Volgens mij zijn wij het enige wezen dat problemen kent. Als ik goed het woord invoel is het eigenlijk een raar woord. Pro-blemen. Pro is voor, maar blemen ken ik niet. Of komt het van het Engelse woord “blame’, wat schuld betekent. Dan is blame verbasterd naar “bleem”. Dan staat er dus voor-schuld. Dat raakt mijn gevoel. Een probleem is dus een schuld en daar moet je wat mee en als je dat niet doet geef je de ander de schuld of je voelt je schuldig. Het maakt je klein.
Goh, als ik het even buiten mijzelf stel, dan zie ik een overheid die problemen creëert en ze steevast afwentelt op de burger. Daar waar je verwacht dat een overheid ingrijpt, daar waar burgers ontsporen, daar wordt meestal niet ingegrepen en daar waar de burger nog meer in de shit komt, daar komt een overheid met regels en wetten. En dat kun je alleen maar doen als er ook problemen zijn. Die zijn de sleutel om mensen mee te krijgen in hun narratief.
Als ik terug ga naar mezelf en ik tegen een probleem aanloop dan voel ik actie opkomen. Ik moet iets doen om het op te lossen. Ik heb dan twee keuzes. Of ik doe het zelf of ik moet hulp inroepen. Met dat laatste is er een nieuwe barriére opgeworpen, want ik en velen met mij vragen niet graag om hulp. Als het echt moet, ja, dan doe ik het.
Maar wat er dus werkelijk gebeurt is dat we ons met een probleem direct met schuld inladen. Schuld zit verpakt in probleem. En schuld maakt je klein en wat nog erger is het moet altijd worden ingelost of opgelost. Dat is de kern van schuld. Schuld belasterd en daar wil je van af. Daarom werkt het ook zo goed vanuit de overheid, dat de schuld verpakt in de problemen, ons klein maken en schuldig laten voelen en wij daar aan willen voldoen. En zo doen we dat ook in ons eigen leven. We vullen het met problemen en lossen het weer op, een loop waar je niet uitkomt, omdat er dus schuld in zit. Dat hebben we in onszelf op te lossen. Want waar zou je, je überhaupt schuldig om moeten voelen?
Maar als we nu het leven nemen zoals het is in de flow die er is. Flow wordt weer gezien als moeiteloos en fijn en mooi en prachtig. Maar is dat zo? Dat is ook weer hoe wij het invullen. Als flow nu het leven is en leven heel veel verschillende aspecten heeft en die aspecten geleefd willen worden, dan is flow gewoon het leven. Zonder een bepaalde invulling daaraan. Zonder dualiteit en zonder weerstand. Want is het de weerstand die maakt dat het onprettig wordt?
Zonder dualiteit hoef je dus niet in een probleem te komen. Als wel dat er iets gebeurt, punt. En zonder oordeel kan dat een fijn of minder fijn gevoel geven, punt. Zonder problemen valt er niets meer op te lossen. “Oplossen” is dat het verdwijnt. Dat slaat dan weer op het probleem, dat we weg willen hebben. Dat willen we dus kwijt, waarmee de schuld wordt ingelost. Maar is dat nodig?
Laat het probleem los en ga gewoon dat wat jij voelt dat je aan moet gaan doen, leuk of niet leuk, zonder oordeel of mening. Doe het gewoon als je voelt dat je dat moet doen. Het is allemaal onderdeel van het leven. Dat is leven en daarmee stap je uit de schuld.