De mensheid is niet ziek, de mensheid heeft kosmische doelen meegenomen en daar zit van alles overheen. De sluier van materie ligt eroverheen. Dit sprak Martijn van Staveren in een van zijn lezingen uit.  Zoals ik het nu zie is het de vaste materie, waarin wij het leven niet meer zien. Het is er door afgedekt, zo lijkt.

Leven is bewustzijn. Materie schept een uiterlijke wereld doordrenkt van leven.

Het brengt mij in en uit. Doen zonder sturing van de gemanipuleerde gedachte, voelt als zomaar doen, toch voel ik van binnenuit sturing, kosmische sturing.

Het volgen van kosmisch doel, voelt in deze wereld een stuurloos, zinloos gebeuren.

Want alles lijkt op Aarde gericht op het doen dat ons buiten onszelf brengt.

De ziel is de reïncarnerende factor die geprogrammeerd is leven te geven, echter het oorspronkelijke bewustzijn in het aardse, je fysieke bewustzijn bepaalt je eigen identiteit in je lichaam.

Je ziel loopt doelloos rondjes in de incarnaties, de slurf voor dood en wedergeboorte. Dat is niet het interessante deel, terwijl daar hier op aarde alle aandacht op wordt gericht.

Het voelt nederig vanuit mijn persoonlijkheid, een nederlaag. Maar vanuit het kosmische bewustzijn voelt het sterk en groots. Het is maar vanuit welke lens je kijkt. De vervuilde lens, geïndoctrineerd en geprogrammeerd of vrij.

Vrij mens zijn is een weinig geziene en gevoelde beleving hier op aarde. Vrij zijn zit hem niet in de mentale geprogrammeerde mind.

Vrij mens zijn zit in je hart tussen persoonlijkheid en individualiteit.

Al zijn jouw uitingen vanuit het kosmisch bewustzijn individueel en persoonlijk. Snap jij het nog?

Wat raar dat de echte wereld zich zo moeilijk laat zien, dat ik zo verblind ben dat ik het niet kan zien, maar gelukkig mijn hart wel. Wijs me de weg naar de echte wereld, niet deze gesimuleerde illusie. De wereld van de vrije mens, de voelende en wetende mens.