Het wezenrijke veld is vol van potentie en kracht. En mijn persoon, met een persoonlijkheid is maar een heel piepklein deeltje daarvan, wat zich groot wil verheffen om het gevoel te hebben “ECHT” te zijn.

Martijn van Staveren zegt in zijn lezing “emoties uiten” die je kunt vinden op Earth-Matters, dat er geen wezens zijn die voor trauma en ellende kiezen. Zo, dus dat wij daar voor kiezen klopt niet. Wij zitten gevangen in een loop van wedergeboorte en daar hebben we niet voor gekozen. Waar we wel voor kunnen kiezen is dat in dit leven te veranderen. Er anders naar gaan kijken, het doorzien. Het lijkt alsof de keuze voor dit leven, je de verantwoordelijkheid ervan geeft. Ik heb er voor gekozen hoor en zal dit leed dus moeten dragen. Dit zijn allemaal geloofssystemen, die vastgeklemd zitten in schuld en boete. In wezen is de vraag of ik voor dit leven gekozen heb, niet echt interessant. Dat is het wel met wat ik hier nu doe.

Martijn van Staveren gaat verder: “als je in een negatieve spanning zit, als je in een angst zit, een angstveld, dan ben je niet geneigd om in dat moment te gaan scheppen of wel?” We worden dus van ons schepperzijn afgehouden.  We worden geprogrammeerd met karma en trauma en heel veel negatieve emoties. Daardoor leren we al snel onze emoties onder controle te houden, je moet je leren beheersen. Dat is het mechanisme van controle, wat dus ook in ons zit. Het controlesysteem gaat aan, daar waar we veiligheid missen. Daar waar wij ons onveilig voelen, gaat er een controlemechanisme aan. De buitenwereld zwengelt dit steeds maar weer aan. We denderen van de ene crisis in de andere en ze volgen zonder adempauze elkaar op in deze hectische tijd.  Controle is machtig, zo lijkt het en het voedt zich met vooral angst.

Op dit punt aangekomen, kunnen we in ons zelf gaan afdalen en daar in ons te onderzoeken wat ons onveilig maakt en angst bezorgt. Daar in onszelf is er werk te doen. Daar ligt de verantwoordelijkheid. Voor jezelf gaan staan, je eigen autoriteit terug nemen.

Aan de hand van een eigen ervaring laat ik je zien wat ik bedoel.

Een verstikkende boosheid komt opzetten.

De boosheid ontregelt mijn systeem volkomen. Dichtgeknepen keel voel ik, hoofdpijn en zere kaken.
Boosheid gelooft in eindigheid, in dood en is daar doodsbang voor.
Boosheid bijt in zijn eigen staart. Het zakt naar de maagstreek, verlamd.
Boosheid haat ruimte, vernietigd ruimte en vernauwt, cellen krijgen minder zuurstof, ik blaas zwaar in en uit.

Ik kijk de boosheid aan. Zwarte dikke slijmerige slierten kruipen omhoog vanuit de maagstreek, het lichaam uit. Ik wacht tot alles eruit is. Mijn lichaam ontspant, maar alles doet zeer, mijn kuiten, maag, keel, kaken, hoofd en schouders. Af en toe een snik er tussen door met diepe in en uitademingen.

De pijnappelklier voelt als afbakening als ik daar ruimte in stop. Het wordt een kubus en zet het weer vast. Terwijl de ruimte in mijn hart zich uitdijt. Positionering valt weg in de ruimte van het hart.

Zo wordt een nare situatie omgebogen en omgekeerd, geeft inzicht en ruimte om verder te gaan en wordt een prachtig geschenk om weer wat uit te werken in mijzelf. Ik neem de tijd ervoor. Ik keer steeds meer in mezelf, want echt daar alleen is het te vinden wat je zoekt.