Ik voel me bloot in deze gemaskerde wereld.
Ik herken de mens niet meer.

Ik mag er niet zijn zo voelt de blik van de gemaskerde.
Jij maakt mij ziek en kijkt mij boos aan.

Twee onoverbrugbare werelden zo lijkt.
De gemaskerde en de naakte.

Bij ieder boodschap komt de vraag over mijn mondlap.
Waar die is en of de reden geldig is.

Zoals zij aan de mondlap wennen
zo wen ik aan de vragen.

To be or not to be
is verworden tot masker of geen masker.

Ik heb alle respect dat jij je mondlap draagt
maar ik mis het respect naar mij toe.

Jij bent beschermd en ik niet,
vanwaar dan die angst?

Respect was allang verdwenen
alleen nog meer een dun laagje vernis

Iedere keer werd het opgepoetst.
Nu is zelfs het poetsen niet meer nodig.

Het is gewoon verdwenen
in de maskers van de mensen.

Ik voel me bloot en kwetsbaar
precies wat ik nodig heb.

Autonoom mogen zijn in mezelf.
Krachtig mijn eigen pad gaan.

Dat voelt rijk en vervullend
en makkelijk, nee dat is het niet.