Een vondst in mijn eigen schriftje. Een totaal vergeten ervaring. Hoezo vergeten wij hier zo veel op deze Aarde? Waarom is dat nodig. Het geeft bepaalde krachten hierop Aarde een voorsprong op ons. Het maakt dat je van alles in kan voegen en als je maar genoeg zegt dat het waar is, gelooft langzaam iedereen je ook nog. Er zijn mensen die hiervan profiteren, dus het is niet zomaar, toevallig. Maar goed dat was niet mijn vondst. Deze gaat over trauma en de duisternis.

Het is dit traumaveld vol angst waar ik ingedoken ben en dat is al weer een ervaring van anderhalf jaar geleden.
Met bewustzijn ben ik het traumaveld in mij gaan waarnemen en het eerste wat zichtbaar werd was dat ik zag, dat het traumaveld in het hart is geplaatst. Precies daar waar het, het meeste pijn doet en waar het ook de meeste schade kan berokkenen. Dat traumaveld trekt angstige wezens aan en elk trauma wat weer naar bovenkomt is een voedselplaats voor dit soort wezens of entiteiten. Ik heb me niet ingezoomd op die wezens, maar ben het veld gaan omkeren. Zoals ik weet dat er in deze wereld zoveel wordt verdraaid, lees ook de thema inspiraties van de verdraaide werkelijkheid.

Het traumaveld keerde ik om en keerde het binnenste buiten en daarna nog een keer van buiten naar binnen. Wat er toen gebeurde, voelde heel normaal, maar nu ik het opschrijf heel onwerkelijk. Het spoot eruit, het traumaveld was helemaal om me heen en spoot alle kanten op. Ik was even bang dat het me zou verzwelgen. Met mijn focus in mijn hart, voelde ik de angst die zich krampachtig vasthield. Ik bleef doorgaan met de omkeringen en bij iedere omkering nam de kracht van de angstwezens af. Ze wisten niet meer wat te doen, terwijl het traumaveld bleef spuiten.

Er verscheen duisternis, de duisternis waar we bang voor worden gemaakt en angst kan hier niet mee overweg en laait in duisternis op. Ik was bang te verzwelgen hierin, maar zag dat duisternis in de angst verdween en wat er toen gebeurde kan ik niet verzinnen. Er verscheen een groene, bloeiende heuvel. Licht en helder. De angst was gerustgesteld en liet zich niet afleiden door het licht. Er was een en al duisternis. Toen verscheen iets wat ik niet had verwacht. Ik ging zweven en voelde me licht en zag dat ik het licht zelf was. Dit is dus wat we zijn in essentie. Wij zijn licht.

Nu begrijp ik helemaal waarom we bang gemaakt worden voor de nacht en de duisternis. In de duisternis zit namelijk het licht verborgen hier op Aarde, waarin alles is omgekeerd. Het is precies de bedoeling om ons overal naar het licht te laten zoeken, terwijl die verpakt en verstopt zit in onze grootste angsten en in de diepste duisternis.

Wat een intense ervaring en nu ik het jaren later weer lees, snap ik dat ik het weer moest vergeten, maar gelukkig heb ik het opgeschreven en deze keer deel ik het met jullie.

Je kan pas jezelf echt ontmoeten als je de duisternis ingaat. Doe het met je bewustzijn en zoals angst zich in de duisternis haakt, zo wil ook jouw persoonlijkheid zich vasthaken aan wat je ziet. Ga door de angsten heen. Hoe meer je in het verhaal duikt, hoe meer ze jou inpakken. Jij mag het uitpakken, maar laat je er niet door inpakken, want dan ben je misschien wel verder van huis, dan je zou willen. Dit is een ervaring van mij, dit kun je niet kopiëren. Dat is wat we hier leren, maar daar gaat het niet om. weet dat wij mensen tot veel meer in staat zijn, dan ons wordt geleerd. Alleen jij bepaalt de diepte waar jij in wilt gaan en niemand anders.
Ieder mens zelf bepaalt zijn/haar eigen tempo.