De Matrix is een laag die over ons heen is gelegd, een illusoire laag, waarin de werkelijkheid is versimpeld tot een duale werkelijkheid. Wat heel echt leek, voelt nu ineens gekunsteld en valt weg. Ik zit in de kamer en dit komt ineens bij mij naar boven en ik voel het heel sterk. Zo heb ik er nog niet naar gekeken en ik vind het leuk en interessant om er dieper in te duiken.

Het beeld van de duale wereld, roept verontwaardiging in mij op. Hoezo is alles versimpeld tot dualiteit en heeft alles dus maar twee kanten? Wij zijn multidimensionaal en er zijn honderden kanten aan iets. Onze ogen zijn zo marginaal en die kunnen maar zo’n klein deel zien van wat er is, dat het lijkt alsof er meerder kanten zijn. Maar dat is alleen maar het oog wat niet meer kan zien en daar hebben we onze perceptie op gebaseerd, nu ik het zo opschrijf, klinkt het bizar en toch is het de werkelijkheid zoals ik die heel lang als waar heb aangenomen. Dualiteit slaat op twee, twee kanten, meer is blijkbaar voor de mens te ingewikkeld. Het yin-yang teken dat een simpel beeld van de werkelijkheid geeft. Twee delen broederlijk in elkaar en elk deel bevat een stukje van het ander. Deel en heers, het verdeel en heersspel is begonnen. Het is ja of het is nee, iets daar tussenin tolereren we niet. Het is dag of nacht, de schemer laten we voor het gemak maar weg, want dat past niet in het model. Weet je dat juist in de schemertijd, wat voor mij heel voelbaar is, er een stop in de tijd zit en heel even een tijdloosheid verschijnt, waarin de multidimensionaliteit van ons zich laat zien. Het zijn momenten waarin ik heel helder kan zien en er veel informatie naar boven komt.

De vervorming naar twee, het simplificeren van de werkelijkheid, waarin de multidimensionaliteit naar de achtergrond verdwijnt, in die vervorming leven wij. Hierin viert gemak en simpelheid hoogtij en worden we gepamperd door wolven in schaapskleren. Langzaam vallen de schaapskleren af en komen de wolven tevoorschijn. Daar hun lange staat van zijn, voelen ze zich ongenaakbaar en stomen door naar een wereldorganisatie die zijn weerga niet kent. Dat is hun verlangen. Verlangen is opgenomen in de Matrix en vervormd en het is een verlangen met een bodemloze put, waarin als je niet uitkijkt, je zo in meegesleurd wordt. Gemak dient de mens, dromen zijn bedrog. Alles is vervormd en verdraaid. Het is het labyrint in optima forma, maar de uitweg is nabij, de poorten
zijn open en we hoeven alleen nog maar de laatste stappen te zetten.

Bij het woord labyrint moet ik ineens denken aan de mythe van de Minotaurus. De draad van Ariadne, een liedje van Elly en Rikkert uit mijn jeugd komt naar boven borrelen. De draad van een bolletje wol die de dochter van koning Minos, Ariadne, van haar geliefde krijgt en zo uit het labyrint ontsnapt om bij haar geliefde te zijn. Wij zitten in dat labyrint of de matrix en de transparantie van deze tijd, waarin bewustzijn zich uitbreid, opent de weg eruit.

Het woord labyrint dat in mij opkwam en waar blijkbaar deze mythe voor mij aanhing, zoek ik op internet op. Het antwoord maakt mij blij.

Labyrint komt uit het Grieks, waarin zich ook de mythe afspeelt van Koning Minos op Kreta. in het Grieks betekent labyrint ‘het huis van de ’ lavrys’. Lavrys is de tweesnijdende bijl en wordt vertaald als het astro-solair symbool, wat voor mij klinkt als het yin-yang symbool. Twee kanten dus. Precies wat ik beschrijf. Het valt allemaal samen.

Wij zijn als Ariadne die de weg terug naar huis zoeken en we zijn bijna bij de uitgang.