Op een koude morgen liep ik door een prachtig berijpt landschap, vanuit mijn huis. Daarbij liep ik verder dan normaal en ging de brug over van de drukke provinciale weg om in de uiterwaarden te komen. Een prachtige mist hing daar en na een tijdje kwam de zon prachtig rood-oranje op. Ik heb er mooie foto’s van gemaakt. Zie de foto hier boven.

De hele wandeling was er lawaai van verkeer en dat inspireerde mij tot het schrijven van deze blog.

Overpeinzingen tijdens het wandelen, bracht me op de gedachte, daar waar stilte een sleutel is om dieper in jezelf te zakken, daar leidt lawaai je er dus vanaf. En er is wat lawaai op de wereld, regelmatig overschrijdt het geluid de toegestane decibellen, maar weinigen trekken zich daar wat van aan.

De moderne wereld heeft dus weinig op met stilte, want de meeste apparaten die ons het gemak geven, maken lawaai. En als het geen lawaai maakt zoals een tv of internet, dan komt er wel lawaai uit. Lawaai is natuurlijk ook een oordeel. De een vindt iets mooi wat een ander lawaai vindt. Maar ik heb het hier over geluidmakende apparaten, die behoorlijk wat decibellen kunnen produceren en het is dus niet bedoelt als oordeel.

Gemak is er als je meestroomt met het leven, niet een gemak om achterovergeleund in je stoel te zitten, maar een stroom, waarin je voelt dat je in de flow zit en de dingen naar je toe komen.

Dat is moeiteloosheid en wordt vaak verward met gemak of anders gezegd moeiteloosheid is ingepakt en wordt ons geschonken als gemak. Maar de moeiteloosheid zit in jezelf. Omkeringen en verwarringen daar leven we in. Het lijkt en voelt ergens zo vertrouwt en toch is het, het net niet. Ondertussen worden we zo afgeleid dat we zelf volop in het gemak zitten en ons omgeven met apparaten. Natuurlijk heb ik die ook, de wasmachine, de computer, een koffiezetapparaat, een koelkast en diepvries, een mobiel. Ook ik zit in de auto. Daar gaat het ook niet om. De gedachtegangen brengen mij iedere keer weer een stukje in beeld.

Ik hoorde laatst Ria Weyens in de serie Verwondering op NPO zeggen, dat haar zoektocht in kloosters en naar meesters van het verre Oosten, haar naar de stilte leidde en dat ze ontdekte dat het een mooie uitweg was om niet de dingen onder ogen te hoeven komen. Dus ook stilte kan een verslaving zijn. Dus al die monniken zijn gewoon verslaafd? Grapje hoor.

Waarom maken apparaten zoveel lawaai? Ik zou bijna denken om ons van onszelf weg te houden. De dingen werken niet zo één op één. Maar het is wel een feit dat het dat met ons doet.

Leven heeft voor mij niets met gemak te maken. Het leven echt aangaan en onder ogen zien, nee, dat is niet makkelijk.

Gemak is voor de moderne mens die vermaakt wil worden en vulling zoekt, vulling voor de onbevredigende onbewuste binnenkant. Als dat maar lawaai maakt dan hoef je weer even niet bij jezelf stil te staan.

Heel hard lawaai doet iets met me, het voelt alsof het mijn systeem door elkaar husselt en ik het weer bij elkaar moet rapen. Het is verstorend op mijn gemoed en mijn innerlijke gesteldheid. Omdat ik erg gevoelig op veel dingen reageer, voel ik dit dus ook. Ik weet wel zeker dat er genoeg mensen zijn die zich hier helemaal niet van bewust zijn.

Ik stel me zo voor dat de mens levend in de natuur hier totaal niet mee bezig is, want daar is veelal stilte, stilte om je heen, verstilling en het geluid dat er is, dat is het geluid van de natuur zelf en dat werkt heerlijk in je lijf, daar gedijt mijn gemoed op en mijn innerlijk. Het deint er in mee, i.p.v. dat het er van weg wil. Lawaai maakt de beweging van je af en maakt je kriegelig en roept irritatie en zo op. Het brengt nare gevoelens bij je naar boven, waartegen je, je weer moet afzetten. Het voelt niet veilig en het appelleert steeds op mijn afweer. Het versterkt dus de afweer en geeft niet de veilige bedding, waarin ik tot rust kom. Dit zo opschrijvend is dat precies de wereld waarin we leven. Vol gevaar en angstopwekkend, vooral niet natuurlijk en veilig.

Waarom? Het waarom brengt mij in mijn hoofd, waar veel antwoorden te vinden zijn en anders wel op internet. Ik kan daar mijn mening over geven en jij de jouwe. Maar wat schiet ik er mee op. Ook dat brengt alleen maar verstoring.

Vroeger vond ik het heerlijk om te discussiëren en nu merk ik dat het eigenlijk tot niets leidt. Het is veel lawaai verstrooien en hopen dat iemand jouw mening deelt en dan voel ik me goed, voor even, want daarna ga ik gewoon weer verder. Ik kan praten als Brugman. Waar die uitdrukking vandaan komt? Ik weet het niet en hoef het ook niet te weten.

Wat verlang ik naar de stilte en meteen met dit gevoel in mij, ervaar ik dat stilte er altijd is. Lawaai wordt gemaakt, stilte is altijd aanwezig.

Is het lawaai dat creëert? Nee, want er bestaat vrije energie die volgens mij geen lawaai maakt. Ufo’s maken ook geen lawaai, maar vliegtuigen wel.

Lawaai sluit de weg naar onszelf af of beter gezegd verhoogd de drempel naar de stilte in onszelf en lawaai kan op een gegeven moment de functie van stilte overnemen. Daar waar stilte mij veiligheid en rust brengt, daar zijn er steeds meer mensen waarbij stilte onrust geeft en het voortdurende lawaai op de achtergrond of prominent aanwezig, juist de veiligheid geeft.

In dit duale veld, lijkt het wel alsof alles twee kanten krijgt.