Bij de dood van mijn ouders en de uitvaart ben ik niet geweest. Af en toe vertel ik het verhaal aan mensen om me heen. Doordat ik het verhaal vaker heb verteld en de reacties voel en zie, ben ik mij bewust geworden dat het een heel bizar verhaal is. Met het vaker vertellen wordt het steeds gekker. In dat alles heb ik me natuurlijk afgevraagd wat het mij zegt en heb ik mij heel veel hiervan aangetrokken. Terwijl ik ook nog voel en weet hoe het in het moment was. Daar was precies dat wat er toen was. Die onzekere rare gevoelens komen altijd daarna en hoe vaker ik het verhaal vertel hoe gekker het klinkt, vermengt met alle reacties van verschillende mensen.

Het beleven en het verhaal zijn dus twee hele verschillende dingen. Het verhaal maakt het drama. Wat heb ik verkeerd gedaan, ik ben het niet waard. In alle gedachten eromheen voel ik me klein en niet deugen. Is dat wel zo? In het moment was dat gevoel er helemaal niet. Er moest gehandeld worden en in het moment beslissingen genomen worden en die waren goed. Geen twijfel over mogelijk. Terwijl het verhaal daarna vol twijfel en drama zit. Creëren wij zelf het drama? Het drama van het slachtofferschap, waar ik heel goed in was. Is dat niet waar onze samenleving van smult? Het wordt ons met de paplepel ingegoten dat we slachtoffer zijn van heel veel dingen. Zo ben ik slachtoffer van mijn slechte jeugd, het slechte contact met mijn moeder, eigenlijk mijn hele familie wat als los zand aan elkaar hing en ook van mijn broer en halfbroer en -zus. Het heeft gemaakt dat ik geen carrière heb kunnen maken, zelf weer gescheiden ben en als alleenstaande moeder mijn twee kinderen heb groot gebracht en dat ik pas nu op latere leeftijd tot bloei kom. Maar is dat werkelijk zo?

In dat zelfde artikel gaat het ook over het slachtofferschap en dat is waar onze samenleving van smult. Het wordt ons met de paplepel ingegoten dat we slachtoffer zijn van heel veel dingen. Zo ben ik slachtoffer van mijn slechte jeugd, het slechte contact met mijn moeder, grootste deel van de familie en mijn broer en halfzus en –broer. Het heeft gemaakt dat ik geen carrière heb kunnen maken, zelf weer gescheiden ben en als alleenstaande moeder mijn twee kinderen heb groot gebracht en dat ik pas nu op latere leeftijd tot bloei kom. Maar is dat werkelijk zo?

Met andere ogen bekeken heb ik een heel waardevol leven, waarin ik heel veel aspecten van dat leven heb gevoeld en doorvoeld, wat maakt dat ik nu op latere leeftijd veel wijsheid in mij draag. Nee, het is niet het voorgekauwde leven wat we dagelijks op tv zien. Nee, het is niet wat de “maatschappij” verwacht. Het is niet wat we op school leren en ook niet wat ik veel tegenkom bij anderen. Ik ben “anders”, heb me altijd anders gevoeld. Het meisje uit het kinderhuis of de “keeskop” in België. Door de meerder beroepen die ik heb uitgeoefend ben ik niet betrouwbaar voor een werkgever. De maatschappij is volgens een strak stramien opgezet en langs een meetlat verloopt het leven. Althans als je erbij wilt horen. En ik heb daar nooit bij gehoord. Is dat zielig of juist heel fijn? Dat is nu precies vanuit welke gezichtspunt je het bekijkt. De maatschappij vind mij zielig en daarom heb ik mij ook heel lang zielig gevoeld, want ik wilde “normaal” zijn erbij horen en heb een deel van mijn leven mijn best gedaan om daar ergens bij te horen. Die droombaan te vinden, terwijl ik nooit wist wat ik wilde worden of bij de mensen in de straat horen en gezellig barbecueën, maar hoe ik ook mijn best deed of ik werd er niet vrolijk van of zij niet van mij. Ik bleef vooral een buitenstaander. Zijn zij het dan die mij slachtofferen of doe ik dat zelf of is het beide?

Ik heb al heel lang geleden het besluit genomen dat ik 100% verantwoordelijk ben voor alles wat ik doe. Met het nemen van het besluit, wat ik nu zou benoemen als een bekrachtiging, gaat eigenlijk dat veld open en laat het zich in mij zien. Het maakte heel veel los. Ik voelde me baldadig, ik ben toch niet voor alles verantwoordelijk, alles wat mij is aangedaan. Het eerste wat er bij mij naar boven kwam was schuld. Dan ben ik dus schuldig aan wat ik doe. Schuld is zo diep in ons geplant, dat we daar moeilijk los van komen. Mij hielp het om die schuldvraag er tussenuit te halen. Dat geeft een ruimte. Hoezo zouden wij schuldig zijn aan ons leven. Schuld is een gedicteerd veld, wat ons allemaal klein houdt. En precies dat is wat heel veel velden hier doen. Terwijl het veld van 100% verantwoordelijkheid nemen mijzelf vergroot en dat bewustzijn wordt steeds sterker. Deze tijd van diepe angst en polarisatie opent juist ook nieuwe velden van ruimte en grootsheid en liefde en zachtheid.

