De machthebbers zijn uitgespeeld, een zin die ineens opploept in mij en zich in een diepe laag laat zien en daar rolt deze inspiratie uit.

Als een vader boos wordt op zijn kind en daarbij macht gebruikt, dan voelt hij zich eigenlijk machteloos en gaat zichzelf uit onmacht overschreeuwen. Hij vergroot zichzelf, waarmee de ander zich klein moet gaan voelen. Gebeurt dat niet dan wordt er geweld gebruikt, het enige wapen wat hij heeft om overwicht te hebben op het kind.
Ik ben lang alleenstaande moeder geweest en nu ik dit zo opschrijf herken ik dat bij mezelf. De meeste mensen zijn wel zo geciviliseerd dat ze geen geweld gebruiken, maar het zit wel in het mechanisme. Ik heb af en toe geweld gebruikt en voel me daar dan ook weer heel schuldig onder. Dat laat ook zien dat het een kunstmatige invoeging is. In macht zit altijd de onmacht en die wordt zichtbaar waar geweld of afstraffing wordt gebruikt en het vergroot je schuldgevoel.

Hoe komt het dat een kind zo sterk is dat een volwassene met geweld zijn/haar wil moet opleggen? Zit daar een menskracht in die wij verleren in het leven, doordat er overal macht wordt gebruikt? Wij leren in macht en onmacht ons een weg door het leven te slaan. Hoeveel geweld zit daar al in? Precies dat doen we vaak met onszelf, we doen onszelf geweld aan en dat projecteren we weer op de ander, heel herkenbaar toch?

Als ik dit doortrek naar wat er nu gebeurt, een overheid die op elk willekeurig moment nieuwe maatregelen afkondigt op straffe van sancties en uitsluiting en daarmee dus haar bevolking onderdrukt, doet dat uit onmacht. Macht heeft het nodig zich groter te maken en de onderdanen klein en slaafs te houden. Daarin laat het zich zien dat de machthebbers eigenlijk zijn uitgespeeld.

Het calimero effect is groot in de wereld. Zij zijn groot en wij zijn klein en dat is niet eerlijk hoor (het afgrijselijke smurfen fenomeen). Het model Matrix waarin dualiteit hoogtij viert en waarin alles met elkaar wordt vergeleken en in tegenstellingen uit elkaar wordt gespeeld, dat veld is een kunstmatig veld. Hierin is het je goed voelen, een beleving van beter dan een ander, groter, wijzer of knapper. Hierin zit de onderdrukking verpakt die zich nu op het wereldtoneel laat zien en in onszelf. De onderdrukking uit onmacht.

In de hele crisis die we nu meemaken, gedragen de meeste mensen zich als een klein kind, die braaf luistert naar de strenge vadertje overheid. Het is de veiligheid die mensen daar brengt, veiligheid die zo belangrijk wordt naarmate de angstcampagne wordt opgevoerd. Angst voor een virus, wat een verpakking is voor angst voor elkaar. Daar waar voorheen de angst bij andere landen of verre terroristen lag, is het nu je buurman of je familielid. Dat komt heel dichtbij. Eigenlijk precies waar we moeten zijn, dicht bij ons zelf.

Zijn wij dan kinderen die een vader, een overheid, een wereldmacht nodig hebben? Nee, wij zijn volwassenen en mogen en kunnen zelf handelen. Dat daar moed voor nodig is, jazeker. Misschien heb je voor volwassenheid zo ie zo veel moed nodig. Moed om de eigen verantwoordelijkheid ter hand te nemen en buiten de veilige grenzen te gaan. Daar buiten die veilige bedding, daar vind je, je eigen kracht weer terug. Een krachtbron aanwezig in ieder van ons. Ver weggestopt achter veiligheid, vaste beelden, angst, trauma en verdriet.

Onze menskracht, waarmee we op gelijke voet met elkaar staan, waar dus geen macht in aanwezig is, maar veel krachtiger is dan macht.
Ja, het is nu de tijd om in onze eigen kracht te gaan staan. Ieder van ons. Voel je al hoe dat er uit ziet?

We staan dan naast elkaar, ieder een eigen blad aan de bloem. Een blaadje alleen heeft het moeilijk, maar een bloem vol blaadjes staat sterk en krachtig, hoe teer het ook is.

Onze kracht zit niet in de spieren of in ons hoofd, waar de mindcontrole zetelt. We mogen afdalen, lager, van ons hoofd naar ons hart en buik. Nu ik dit opschrijf (ik schrijf alles eerst op in schriftjes, schriften vol en typ het later uit) voel ik door heel mij lijf een prikkelende sensatie. Mijn blik wordt getrokken door een tortelduif die op de balkonrailing zit en op mijn balkon vliegt, vlak voor het raam om water te drinken uit de afvoerrichel op het balkon en gevallen zaadjes te pikken. Kracht geeft verbinding.
Toen ik eind van de middag weer thuis was, zat de tortelduif nog steeds op de balkonrailing en had ik duivenvoer gekocht. Ik deed de schuifdeur open om het zaad in het bakje te doen en hij bleef zitten. Hij zag er niet goed uit. Ging gelukkig wel eten. Later zat ik op de bank en ik voelde dat hij keek en ik keek de duif aan. Daarna ging ik wat anders doen en toen ik later weer naar buiten keek, was de duif weg. Was het, het laatste afscheid voordat hij overging? In het moment had ik dat niet gezien, maar dat voelt nu wel zo.
Vandaag zie ik de duif niet meer. Hier laat kracht zich in al zijn volheid en kwetsbaarheid zien.