen dus aan de leiband van de banken en oh, jeetje, die blijken ook ineens veel meer macht te hebben dan ze ons ooit lieten zien. Die aardige mensen in bankgebouwen die gewillig mensen hielpen. Ze zijn er steeds minder en alles wordt steeds digitaler en ineens zijn het machtige bolwerken die uit het niets geld maken. Ja, natuurlijk als geldbeheerder kan je gewoon geld drukken. Sinds de tv en nu de computer zitten we steeds meer achter een schermpje en de wereld wordt steeds virtueler. Wie gaat er nog naar buiten zonder eerst de weer app te checken? Niemand weet meer wat het weer doet, behalve mensen die dagelijks in de buitenlucht zijn en er van afhankelijk zijn, zoals de boeren. Vorig jaar washet programma “onderste boven van Afrika” met Waldemar Toenstra, wat ik een heel leuk programma vond. Waldemar die op de motor door Afrika toert. Wat mij heel erg aansprak was een man die hij aanspreekt en hem vertelt dat hij geen tomtom nodig heeft om de bush in te gaan. Hij kent de bush nog, maar de overheid heeft zijn clan eruit gehaald en nu leven ze armoedig in hutjes langs de weg en leven van het bedelen. Hij vertelde dat zij prima leefde in de bush. Het laat mij zien dat de macht van controle echt overal zit en zenietsontziend zijn. Elk levend wezen op Aarde zal onder hun controle vallen, als het aan hen ligt.

Wij zijn volkomen afhankelijk geworden van dingen van buiten af. Het gaat allemaal heel langzaam en we hebben het niet door en we geloven alles wat we voorgeschoteld krijgen. Natuurlijk zitten daar wel kleurverschillen in en hebben we verschillende meningen, maar als je echt goed kijkt is het heel oppervlakkig. Iedereen werkt hard om al zijn materiele hebbedingen te vergaren in het leven.

Wat je nu ziet is dat we zo bang gemaakt kunnen worden voor een griep, die blijkens best meevalt, maar iedereen heeft zijn geloof in de medische wetenschap en de overheid als vanzelfsprekend aangenomen en nooit heeft iemand gedacht dat het misschien ook anders kan en nu zitten we in onszelf gegraven kuil gevangen als haringen in een ton. We hebben alles weggeven en ons alleen alleen maar gericht op de buitenwereld. De maatschappij is daar ook volledig op gericht met scholing, werk, sport en vrijetijd en voor ziektes ga je naar de dokter of het ziekenhuis. Ieder leeft voor zich en de samenhang is zo goed als weg.

De lerende structuren waarin we gevangen lijken die ons doen geloven dat we weinig weten en dus van anderen het moeten leren. Een systeem waarin we elkaar beoordelen, kijken of je het goed doet, a.d.h.v. een door iemand bepaalde norm. Je bent dom of slim, groot of klein. Alles wordt beoordeelt en langs een meetlat gelegd. Het denken is hier verzot op. We hebben het denken zo hoog gewaardeerd dat we nu omkomen in ons eigen bedrog, gecreëerd door hetzelfde denken.

Heb je ooit een oordelend kind gezien? Daar is dat denken nog niet zo ontwikkeld, maar op school wordt dat er snel ingeprent en daarvoor is de rode kleur aangewezen precies alsook de verkeersborden in het verkeer aangeven, zo rood kan het ook in de schriften worden. Als je ouders je al niet meebrachten dat je niet deugde dan doet school het wel. En dat zit hem in hele subtiele dingen. Al heel klein wordt bepaald gedrag niet getolereerd en ander gedrag juist heel erg versterkt. We vinden dit alles heel normaal en toch… als je er eens over nadenkt kun je, je afvragen of het wel zo normaal is.

Alles heeft te maken met keuzes en wij accepteren dat een dokter omdat die lang studeert en verantwoordelijk werk doet veel betaald krijgt terwijl de bouwvakker die onze huizen bouwt, wat mij ook zeer verantwoord werk lijkt maar heel weinig krijgt in verhouding met de dokter, terwijl hij zijn lichaam veel sneller kapot maakt en vaak al veel eerder moet stoppen en dan dus naar een minimum inkomen zakt. Het zijn keuzes die we maken, maar of die eerlijk zijn kun je, je afvragen.

Wij nemen het, zoals de maatschappij is ingericht, eigenlijk voor lief en de korte tijd dat we er zijn willen we zo prettig mogelijk leven. Dat, dat ten koste gaat van de natuur om ons heen en onze eigen natuur, daar denken we maar niet aan. Eigenlijk denken we aan heel veel dingen maar liever niet. En nu heerst de angst, alsof dat uit het niets komt, maar die was er altijd al, dat kan niet anders als die zo makkelijk iedereen raakt.

De angst lag verstopt onder een oppervlakkig vernislaagje, een laagje democratie met een sausje van vrijheid van meningsuiting en emancipatie. Maar ook dat blijkt een heel dun laagje te zijn. Soms denk ik wel eens ben ik de enige die dit allemaal ziet. Nou nee, gelukkig niet, ik spreek best wel veel mensen en toch zie ik dat ze al heel snel hun schouders ophalen en zeggen, wat doe je er aan en weer verder gaan met waar ze mee bezig zijn. We willen ook weer niet te diep nadenken.

Ja, wat kun je er aan doen? Nou als eerste maar eens de dingen onder ogen komen en er echt eens naar kijken. Als ik naar mijn leven kijk vind ik het ontluisterend en zie ineens dat waar we nu in zitten dat, dat al mijn hele leven zo is. Het is een zeer weldoordacht plan dat haarfijn wordt uitgerold of toch ook weer niet?

De ware mens kent zichzelf, hoe kan je anders mens zijn?