Is je eigen grenzen aangeven, niet alleen maar dat je de grens in jezelf voelt en daar voor gaat staan? I.p.v. je grens aangeven en dan verwacht dat de ander zich aan jou grens houdt?

Ah, dat is zoals systemen ermee omgaan. De regels en wetten en landsgrenzen.
Iemand stelt regels en vraagt dan van de ander die te respecteren en er niet over heen te gaan. Maar wat als dat jouw grens niet is?

Dat is precies wat er gebeurt. We leggen de ander onze grens op, ik doe het zelf ook. Ik zie ineens hoe het gewrocht grens werkt.
Ik stel mijn grens en als jij eroverheen gaat, dan, pats, wham, is er ruzie. Vooral regeringen gaan er prat op dat ze met hand en tand hun grenzen verdedigen en daarbij mag je ook de ander doden. Dat heet dan niet moorden, maar je verdedigen.

Is het misschien zo dat als ik de grenzen in mijzelf, innerlijk niet werkelijk stel, dat mensen er dan overheen gaan?
Dus daar waar men over mijn grens heen gaat, daar geef ik het niet aan, of ben me er niet bewust van of weet eigenlijk zo ie zo niet dat het een grens in mij is. Mijn reactie is dan boos worden op de ander. Herken je dit?

Maar ik kan het ook anders zien. Die ander maakt mij bewust dat ik mijn eigen grenzen niet erken. Dit gebeurt meestal allemaal in het onbewuste veld. Maar we kunnen ons er dus van bewust worden. En dat is toch veel leuker dan boos of geërgerd worden.

Grenzen stel je in jezelf. Zo dat voelt heftig in mij en ik voel de implicatie en besef tegelijkertijd ook dat ik het moeilijk vind die grens aan te geven of überhaupt te voelen.

Het voelt als werkelijk in mijzelf gaan staan en eindelijk mezelf eens series te nemen.
Werkelijk in alles en vooral blijven voelen. Met dat ik dit opschrijf, voel ik dat er iets zit waar ik van wegga. Ik voel een diepe schaamte in mij. Schaamte voor zoals ik ben en vooral voor datgene wat ik niet goed doe. De gesprekken zoemen in mij rond, vooral waarop ik me aangevallen voel. Daar zit de terugtrekking en ook de schaamte van het niet goed te doen. Mijn moederschap, waar ik zo weinig vertrouwen in had, doemt in mij op. Doemt, verdoemenis, voel je dat er zwaarte in komt? Het dramabeeld, van mijn eigen moeder die niet voor mij kon zorgen, mij in de steek liet en mijn slachtofferschap van dat het logisch is dat ik het dan ook niet kan en weet. Het voelt als diepe menselijke thema’s die haken aan elke twijfel die er in mij zit. Schuld en schaamte. Als een groot overkoepelend beeld, niet eens meer persoonlijk.

Dit mogen we loslaten, zonder enig oordeel eraan te koppelen. Het zijn geen ware beelden, maar opgelegde beelden. Het is het grote loslaten van alles wat niet waar is en wat ons wordt opgedrongen, opgedragen, waar deze maatschappij van doordrenkt is. Maar het klopt niet. Het hoeft ook niet geheeld te worden, want het is onwaar. Het enige wat we te doen hebben is het te zien. Zien hoe ons onware beelden worden voorgehouden. Wij kunnen dit stoppen door er niet meer in mee te gaan. De beeldendoctrine kunnen we uitstappen, door het te zien en te doorvoelen en in de momenten dat het speelt ons er niet meer in mee te laten slepen. Elk moment weer.
Het gaat er niet om of dat goed gaat of niet, want dan zet je jezelf weer in dezelfde gevangenis vast.

Maak het veld open, steeds maar weer. Voel je dat het zich sluit? Ga daar gewoon niet meer in mee, stap er uit. Pats.

Dat is wat ik doe. Ik voel steeds beter in mij of iets zich vernauwt of dat het mij ruimte geeft. Vernauwing leidt altijd tot zelfbeklag, slachtofferschap, traumabeelden, schuld, schaamte, boete, enzomeer.

Daar waar het veld open blijft, liggen er tal van mogelijkheden om er mee om te gaan. Niet vast in patronen, maar gewoon het open veld en daarin is het leuk te toeven en daarin mag jezelf de oplossing zoeken die het best bij jezelf past. Daar is het vrije veld en dat is altijd leuk. Het is niet zwaar. Wel kom je er jezelf tegen, maar dat is juist fijn, dat spel is leuk en daar kunnen emoties als verdriet zijn, maar dat is een spontane uiting die nooit lang duurt. Het mag er in alle zachtheid zijn en wat voelt dat fijn.