Wij zijn mensen, Ja, daar ben je het toch mee eens?
Zie ieder moment dat je een ander mens ziet, een mens, punt.
Niet Cora met haar…… en dan een heel verhaal. Dit hele beeld komt bij mij binnen en ik zie dat we eigenlijk heel veel verhalen en herinneringen zien en ergens ook nog een mens. Zo beschrijvend klinkt het raar. Natuurlijk heb ik contact met een mens en toch………..
We zien een geslacht, maar niet een mens.
We zien een kind of een volwassene.
We zien een mooi of lelijk iemand.
We maken eigenlijk meteen een beeld, onbewust en vaak hangt daar ook een oordeel aan.

Blanco is het moment en het leven vult het vanzelf in. Dat is een krachtig beeld dat binnen komt en meteen gaat de mind er over heen en word ik wat kriegelig. Ligt verzet komt in mij naar boven.

Beelden rollen over elkaar heen. De mind is gaan denken dat er mooiere en betere invullingen zijn en daar is de opening naar  verzet. In verzet zijn is namelijk altijd een gevecht dat je aangaat. Er is iets, je voelt iets, maar je wilt het niet. Liever noem ik het niet een gevecht, het klinkt heel zwaar en meteen doemt er oorlog op. Met oorlogen buiten ons worden we bijna dagelijks bestookt via de media, maar bij onszelf? Misschien denk je zelf wel, maar dat herken ik niet in mij, daar heb ik geen last van. En toch weet ik en voel ik dat het in ons allemaal zit. Heel venijnig zich anders voordoend.

Ja, we kunnen werelden ontdekken, maar dan toch echt in ONSZELF.
Daar buiten ligt de afleiding.
Neem jezelf mee, als je naar buiten gaat en blijf in jezelf verankert.
Accepteer onvoorwaardelijk wat er op je pad komt of anders gezegd ga er open in en absorbeer en ga het aan.

We houden veel vast, leuke dingen maar gek genoeg ook veel pijnlijke, traumatische zaken, waarvan je eerder zou denken dat we die graag loslaten. En… dat denken we ook, maar echt loslaten is het invoelen en het echt in de ogen kijken. Pats, dat doet zeer. Dus lopen we er het liefst met een grote boog omheen.

Het zijn de dingen die we vasthouden, waar we aan hangen en daar begint het verzet.

Het leven wil blijkbaar iets anders met ons, maar wij willen het fijne gevoel vasthouden of de pijn wegstoppen. We verzetten ons ertegen. Negatieve zaken, omdat we ze wegstoppen worden gek genoeg alleen maar groter en hoe langer het duurt hoe ingewikkelder het leven wordt.  En het verzet wordt steeds sterker. Het lijkt wel oorlog. Geweld bestrijd je niet met geweld, het wordt alleen maar erger. Zo ook in onszelf.

Wat gebeurt er werkelijk? Er komen steeds meer problemen, we draaien er helemaal in vast.

Coaches, therapeuten zij leven hier van en als we nu zouden zien dat het steeds beter met ons gaat, zien we gek genoeg het tegenovergestelde. Er komen steeds meer coaches en therapeuten. Iedere keer weer een nieuwe therapie die nog beter werkt  dan de voorgaande. Steeds meer zelfhulp boeken verschijnen er. Steeds meer en meer en meer en meer.

Help, het wordt alleen maar GROTER en MEER. Het is nooit genoeg en dan kom ik weer bij verslaving uit, het is nooit genoeg als je ergens verslaafd aan bent, het houdt nooit op. Het is de slang die in zijn eigen staart bijt.

Daar zitten we nu middenin en in dat midden zit het GEVECHT. Altijd paraat om in actie te komen. Snap je nu waarom we zo van actie houden. Actiefilms, acties bij de supermarkt, in actie komen. Veel om ons heen doet een appél op in actie komen. Bij ontmoetingen is een van de eerste vragen wat je doet, een actie vraag dus.

Wat nou als het stil wordt en dit wegvalt?
Wat blijft er dan over?

Help, dat willen we niet, dus gaan we meteen weer in actie. Steeds drukker, steeds gekker. Is dit niet precies waar we in zitten en om ons heen zien gebeuren? Herken je hier iets van?
Een dolgedraaide wereld, vol actie en geweld.

Het centrale rustpunt daarin ben jij zelf.

Weet dat gevecht altijd datgene voedt waartegen jij je verzet. Zowel in jezelf als buiten jezelf. Het werkt overal gelijk. Dat zijn natuurwetten.

Wat wij in de dierenwereld als gevecht zien, is onze eigen projectie. Ik zie de dierenwereld niet kwaadaardiger worden of steeds meer in gevecht raken. Zij houden elkaar in stand en hebben daar allemaal tools voor.

Neem nu twee kleine kinderen die vechten. Is dat een gevecht of zien wij onze eigen projectie? Is het niet normaal dat kleine kinderen hun eigen grenzen aan het ontdekken zijn en zij dat fysiek uiten. Ligt hier de bron van alle kwaad of is het onze projectie en daarmee onze invulling, wat vaak resulteert in ingrijpen. Daarmee geven we misschien wel het signaal af dat men over je grenzen heen mag gaan en als je dat maar lang genoeg doet, iemand het met geweld weer terug haalt.

Het werpt ineens een heel ander licht op het gevecht. Verander de mindset eens en kijk, zonder er wat op te plakken. 

Zie wat wij als wolfwassene overal opplakken en dat wat wij voeden alleen maar groter wordt. Ontdek het in jezelf, want alleen daar kun je het veranderen. Niet in de zin van een beter mens worden, maar een andere mindset. Een vrije mindset, waarin we echt een vrij mens zijn.

Het is het gevecht zelf, wat in standhoud, waartegen je vecht!!!

Dit veld ging open en een dag lang was mijn wereld helder, maar helaas het sloot zich ook weer. Daardoor werd het mij ineens duidelijk dat de inzichten als doel hebben, mij te laten ervaren van wat er mogelijk is in mij en dat ik nu aan zet ben om dat veld met open armen te betreden en ik daarin op eigen wijze mag ervaren wat het mij brengt. Elke dag weer, elk moment weer en niets daarin is goed of fout. Het is de weg zelf en dat die niet makkelijk is weten we, denk ik allemaal, wel. Dat die weg zeer vruchtbaar is heb ik inmiddels wel ervaren. En langzaamaan wordt het verzet iets minder en echt dat geeft een heel voldaan gevoel, je gaat vol- aan.