De overgang bij vrouwen is toch een heel natuurlijk proces of niet?

Toen het bij mij begon, ontdekte ik dat ik er eigenlijk niets van afwist, maar wel vol met beelden zat die ik onbewust overal en nergens had opgepikt.

Het eerste wat ik dacht was dat de seksuele beleving over was en dat vond ik erg jammer. Ik had toen geen partner en het afscheid nemen van de maandelijkse bloedingen werd ook een afscheid van liefdespartners.

Mijn lichaam veranderde drastisch. In mijn herinnering waren op een dag mijn billen helemaal uitgezakt en de kleine schaamlippen verdwenen langzaamaan en zijn nu nog amper zichtbaar. Tegenwoordig laten vele vrouwen met plastische chirurgie die schaamlippen verwijderen. Nou, ik zeg, gewoon geduld hebben, de natuur doet het zelf wel, alleen op een wat later tijdstip. Want het goede nieuws is dat de seksuele beleving zeker verandert, maar gewoon blijft en het genieten ook en de liefdes verschenen ook weer in mijn leven. Jongeren hebben vaak het idee dat na de 50, het leven ophoudt en iedereen suf achter de geraniums zit. Ik weet inmiddels wel beter en eigenlijk wordt het leven leuker en krijgt veel meer kleur, doordat je uit veel meer vaatjes kunt tappen en je eigen levenservaringen.

En dan de opvliegers. Ik snapte nu ineens waarom oudere vrouwen zo van vesten houden. Je krijgt het zo verschrikkelijk warm dat alles meteen uit moet. Na ja, alles, dan maar je vest uit, als er in godsnaam maar wat verkoeling komt. Mijn klerenkast is inmiddels goed gevuld met vesten, heerlijk om dat te dragen.

Zwetende nek op het kussen in de nachtelijke uren in bed. Het is een hele warme zwetende bedoening. Wat wist ik ervan? Veel vrouwen hebben hier allemaal geen last van want ze slikken gewoon hormonen in deze uiterst vrouwonvriendelijke periode. Oh, ja?

NEE, in mijn lijf geen hormonen. Ik heb toen ik jong was een tijdje de pil geslikt. Mijn al grote borsten werden nog groter en ik voelde me al minderwaardig en werd al vaak nagefloten door mijn grote borsten. Het maakte me nog onzekerder en niet onbelangrijk, mijn gevoel zei me dat het niet goed was.

Dus kreeg ik een spiraal, maar ook die voelde na wat jaren niet goed en wilde ik eruit hebben. Mijn huisarts vond het onzin, maar ik stond er op en hij haalde het ding eruit. Nou ja, dat was wel sjorren, want hij was al wat in mijn huid vergroeit. Een pijnlijke bedoening, maar de huisarts zag nu wel de noodzaak ervan in en ik was blij dat het uit mijn lijf was.

Maar ik wilde absoluut geen kinderen. Dus wat dan? Zo belandde ik bij de NVSH. Zou dat nog bestaan? Daar werd mij een pessarium aangemeten. Wie weet nog wat dat is? Eenvoudig verwoordt is dat een rubberen ring die je inwendig inbrengt en waarmee je de gang naar de baarmoeder afsluit. Met wat zaaddodende pasta werkte dat bij mij uitstekend.

Op mijn 26^ste kreeg ik ineens, zoals ze in de volksmond zeggen, rammelende eierstokken. Eerlijk is eerlijk, zonder dat had ik nu niet twee prachtdochters gehad en vier schatten van kleinkinderen waar ik erg van geniet. Na het alleenstaande moederschap, wat ik prima heb volbracht maar wel zwaar vond, is het een weldaad om oma te zijn.

En als oma zit je vanzelf op een dag in de overgang. Dat voelde letterlijk als een overgangsfase, als ik er nu op terug kijk. Een wilde overgang, met fysieke veranderingen, maar ook emotionele veranderingen. Mijn lontje was erg kort en de woede uitbarstingen vaak heftig. Er moest letterlijk veel uit en dat kwam er ook uit. Eigenlijk voelde het alsof je de hele tijd ongesteld wordt, in ieder geval wat humeur betreft.

Maar ik ontdekte ook dat het een hele mooie periode is om te ervaren wat er nog zit aan ballast van vroeger, want dat kwam soms in volle vaart tevoorschijn uit al mijn plooien en rimpels. Ik begon de schoonheid ervan in te zien. Mijn kinderen waren de deur uit en ik kon eindelijk echt mezelf in de ogen kijken en alle zwaar van me af werpen. Het was een helende reis. Goh, die heb ik ooit gemaakt bij iemand die dat begeleidde. Het is een therapievorm, maar ik weet er weinig meer van. Ja, wel de reis er naar toe, maar de innerlijke reis, daar kon ik niets mee. De paden waren al aangelegd en zo liep mijn pad niet. In de overgang heb ik geleerd mijn eigen pad te lopen en vooral mijn eigen wijsheid te herkennen en te gebruiken. Ik voel me een wijze vrouw, die veel niet weet.

Het heeft mij meer mens gemaakt. De hardheid wordt steeds minder en er komt mildheid en zachtheid voor terug en ik voel me veel kwetsbaarder en daarmee heel krachtig. Precies andersom dan we leren, dat kwetsbaar zijn een teken is van zwakte. Nou echt niet. Ik laat het steeds meer toe en het voelt veel natuurlijker aan.

Eindelijk komt er weer rust. De opvliegers zijn zo goed als weg. Mijn grootste hulp was en is nog steeds mijn trouwe homeopaat, die met natuurlijke middelen mij ondersteunt. Ondersteuning is niet iets bij je weghalen, maar je lichaam en je geest de middelen aanreiken om het zelf te doen.

Mijn moeder zei altijd dat ik als kind het zelf wilde doen. Prachtig, krachtig.