Wij zijn gereduceerd tot consumenten, van alle waardigheid ontdaan. Een product die uitgeknepen, belazerd en mishandeld kan worden, een instrument in een systeem die steeds meer de autoriteit naar zich toetrekt.

Maar…………… we deden het zelf en lieten ons verleiden door al het gemak wat het ons beloofde en het ons ook leek te brengen.

Kopen, kopen, kopen, heerlijk is dat. Kopen is zoveel meer, het is gezellig, het bevredigd, het geeft status, het is de basis van ons leven geworden.

Wij consumeren voor het gemak. Steeds makkelijker apparaten, voor steeds meer zaken. Voor mij is de bladblazer het symbool van ledigheid en onzinnig gemak en niet weten. Niet meer weten wat de blaadjes in de natuur doen en hoeveel voeding zij geven. Nee, het grasveld moet schoon blijven en daaromheen de bruine aarde zichtbaar, als symbool van netheid. Het symboliseert voor mij de aftakeling van de mens. De mens die steeds verder afdrijft van haar natuurlijke aard. Daarin het liefst alles wegblaast wat niet gemakkelijk past. We blazen onze tekortkomingen weg, andere meningen, ziektes, verdriet en noem het maar op, waar we liever niet naar kijken, omdat we er ons ongemakkelijk bij voelen. Gemak is het credo geworden.

Het vangnet om ons te lokken heet internet. Een kastje vol mooie beelden, films, muziek, games. Het kan niet op, alles kun je er lijkt wel, vinden. Ondertussen kunnen we niet meer zonder. Wat ooit begon als een groot zwart bakbeest, de ouderwetse tv, waar je een paar uurtjes vertier op zag en informatie is verworden tot een klein kastje waar we verslaafd aan zijn geworden. We zoeken maar bevrediging en willen alles wat ons wordt voorgeschoteld geloven, het is zo echt.

Ondertussen worden we totaal uitgekleed. Alles wat smart is wordt met elkaar verbonden, alle gegevens alle handelingen worden bewaard en blijken een goudmijn te zijn. Nog even en ze kunnen, als 5G is uitgerold alles met elkaar verbinden en blijven wij nietsontziend achter. Leeggeroofd en kaalgeplukt, mogen we van een basisinkomen rondkomen en zijn de mensen die aan de knoppen (ook al zo ouderwets) draaien degene die het grote geld verdienen. Maar dat zijn er steeds minder.

Er is hier niets eerlijks. Ik heb daar lang in geloofd. Systemen zijn niet eerlijk en misschien wel altijd onderdrukkend. Anders heb je geen systeem nodig, maar een gemeenschap. Het systeem verrijkt zich over de ruggen van anderen. Een gemeenschap moet zien het met elkaar te rooien en daarin steun je elkaar en omdat iedereen wil leven, gun je het je buurman ook. Je kan je weer van waarde voelen en zo krijgt de waarde van gemeenschap weer hernieuwde waarde. Daar ligt onze kracht en dat is geen gemak.

Lees ook

deel 1, techniek en gemak

deel 2, de wereld vol gemak