Na een heerlijke maaltijd, waarbij ik me te goed deed aan een pakje gerookte zalm van 90 gram, begon het. Na een paar uur kwam de mij zo bekende pijn opzetten. De gal die opspeelt.

Tien jaar geleden heb ik galsteen aanvallen gehad en belandde ik in het ziekenhuis en kreeg ik te horen dat de gal verwijdert moest worden, omdat ze dat nu eenmaal standaard doen tegenwoordig. De chirurg zei, mevrouw als wij alleen de galstenen verwijderen staat u hier over een half jaar weer, waarop ik antwoordde  dat de operatie dan niet doorgaat. Na het tekenen van een formulier waarin het ziekenhuis geen enkele verantwoordelijkheid nam voor mijn afwijzing, wat in geen tien jaar meer was gebeurd, werd er nog even fijntjes bij verteld, stond ik weer buiten.

Ik ben toen aan de gal- en leverzuiveringen gegaan. Dat was een heel proces en ik snapte daarna wel waarom de meeste mensen hun gal wél laten verwijderen. Je kunt dan namelijk vrij snel je oude leventje weer oppakken.  Als je wilt dat er weinig verandert, moet je dat ook zeker doen.

Voor mij was vanaf toen niets meer hetzelfde en veranderde mijn leven drastisch. Eenvoudig gezegd draaide mijn leven, waarin ik vooral alles van buiten naar binnen haalde en vooral vanuit mijn hoofd leefde, zich in een langdurig proces om en werd de innerlijke leefwereld zichtbaar. Vanuit die innerlijke wereld ontstond uiteindelijk deze website.

Ik kruip het bed in en woel en draai, het geeft een heel onrustig gevoel en van binnen wordt er keihard gewerkt. Dit duurt meestal wel zo 8 uur.

In de morgen na toch nog wat slaap, word ik om zes uur alweer wakker en helder komt er bij mij naar binnen hoe alles met elkaar samenhangt in mij. De pijn aan mijn rechterheup, de gal en de lever. De meeste klachten zitten aan die rechterkant. Bij het opschrijven, realiseer ik mij ineens dat de pijn aan mijn schouders verdwenen is, al een hele tijd, terwijl ik dat toch een groot deel van mijn leven last van heb gehad. De zware last vanuit mijn jeugd draag ik niet meer. Wat gek dat me dat nooit is opgevallen.

De gal laat mij de woede zien. Woede welt op en daar waar ik nooit wist wat ik er mee moest doen, behalve dan inslikken en op een onbewust triggermoment het er met volle vaart uitgooien over de ander heen, gebeurt er nu iets anders, iets voor mij heel nieuws.

De woede golft door mij heen en ik laat het toe. Het golft naar boven en uit zich in Mongoolse klanken, rauw en boos komt het eruit. Ik ontdek dat het niet eens hard hoeft, want ik wil niet dat iemand het hoort, maar dat ook als het ik het zacht doe de kracht van de woede er in zit. Met volle kracht rollen de klanken eruit tot het op is en er een last van me afvalt. Een poort opent zich. Eindelijk ervaar ik hoe ik mijn woede er uit kan gooien zonder iemand te beschadigen, zelfs niet mijn buren.

Ik val weer in slaap en word een tijdje later weer wakker en ga weer naar de gal toe, maar het is er alleen maar zwart verder zie ik niets. Het blijken zwarte draden te zijn die ik aan de achterkant er zo uit kan trekken. Ik pluk aan mijn vel, lange zwarte draden wel een hand vol trek ik er zo uit. Met gestrekt arm breng ik het buiten het bed. Er zit meer, wat nu? Ineens komt het vuur binnen, natuurlijk, ik ben gek op vuur, voel me de vuurvrouw, dat kan ik gebruiken. Ik verbrand alles. Daarna breng ik het vuur in de gal en brandt het zwarte slijk weg. Wat een opluchting geeft dat.

Nu voel ik helder dat als ik mijn gal genees, ik mijn rechterheup genees.

Het genezen is mijn woede onder ogen komen. De woede onderzoeken, wat wil het en wat heeft het mij te vertellen.

Eindelijk ben ik er echt klaar voor om deze emotie waar zoveel oordeel aan hangt te bevrijden uit haar pijnlijke kooi en de weg mag vinden die het nodig heeft om tot gezonde uiting te komen.

De woede als inspirator van creatie is geboren.

10 juni 2021