Ruim een half jaar zwem ik twee keer in de week. Op zich niets bijzonders en al helemaal niet omdat hier te delen. En toch doe ik het wel.
Vanmorgen zwom ik zoals gewoonlijk weer mijn baantjes en bij één van die baantjes kwam de gedachte binnen dat systemen werken en ritmes er zijn. En hoe ik in mijn eigen ritme zwom en dat ging niet vanzelf.
Toen ik begon met zwemmen had ik al jaren lang last van mijn heupen en daar heb ik veel traumawerk op losgelaten. Tot op het bot en toen het klaar was, kwam ineens bij mij binnen dat ik wilde zwemmen.
Ik heb in mijn tienerjaren bij een club gezwommen, dus de techniek heb ik wel. Maar ik heb nooit meer echt gezwommen, los van dat ik wat schoolslag zwom met mijn kinderen en de kleinkinderen.
En daar ging ik weer zwemmen en het was net als met fietsen, je verleert het niet. Zelfs het tempo wilde nog wel, alleen deze keer voor heel even. Nee, die vele meters lukte echt niet meer. Schema’s doemde op en ik wilde een opbouw erin. Het systeem ging werken. Net als dat trauma oplossen werken is. Volgens mij zit trauma in het systeem vast en daarom moet of kun je er aan werken. Overal waar je aan werkt zit je in een of ander systeem. Leuk om dat eens te gaan onderzoeken.
Het systeem met zwemmen voelde al snel niet fijn en ik kwam doodmoe thuis en dat voelde niet goed. Dit was niet de bedoeling? Dus ik liet alle schema’s los en zelfs bij het tellen van de baantjes was ik na hooguit twee honderd meter al weer de tel kwijt. Het irriteerde me, tot ik gewoon inzag dat iets in mij het gewoon niet wilde. Stop er mee. En nu zwem ik tot ik voel het is genoeg. En dat voelt eigenlijk best onwennig. Dat stemmetje in mij gaat dan weer te keer, het is daarvoor nooit genoeg. En toch stop ik steeds weer als ik het voel en langzaamaan gaat dat goed voelen.
En zo kwam vanmorgen ineens bij mij binnen dat ik een eigen ritme heb en voelde meteen dat het iets heel anders is dan een systeem. De natuurlijke ritmes, is een steeds weerkerende cycli, maar iedere keer toch anders. Terwijl een systeem altijd hetzelfde wil.
Mijn eigen ritme volgen als een natuurlijke beweging, wat voelde dat goed. Een steeds terugkerende beweging, waarin ik iedere keer weer mag voelen wat die beweging nu is en zo is het toch nooit hetzelfde.
Niets nieuws wat ik hier schrijf en toch kwam het deze keer als nieuw bij mij binnen. Werken of zijn, het is een groot verschil en het zit overal in en kun je dus overal herkennen en dus ook gewoon in een zwembad, baantjes trekkend op een vroege morgen.