Onze ogen nemen de materiele werkelijkheid waar en dit is van waaruit wij hoofdzakelijk kijken.
Wetenschappers doen dat ook en bezien de materie als zijnde de realiteit en bestuderen die met allerlei soorten meet- en kijkinstrumenten. Allemaal heel ingenieus. Vanuit die perceptie is de kennis die wij nu hebben ontstaan, de kennis die we leren op school en universiteiten en vandaaruit bouwen we onze werkelijkheid op. We nemen aan wat we leren, zoals veel wetenschappelijke kennis alleen maar aannames en theorieën zijn, die weer zijn opgebouwd uit metingen en daaruit vanuit een beperkte blik aannames worden gedestilleerd. Vanuit de materiele blik bekeken is het allemaal zeer waardevol. Maar wat zegt het nu werkelijk over iets, is het ware kennis die wij leren? Is een aanname waar? Als iets ons bedriegt zijn het wel de ogen. Het zijn de ogen die bevredigd willen worden en dat wat ze zien willen begrijpen en elke logische verklaring aangrijpen en daar niet meer vanaf gaan. De ogen dwingen ons er toe, zoals ogen kunnen dwingen. De ogen zo verbonden met het brein, doet het brein kraken als de logica zoek is, het brein pikt het niet. Misschien zijn het wel de ogen die ons het meest doen afdwalen van onszelf. Er is niet voor niets ook het innerlijk oog, we hebben niet een innerlijke neus of oor of mond, maar wel een oog.

De wetenschapper tuurt met zijn ogen door instrumentaria de hemel af of tot in het diepst van onze cellen, wat nog materie is, dat wel, want anders ziet het oog het niet, haha. De digitale werkelijkheid zet het nog een stapje verder van ons af. Wij voeren gegevens in en de computermodellen doen er wat mee en die proesten de ene crisis na de andere uit op dit moment. Maar de materiele blik blijft hetzelfde en we drijven zo steeds verder af van de realiteit en die realiteit is al zo smal bekeken. Zo wordt onze intelligentie geblokkeerd door aannames en oordelen, vastgezet in dogma’s die constant worden doorgegeven aan elkaar en vraagstellingen daarin, worden meestal niet gewaardeerd. Volg je het nog een beetje.

Het is de vrije blik die multidimensionaal ervaart die met een open blik tot een ander inzicht komt. Het dogma van geleerd zijn, het dogma van scholing en het dogma van de kaders houdt ons weg van waarheid, houdt ons weg van de eigen ervaring, waarin het worden gevoeld en als die eigen ervaring er is dan wordt die vaak direct door de eigen criticaster weggezet en beoordeelt. Hoe vrij ben je werkelijk in jezelf?

Ik kom tot het schrikbarende beeld dat er maar echt weinig van mij is. Hoe vrij ben ik werkelijk? Kan ik vrij uit vormen en mag mijn beeld zich vormen en zich hier in de materie uitdrukken? Daar gaat het om en ja, dat mag steeds meer, maar ook voel ik nog steeds de haken, die me terughalen en veroordelen. Dat mag worden losgelaten, het zijn de herinneringen vastgezet in ons die als een vastlopende langspeelplaat zich blijft herhalen. Ik voel het steeds duidelijker in mij. Steeds vaker voel ik nu wat ik wil, wat zich in mij beweegt en dat gebeurt allemaal aan de binnenkant. Die buitenkant is er dan niet meer, het vormt zich wel daarin, maar het vloeit in elkaar over.

Zo typend is de grens eigenlijk niet aanwezig, want mijn vingers weten de weg over het toetsenbord en volgen mijn gedachten. Ja, ik zie het met mijn ogen, maar het is het verhaal van binnen en gek genoeg vervaagt de scheidslijn die wij in de materie zo hoog stellen.

Van buitenaf is er een binnen, maar als ik vanuit binnen voel en kijk is er geen buiten, geen begrenzing ook, hooguit verdichting.

Het is dus de blik naar buiten die afscheiding veroorzaakt en die blik is alles bepalend in ons denken. Het heeft zich daarin vastgezet, zoals onze ogen zich moeten fixeren om iets te kunnen vastleggen. Het is letterlijk het binnen kaders plaatsen en het dus vast-leggen. In al die vastigheid zitten we ook vast in ons denkpatroon, dat wat niet gekend of gezien wordt ook niet kan bestaan. Dat is toch wel erg interessant hé? Ik herken dat heel goed, er moet zich een verschuiving in perceptie plaatsvinden IN MIJ, waardoor ik ineens alles anders zie. Dit kan ik jou niet uitleggen, dit kun je alleen maar zelf ervaren. Jawel, je kan er over lezen en oefeningen doen, maar zolang je het niet zelf ervaart, blijft het iets abstracts, iets waaraan je moet werken ofzo. Iets wat in deze wereld heel normaal lijkt. We werken om te overleven, we werken aan onszelf, overal zien we werk liggen. Het is de vaste materiele werkelijkheid die ons lijkt te roepen en waar wij aan gehoorzamen.

Of toch niet, beginnen er scheuren te ontstaan en openingen, die de innerlijke blik verruimt en letterlijk meer ruimte krijgt en daardoor de perceptie verschuift. Het blijft een wonderlijke wereld waar we nu in leven.

Deze gedachtegang komt naar boven en uit mij na dagen luisteren van Martijn van Staveren, de lezing, kosmische pilaar, die je vind op Audiomack. 
En het lezen van het boek Van Radu Cinamar: De Reis naar de Binnenaarde. Wijsheid komt voort uit de directe ervaring van verschillende niveaus van werkelijkheid, uit het boek van Radu.

Het opent steeds meer in mij. Wij zijn informatiekanalen en portalen en eigenlijk hoeft het alleen maar geopend te worden en gezien. Dan gaat het stromen. Wij zelf zijn de kennis en het is niet iets dat je bezit, het is iets dat zich in je kan openen of zoals het ook wel wordt gezegd, zich openbaart. Dat is ware kennis en dat zit in je hart. Daar herken je het en voel je het en vandaaruit kun je ervaren.

Heb een fijne zomer.