Wie ben jij narrigheid, jij die een zware deken over me heen legt.
Zwaarmoedig van aard, verschijn je regelmatig en voert de stress op in mijn lijf via te veel eten en stuurt daarmee de boel in de war? Als de stress wordt aangeraakt, ga ik over mijn grenzen heen en is ze niet meer te stoppen en dendert ze voort, mij steeds verder voortstuwend in onrustige bewegingen.

Waarom breng je onzekerheid en laat me eindeloos twijfelen in een zwarte drapperige brei?

Ik voel, ik voel me heel alleen en met dat ik dat invoel, verschijnt meteen het antwoord in een gevoel dat ik het in dit leven op Aarde helemaal zelf mag doen. Eigen-wijs, mijn eigen weg gaan.

Dat voelt heel mooi en toch ook weer niet. Er komt frictie op en narrigheid verschijnt weer. Het helemaal zelf mogen doen, voelt als het alleen moeten doen en daarbij voel ik me heel klein en onderdanig.

Ik heb het al te vroeg zelf moeten doen en dat hangt als een trauma over het zelf mogen doen. Een keuze had ik toen niet en dat voelt nog steeds als moederziel alleen zijn.

Daarbij komen mijn gevoelens niet overeen met wat ik om me heen zie en wat ik geleerd heb, het voelt zo verwarrend allemaal, het voelt raar, gek en dan ineens opent het zich en zie ik dat het precies dat is wat ik in al haar volheid mag ervaren. En hoe gek het ook klinkt, ik voel daarin de volheid van mijn wezenskern.
Ik hoef niet te zijn als die ander. In het al-een zijn, daar zit alles in vervat. Dat kan en mag ik in al haar volheid beseffen.

Narrigheid legt me lam, ik voel er weer op in en daar verschijnt een andere zijde van haar en zie ik dat zij mij helpt de balans te herstellen. Narrigheid laat zich zien als ik teveel informatie tot mij neem, waarvan ik dus narrig wordt, bang of me hulpeloos voel of daar waar ik de grens overga. Zij reikt mij aan dat ik ermee mag stoppen, terwijl ik alles deed om narrigheid van me af te schudden. Ja, we leven echt in een omgekeerde wereld.

Dit in mij voelend, laat zwarte brei zien en ik zie dat vanaf dat ik de zwarte brei echt zie, het loskomt en verdwijnt in slierten uit mijn lijf, het aangekoppelde trauma loslatend.

Ik voel me helemaal opgeknapt.