Het nieuws staat er bol van, het ingrijpen van de mens, of nog beter gezegd van instanties, overheden en bedrijven. In gezinnen, in natuur, in landen. De een vindt dat het de ander mag overheersen en dat het dan mag ingrijpen.
De mens grijpt in, daar waar een gezin vastloopt. Er wordt hoofdzakelijk ingegrepen volgens de regels van die instanties. Dat noemen we dan jeugdzorg. Is dat zorg voor of is het trauma bezorgen aan?
We grijpen in. Vastgrijpen is iets vastgrijpen om jezelf te helpen of misschien wel om jezelf te redden. Maar ingrijpen is iets heel anders, je doet het bij een ander. Je grijpt in bij de ander.
Er wordt ingegrepen in de natuur en dat leidt tot grote vernietiging van haar. Alsof de natuur ingreep van de mens nodig heeft voor haar bestaan. Dat heet dan staatsbosbeheer of natuurmonumenten. Die laatste wil dan weer de natuur van 100 jaar terug. Alsof de natuur iets vaststaands is en door de mens gevormd.
Nee, de mens heeft de natuur nodig, maar weet dat al niet meer en exploiteerd haar liever. Wil aan haar verdienen. Het gaat niet om verzorgen of monden voeden.
Al dat ingrijpen levert uiteindelijk onoplosbare beerputten op.
We hoeven niet te grijpen. Hooguit uit zelfverdediging of overleving.
Het gaat om samenleven, niet om ingrijpen. Ga maar voelen wat dat grijpen in onze maatschappij teweeg brengt.
De graai -en grijpcultuur brengt weinig moois.
De natuur brengt nog steeds haar schoonheid. Zelfs als we ingrijpen zal ze er alles aan doen om zich weer te herstellen.
Leven in harmonie met mens, dier en natuur. Waarin we niet hoeven te grijpen.
Wat doet de natuur wat wij niet meer kennen of kunnen?
De natuur IS, zij zorgt voor harmonie, dat is de enige maatstaf. Daar is alles op gericht en daar waar het verstoort wordt, grijpt ze niet in, maar richt alles zich op herstel.