Angsthaas en selviekonijn.

Angsthaas zit gekluisterd thuis voor de buis, hij wil niets missen, het is een angstige tijd met een ziekte die rondwaart en dood en ellende brengt. Hij heeft het met zijn eigen ogen gezien, in China vielen de mensen zo dood neer. Brrrr.. hij moet er niet aan denken. Maar nu is er een remedie voor de ziekte en dat is dat iedereen een doek moet dragen voor de mond, de neus en de kin, want er mag geen spettertje van jou op een ander komen. Gelukkig hoeft minimuis, zijn huisdier, dat niet en het maakt dat hij ook in de avond naar buiten mag. Wat een luxe, zeg. Hij gaat meteen op pad om zo’n mooie lap te halen.

Nou, dat is mooi, denkt angsthaas en trekt zijn jas aan om meteen eentje te halen. Blij loopt hij naar de winkel, omdat hij nu weet wat hij kan doen. Hij ziet al vele dieren met zo’n doek lopen. Is hij al te laat? Heeft hij wat gemist? Hij wordt er onrustig van. Maar gelukkig, hij kan één van de laatste doeken bemachtigen en opgelucht zet hij die op. Het voelt meteen vertrouwd en blij knikt hij naar andere dieren, maar hij krijgt weinig reactie. Hoe kan dat nou? Ach natuurlijk, ze kunnen niet eens zien dat hij blij is. Dat is maar goed ook, want dit is een zeer serieuze kwestie, waar je helemaal niet om moet lachen. Ernstig nu, loopt hij verder. Ja, dit voelt goed, nu kan hij eindelijk wat doen. In plaats van de hele dag te buizen, heeft hij nu weer een reden om op te staan. Ik ga de wereld redden, denkt hij. Ik ga goed mijn best doen en niet zoals vroeger tegen alles ingaan. Nee, ik ga nu echt goed luisteren en een goede angsthaas worden. Zo kan ik weer wat meer naar buiten en krijg ik frisse lucht, maar gelukkig niet die rotziekte en wat nog belangrijker is, ik help er de andere angsthazen mee. Met een goed gevoel wandelt hij op zijn gemak naar huis.
Zo gaat de tijd voorbij. Angsthaas komt steeds minder buiten. Het wordt ten strengste aanbevolen om zoveel mogelijk thuis te blijven. Je moet eerst gevaccineerd worden en angsthaas is allang niet meer zo zeker van het doekje voor het bloeden voor zijn kin, mond en neus. Hij gaat alleen nog maar voor het hoogstnoodzakelijke de deur uit. Angsthaas zit nog steeds iedere dag voor de buis. Hij heeft verder nergens zin in. De andere dieren ziet hij steeds minder. Hij wordt somber, maar een stem in zijn hoofd zegt dat hij het voor de goede zaak doet en zijn vrienden doen dat ook. Vaak zegt de baashaas van het land, dat hij moet volhouden. Natuurlijk kan hij dat, hij is geen mietje en je moet er wel wat voor over hebben om de wereld te redden, spreekt hij zichzelf moed in.

Aan de andere kant woont selviekonijn. Zij zit gezellig thuis en heeft al een tijd niet meer gekeken naar de buis. Selviekonijn is toen die enge dood brengende ziekte voor het eerst opdoemde, waar ze erg van schrok, meteen gaan onderzoeken wat er aan de hand was, want de eerste beelden waren echt schokkend. Ze wilde er met haar vriend angsthaas over praten, maar die doet niet meer open en kijkt haar boos aan. Het maakt haar verdrietig. Eén keer nog kwam ze hem tegen en sprak hem aan, dat vond hij wel even prettig, maar toen ze uitlegde waarom zij die mondlap niet droeg, reageerde hij boos en nors. Dat zij niet de ernst inzag van de zaak was tot daar aan toe, maar dat ze haar verantwoordelijkheid niet nam, daar wilde hij niets meer mee te maken hebben. Doe het voor een ander, riep hij haar nog na.

