Duizenden jaren ver…(Dit zou het begin moeten zijn van elk sprookje i.p.v. Er was eens…maar misschien is dat wel hetzelfde door het woord … eens…)
ontdekte men in de Kronieken van aller tijd, dat er een Aarde bestond.

Men probeerde een schatkaart te maken van deze Aarde op grond van wat er nog over was van alle verhalen.
Alsof je een heleboel letters vindt, die nog niet als taal begrepen kon worden. Een beetje zoals de letters die door onze wetenschappers gegeven zijn aan de genen. Stel je voor dat je de letters SKTEKKPTHE zou moeten vertalen. In een zin . En dan had je waarschijnlijk nog maar één zin te pakken uit een verhaal, die waarschijnlijk ( want zo leek het eruit te zien) geen apart verhaal was, maar een verhaal in een verhaal, in een verhaal.

En dan was het ook nog mogelijk om binnen al de verhalen, dwarsverbanden en samenwerkende verhalen te ontdekken, om toch weer net een heel ander verhaal te vertellen en te begrijpen.

Het waren flinterdunne fragmenten uit een , naar het zich liet voelen, magnifiek epos in de kronieken van aller tijd.

Men wist dat er in ruimte en in de verschillende tijdslijnen, coördinaten bestonden, die op de juiste manier onderzocht, een sleutel bevatte om die taal te ontsluiten, beter te kunnen begrijpen.

Op zoek hierna, ontdekte men dat de Aarde ook werkte met deze letters. Ze had een andere uitdrukkingsvorm dan de kleine letters.. De expressievorm van het alfabet waren de geometrische vormen van de graancirkels .

Deze geometrische vormen vormden samen het alfabet van de Aarde , een taal uitsprekend, uitdrukkend, haar verhaallijn, haar sproken.
Een mysterie ging open, omdat sterretaal, aardetaal, flarden wat er nog over was aan letters en fragmenten in de kronieken, die verhalen, tot leven gebracht werden.

Chrisan Laarman