Ik begon dit artikel bij de dood van mijn ouders en pas nu komt ineens het beeld binnen van de reden van het niet aanwezig zijn, daar bij de dood van mijn ouders.

Mijn vader stond laatst in een droom voor mijn neus en ik reageerde niet meteen, waarop hij zei, herken je me niet meer. Mijn vader is al 20 jaar dood en was de eerste jaren na zijn dood heel voelbaar aanwezig, tot ik hem op een moment heb weggestuurd met de mededeling dat ik het alleen verder af kon en hij ook zijn weg kon gaan. Heel bijzonder voelde dat. Ik ging echt voor mezelf staan. Daarna heb ik hem ook niet meer in mijn nabijheid gevoeld.

Nu zie ik pas dat het niet aanwezig zijn bij de dood van mijn beide ouders en hun crematie, een geschenk was aan mij, het geschenk van de dood die helemaal niet bestaat. De tunnel waarin iedereen gezogen wordt zowel in het leven als na de dood. De tunnel in het leven die de vernauwing is van angst en trauma.

Nu zie ik dat ik die weg niet ga bewandelen. Ik heb het, in de droom,  mijn vader gezegd, jij bent die tunnel doorgegaan, maar bij de overgang ga ik mijn eigen weg en zal niet de tunnel van licht waar jij en andere familieleden op me wachten, nemen. Ik ga werkelijk verder met leven. En deze herhaling van zetten wat reïncarnatie heet is een kunstmatige setting, waarin iedere keer dat je op aarde komt weer meer leven uit je wordt gezogen, totdat het punt waar we nu staan we geheel ontmenselijkt worden, waarbij leven niets meer is, geen enkele waarde heeft en we het kleine restje zo weggeven aan de almachten.

Is ellende en ziekte niet het ultieme middel van leven om ons bewust te maken van dat zelfde leven, want juist als het niet goed functioneert of geluk ver weg is stellen we ons zelf vragen en gaan we zoeken naar wat anders. Geluk doet dat niet. Hoe meer ik juist de ellende, trauma, blokkades, ziekte als een geschenk zie hoe meer het mij brengt. Het brengt mij werkelijk licht en vervulling, want het laat het licht op de dingen schijnen, het brengt licht in de duisternis.

Een voorbeeld, vanmorgen werd ik pas om 10.00 uur wakker, was al eerder wakker geworden, maar voelde me zwaar en wat ziekig. Bij het opstaan stond elk eten mij tegen en besloot het zo te laten. Ik voelde me griepig en voelde in mij wat ik wilde gaan doen. Mijn plan gisteren was het naaiwerk op te pakken en nu zit ik achter de computer de inspiraties te schrijven voor het nieuwe seizoen. Iedere keer schoof het op en me niet lekker voelen was er om mij te vertellen dat te doen wat ik moet doen en me niet steeds laten afleiden. En blijkbaar is dit wat er van mij wordt gevraagd. Schrijven en delen. Voel je de kracht die erin zit verscholen. Het lijkt wel alsof alles wat zich makkelijk laat zien een afleiding is en het dus aan ons is om moeite te doen om het ware gezicht van het leven te zien.

Het laat mij zien dat wat de maatschappij ons opdringt van maakbaar en makkelijk, waarbij alles lijkt te draaien om gemak, terwijl het feitelijk alleen maar ingewikkelder wordt. Terwijl het moeizame leven echt aangaan, mij iedere keer weer meer ruimte, openheid en het simpele ervan laat zien. Dat simpele vind je door het ingewikkelde af te pellen en dat is niet gemakkelijk. Een hele andere beweging dus. Precies dat wat ons niet wordt geleerd.

Ik vond nog een gedicht met de titel “Drama” en is dus heel toepasselijk voor deze inspiratie. 

Hij zegt wat creëer jij een drama
In een vlaag van woede spring ik op hem af.

Ik wil hem helemaal vermorzelen.
Kwade geest ga van mij af.
Kolkende woede schiet door mij heen.
Mijn hele lichaam verterend.

Ik maak je af, jij gaat er aan
Hoe durf je zo te spreken.

Dan splijt de hemel open
En kom ik tot besef.
Wat een ellende ligt er voor mij.
Zelf geschapen wat een pest.

“Drama” een woord is het maar,
En ik geloof het , voor mij is het waar.
Mijn hele systeem gaat steigeren.
Het vernietigd, het doet pijn.

Die harde plek in mij wil zachter,
Zachter worden in de tijd.
Lieve woorden, kusjes op de pijn.
Weg wil ik, weg ervandaan zijn.

Laat het nu maar toe lieve vrouw.
Zachtjes opent iets in mij.
Wonderlijk als het er gewoon mag zijn.
Verdwijnt de pijn in mij.

Gaat dat dan zo makkelijk.
Jazeker lieve vrouw.
Ik hou van jou, ik hou van jou.
Wat klinkt dat door in deze vrouw.