Wat een ontdekking op de vroege morgen in mij. Een week eerder kreeg ik last van mijn darmen en liep helemaal leeg. Wat normaliter als buikgriep wordt gezien, voelde voor mij niet zo, ook al omdat ik erge last had van mijn linker heup. En daar verscheen de gifkikker in mij. De gifkikker waarvan het gif wordt gemolken en in Kambo ceremonies wordt gebruikt. Kambo is een krachtig geneesmiddel dat al eeuwenlang wordt gebruikt door sommige Amazone native stammen. De stof die deze kikker produceert heet Phyllomedusa bicolor. Ik had er net een paar dagen eerder voor het eerst over gelezen op internet en dat raakte mij diep, tranen sprongen me in de ogen. Die kwam dus binnen. Ik heb het los gelaten, maar blijkbaar had de kikker in mij een ingang gevonden en een paar dagen later zat hij daar. Ik kreeg te horen dat ik, nu ik leeg was gelopen, mezelf kon reinigen door 3 dagen te vasten. Daar was ik heel blij mee, want dat wilde ik al veel langer, maar het lukte mij niet in mijn eentje. Ik heb het vasten zoals de kikker mij vertelde gedaan en eigenlijk ging het fysieke deel van het niet eten heel goed, terwijl ik daar zo tegenop had gezien, als fervent eter. Maar de pijn in mijn heup die maakte het mij lastig in die drie dagen. Ook daarvoor verscheen er hulp in mij via het kristallijne bewustzijn dat zich ineens in mij helder liet zien. Ik had er wel eens van gehoord, maar verder ook niet. En mij werd duidelijk gemaakt dat de pijn nodig was om te genezen. Het was ineens heel duidelijk en het voelde zo waar. Ik heb het meteen omarmd. Niet dat de pijn daarvan minder werd, maar de strijd ertegen hield op en dat gaf in ieder geval rust en overgave. De pijn staat symbool voor de emotionele pijn, de pijn van trauma die nog steeds in mij aanwezig is. Wow, wat een krachtig gevoel bracht dat in mij voort. Het was zo helder en duidelijk. Het kristallijne bewustzijn helpt via het fysieke vlak, je op alle lagen te genezen. Ik kon een heldere lichtstraal op de pijn richten of heel diffuus door mijn hele lijf laten golven als een zacht masserende kristallijne lichtbron. Van de gifkikker kreeg ik nog meer eet adviezen en samen met het kristallijne bewustzijn zijn ze nog steeds voelbaar aanwezig. Ik voel me rijk en vooral gesteund. Misschien voelt dat nog wel het meest krachtige in mij.

Twee dagen later was de heftige pijn ineens weg. Ik stapte mijn bed in ’s avonds en werd me ervan bewust dat ik de pijn in mijn heup niet meer voelde. Een hele rare gewaarwording en ik ging maar gauw wat anders doen en er maar niet aan liggen denken, bang dat ik de pijn weer zou oproepen, met mijn gedrag en gedachtes.

Vandaag werd ik wakker met het besef en misschien hielp het dat ik de avond er voor het interview van LuMens heb zitten kijken met Vera Helleman. Maar ik werd wakker en voelde dat ik weer meester over mijn lichaam mag worden. Wat binnenkwam was een verdriet dat ik totaal niet mijn lichaam vertrouw en bang ben als er wat mee is. Ik voelde me verweest in mijn lijf en realiseerde mij dat ondanks alle aardingsoefeningen ik totaal geen vertrouwen had in mijn lijf, waar ik ook helemaal niet tevreden mee ben en nu er steeds meer klachten komen een blok aan mijn been wordt en wat ik als een noodzakelijk kwaad beschouwde. Het voelde zo onwerkelijk dat ik dit nooit heb gezien. Het kwam in een totaal beeld binnen. En de oplossing kwam ook meteen. Niet eéén keer in de week yoga, maar twee keer per week. 

Pfff… mijn eerste reactie was, nog meer lichamelijke inspanning, één keer in de week vond ik al heel knap van mezelf. Ik hou nu eenmaal niet van sport en beweging op commando. Ik…………….. wat een eindeloze mantra speelt zich daar in mij af en houdt mij in een greep waarbij ik steeds meer klachten ontwikkel. Precies waar ik bang voor ben. Steeds meer pijntjes van opvliegers tot pijn in de heupen, hypermobiliteit en nu ook artrose.

Waar ben IK in die hele toestand. Nou een klein zielig slachtoffertje. En daar kwam ineens het besef van leiderschap, i.p.v. lijdzaam ondergaan.
Ik ben meteen die morgen naar yoga gegaan en het voelt nu echt zo dat ik dit lichaam mag triggeren en uit mijn comfortzone mag stappen, samen met mijn lichaam. Het lichaam is er voor mij. Dat komt hard binnen. Een hardheid die ik maar al te goed ken. Mijn lichaam vraagt uitdaging, net zo goed als dat ik mijn geest uitdaag. Met kracht en zachtheid, luisterend en in verbinding. De harde manier zien we overal om ons heen. Nee, dat weten we nu wel. Dat is niet de weg. Verbinding is de gouden sleutel in deze tijd. En eerst zullen we die toch echt in onszelf moeten vinden. We mogen ons met onszelf verbinden, pas dan kun je, je ook echt met een ander verbinden. In ieder geval is dat bij mij een rode draad in mijn leven en hét thema.

Ik voel steeds meer wat een prachtige tijd het is waarin wij leven, waarin wij open mogen gaan. Waarin we weer kunnen zien wat echt is en ons niet meer slaafs hoeven te gedragen naar onszelf en de ander. Ieder heeft zijn/haar eigen wijsheid en draagt die ook in zich. Alle pijn en trauma is er voor ons om in te gaan zien, om ons te her-inneren. Weer te mogen voelen en diep in ons de kracht te voelen van wie we werkelijk zijn. Heel langzaam sijpelt die grootsheid in mij naar boven.