Toen selviekonijn thuis kwam ging ze er eens goed voor zitten. De laatste woorden klonken nog na in haar hoofd en ze zei, oké, voor wie zal ik het doen? Wie help ik er mee dat ik afstand houd en een mond-, neus-, en kindoek draag? Maar wie ze ook bedacht, het klopte niet. Haar oude oma hadden ze al opgesloten en ze mocht er niet eens meer naar toe, met of zonder doekje. Die kon ze er dus niet mee helpen. Haar kinderen werden er niet echt ziek van, dus die vielen ook af. Angsthaas liep met dat doekje om en zij wilde heus wel afstand bewaren, wat was dan zijn probleem? Hij kon toch niet meer besmet raken, want inmiddels had ze via stekelegel gehoord dat hij was gevaccineerd. Waarom moest zij dat ook doen, terwijl zij het niet wilde? Alle gevaccineerden zijn dan veilig, dacht selfiekonijn. Ze kende ook niemand, die was overleden aan de enge ziekte. Iedereen deed wat die moest doen, maar over de ziekte zelf hoorde ze niemand. Behalve op de tv, maar daar keek ze steeds minder naar, het was iedere dag hetzelfde en ja, elke dag gingen er dieren dood, maar ze was haar hele leven niets anders gewend. Behalve dan dat het ineens nationaal nieuws was. Haar broer was jaren geleden overleden, haar tante en oom, maar die kwamen niet op tv, naar haar weten. Of had ze dat ook al gemist? Nee, ze werd er onzeker van en voelde zich wat dommig, maar ze wist zeker dat het niet zo was. De beelden waren zeer indringend en werkte op haar angst en ze wist intuïtief dat ze zich daar niet toe moest laten verleiden. Een gedachte kwam bij haar binnen, dat haar vader vroeger al zei dat angst een slechte raadgever is. Oké, dacht ze, laat die angst maar komen en ze vulde haar lijfje vol met angst, het was angstaanjagend en allerlei beelden uit haar leven kwamen voorbij. Het was één groot angstgevoel en ineens trok het weg en er kwam rust over haar heen. Was die angst nu reëel of waren het gewoon beelden en herinneringen?

Ze liet het bezinken en had grote behoefte aan frisse lucht en ging naar buiten. Ze zag angsthaas voor de buis zitten, wat keek hij toch treurig, maar hij had duidelijk aangegeven, dat ze niet binnen mocht komen. Voorheen zwaaide hij altijd nog, maar ook dat deed hij al een tijdje niet meer.
Ze liep de frisse buitenlucht in en voelde de kou, zou er sneeuw aankomen, het voelde wel zo. Ze liep een eindje weg en ging toen op een klein heuveltje zitten waarop ze wat uitzicht had, maar waar verder niemand was en angsthaas kwam weer in haar gedachte.
Hoe somber hij was geworden. Voorheen kon ze echt lol met hem hebben. Ze snapte het ook niet, had hij niet net zo als zij al vroeg geleerd dat je niet kon vertrouwen op onbekende mensen. De mensen op tv worden BN’ers genoemd. Maar dat betekent toch dat ze bekend zijn van de tv. Niet dat zij ze kent. Ineens ging haar een lichtje branden. Natuurlijk, angsthaas zit de hele dag voor de tv en dan voelen al die mensen heel dichtbij, alsof je ze kent. Maar dat is een hele neppe wereld, gooide selviekonijn er ineens uit. Natuurlijk, ze worden bekende Nederlanders genoemd en je leest er overal wel over. Het lijkt inderdaad alsof je ze gewoon kent. Ze komen ook mijn huiskamer binnen en toch vertrouw ik ze niet echt. Ze wilde het wel geloven, maar ze kon het niet. Ze geloofde al lang niet meer in sprookjes met een goede afloop. Maar angsthaas had daar nu juist alle vertrouwen in.