Een tijd geleden beluisterde ik een interview van Frans Heslinga met een voor mij onbekende dame Esther Roijmans over de Germaanse geneeskunde. Steeds vaker kom ik het tegen de Germaanse geneeskunde, maar echt begrijpen deed ik het niet. Tot dit interview, zij raakte iets in mij en door haar heldere uitleg opende het voor mij de kennis die erin besloten ligt. De kennis dat wij een natuurlijk wezen zijn, in haar woorden biologisch, en ons lichaam met onze eigen wijsheid, vanuit de natuurlijke wetmatigheid reageert op indringende gebeurtenissen als bijvoorbeeld trauma en gifstoffen en het lichaam reageert daarmee met wat wij noemen ziekte als we niet met de gebeurtenis om kunnen gaan. 

Ons lichaam is een zelf genezend wezen dat alles op haar eigen wijze oplost en dat is totaal andere zienswijze dan de moderne westerse geneeswijze naar ziekte kijkt.
Daar wordt ziekte gezien als onze grootste vijand en het leger ervan heet bacteriën en virussen. Zij marcheren in een constante stroom op weg naar mensen en belegeren ons om ons ziek en uiteindelijk dood te maken. En dat moet worden bestreden, zoals we elke vijand bestrijden. Een heel bekend beeld, dat ons dagelijks via de media wordt voorgeschoteld. Zo is ziekte dus iets dat we moeten bestrijden. Griep bestrijd je met een paracetamol, kanker met bestraling en chemokuren, corona’s met vaccins en ga zo maar door.

Ziekte kan je ook als een proces zien. Ik weet niet beter dan als ik ziek ben, ik ga uitzieken. Ik kruip in bed, stop met eten en laat mijn lichaam het werk doen, eventueel aangevuld met natuurlijke hulpmiddelen, die het verzachten of de genezing versnellen en als het echt nodig is naar de dokter, maar eerlijk gezegd kom ik daar zo min mogelijk.

Maar uitzieken is ouderwets geworden en een proces aangaan dat kost alleen maar tijd. Je neemt een paracetamol en je bent zo snel mogelijk weer de oude. Dat beeld kwam jaren geleden toen een galsteen had bij me binnen en vond dat ineens heel gek klinken. De oude ik wordt ziek en dat wil ik toch niet meer. Waarom de Germaanse geneeskunde mij zo aanspreekt is dat ik het als vanzelf al toepaste op mijn manier en daarom klinkt het voor mij zo waar. Wel is ook dit weer in een moeilijk model gegoten, maar goed, het bovenstaande interview is de moeite van het beluisteren waard als je het wil begrijpen. 

In onze maatschappij die op de economie draait kost uitzieken geld en daarom is de gezondheidszorg van echte zorg, langzaam omgebogen naar een economisch systeem waar ziekte geld opleverd en er dus voor ieder kwaaltje wel een chemisch middeltje is. Mensen worden rijk van ziekte en dan heb je er dus belang bij dat mensen ziek zijn en gek genoeg worden er ook steeds meer mensen ziek en dan vooral ook chronisch, dat levert meer op. Alsof er ergens een geheime probleemmachine staat die constant problemen in de vorm van ziekte produceert om zo de economie draaiende te houden en wij maar denken dat het voor onze gezondheid is, terwijl zij leven van de oplossingen. Maar vaak ook het probleem introduceren. Dit klinkt allemaal erg cynisch, maar bekijk de cijfers maar eens, het is echt zo. 

Doordat we het probleem, onze ziekte afgeven aan een dokter of arts kennen wij ons eigen lijf niet meer en al helemaal niet hoe verstoring op ons inwerken en hoe ons lichaam er dan mee omgaat. Het wordt meestal met een medicijn geblust. Wist je dat de meeste mensen op het hoogtepunt van de ziekte, zoals griep, naar de huisarts gaan, maar dat het vanaf dat punt al weer beter gaat, dus medicatie lijkt te helpen, maar het lichaam was daar ook zelf gekomen. Dit geldt natuurlijk niet voor alle ziektes, zeker niet met kanker. Daar is veel over te zeggen binnen de Germaanse geneeskunde en ik vind vooral Daniël Derweduwen daar helder over schrijven. 

Ziekte ontstaat dus door heftige inslagen van buitenaf en daar reageert het lichaam op.  Als ik dat vertaal in mijn eigen woorden, dan is wat wij ziek zijn noemen, een proces in ons lichaam wat al veel langer voor ons meestal onzichtbaar en niet voelbaar zich in ons lijf afspeelt en dat wanneer dat innerlijk is opgelost, bewust of onbewust, het lichaam de vuilnis die dat geeft zelf opruimt en dat voelen we, omdat wij ons ziek voelen. Ziek zijn is dus een opruimmechanisme. Het is het lichaam dat de afvalstoffen verwijdert en daar is het druk mee en heeft dus rust nodig en daarom voelen wij ons ziek, zodat we ons rustig houden.

Het lichaam zit zo ingenieus in elkaar vind ik. Zoals we zo weinig van de natuur buiten ons weten, zo weten we ook weinig van onze eigen natuur. Artsen hebben alles geleerd van de onderdelen in ons lijf, als zouden wij een auto zijn met allemaal onderdelen die je eruit kan halen en vervangen (deze uitspraak is niet van mij, ik heb wel vaker die vergelijking gehoord, maar is zeer passend), maar we vergeten het geheel en de samenhang en dat wij zelf natuur zijn. Zoals de natuur zichzelf kan bedruipen, zo kunnen wij dat dus ook in veel meer gevallen dan je denkt.

Is dit makkelijk? Nee, maar gemak dient de mens niet, hoe graag we dat ook zouden willen. Langzaam laat ik deze zienswijze in mij dalen en wat al eerder het geval was, het raakt iets wezenlijks in mij, het raakt menszijn aan, wie wij werkelijk zijn en meteen komt het besef dat we het bijna aan het verliezen zijn en er een kracht in mij verschijnt die er alles aan zal doen dat het niet verdwijnt. Dat gaat niet gebeuren, wij zijn met teveel die hier mee bezig zijn op allerlei vlakken van wat ons mensen beroert en wat ons mens maakt, wat het menszijn is. De Germaanse geneeskunde is hier onderdeel van wat mij betreft.