Er gebeurt van alles in mij en steeds meer komt naar de oppervlakte drijven en wil gezien worden.
Ik lig op bed en de boosheid die al een tijdje om mij heen hangt en mij narrig maakt voelt als het machteloze, boze kind in mij.
Chrisan, die vorig jaar overleden is, komt ineens in mijn beeld en ik mis haar. Vooral de wekelijkse open kosmische gesprekken die we voerden en haar steun bij mijn website. Deze winter lijkt het schrijven zo ver weg. Ik ben in mezelf gekeerd.
Verdomme ik mis je Chrisan. Ik voel je vanuit dat machteloze kind. Ik ga nu voelen in mijn hart en het machteloze , boze kind haar plek te geven.
Dit innerlijk werk doe ik veelal zelf. Daarin ben ik me bewust dat, datgene wat nog niet is uitgewerkt, heel makkelijk mij in een negatieve spiraal brengt. daarom zorg ik er voor in dit soort processen dat ik altijd heel goed in verbinding blijf met mijn hartskracht. Ik ga daarvoor eerst naar het midden van mijn hoofd en laat de gedachten gewoon voor wat ze zijn en zak daarna naar mijn hart. Zo blijf ik in verbinding met mezelf en kan ik ook de transformaties in mijn hart terugplaatsen in mijn hoofd en mezelf zo een mindset meegeven. Wel mijn eigen mindset dus.
In ieder van ons zit een kosmische poort. In het boek van “Oproep tot contact” van Dyana Hoedemaker , staat op bladzijde 99 de bekrachtiging die ik regelmatig gebruik.
Hier de dagboekbeschrijving van mijn beleving, waarbij ik gebruik maakte van de kosmische poort.
Samen met het boze kind in mij ga ik door de kosmische poort, waar mijn kosmische familie zich bevindt. Daar ontmoet ik mijn tribe, waar ik zo naar verlang in het leven, maar die dus al in mij zit. En als ik hier aanwezig ben voelt het zo echt. Heel bijzonder is dat.
Samen hand in hand met mijn boze kind lopen we naar de tribe toe, mijn kosmische familie die in een cirkel op de grond zitten. Zo ontmoet ik zre iedere keer als ik er kom en hen om hulp vraag.
Mijn kleine meid is zo blij, huppelt en gaat in de kring dansen. Ik kom er bij en weet even niet wat ik moet doen. Met haar meehuppelen is mijn eerste ingeving, maar het voelt niet goed.
En dan……. Komt er ineens een eigen dans, sacraal wijd, waaiend en draaiend, wuivend stof om me heen.
En dan besef ik dat ik haar onder mijn hoede moet nemen. Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Kracht stroomt in mij en zij kan eindelijk ontspannen en ik weet en voel, dit is het.
Het is niet haar taak mij te leiden, maar ik mag mezelf leiden en zij hoort daarbij.
Ik ontspan en met een blij gemoed stap ik weer door de poort de aardse werkelijkheid in, nadat ik mijn familie heb bedankt en voel me weer wat lichter. Daarna plaats ik het nieuwe gevoel in mijn hoofd. Laat de laatste tranen vloeien en sta tevreden op en ga beginnen aan mijn dagelijkse bezigheden. De tijd was voor heel even helemaal weg.