Al driekwart jaar worden we bestookt met de leuze “samen tegen corona”. Hoe langer het duurt, hoe strenger de maatregelen en hoe bizarder het allemaal wordt. Feiten en fictie lijken als in een film door elkaar te lopen en mijns inziens zijn de politieke leiders allang het spoor bijster en is de angst zo ingedaald dat ook zij er mee begiftigd zijn en daardoor de realiteit al helemaal uit het oog zijn verloren. Daarbij worden de meningen op de social media’s gecensureerd, maar wordt er steeds meer beleid bepaalt door de politieke leiders die nu juist wel op meningen zijn gebaseerd.

Beelden die bij mij binnenkomen, zonder mij te mengen in voor of tegen en in de hele discussie rondom corona, wat ook weer heel veel tweespalt creëert, komt er bij mij de vraag binnen, waar is het samen met elkaar? Dit is namelijk wat voor mij steeds duidelijker zichtbaar wordt en vooral heel voelbaar en kom tot het besef wat samen is.

We staan samen sterker, niet omdat we ergens tegen zijn of moeten vechten tegen iets wat zich vooral afspeelt op internet en via de social media en nog maar helemaal de vraag is of het waar is. De media is bij uitstek een platvorm waar fictie en werkelijkheid door elkaar heen lopen en in wezen elke werkelijkheid mist. De werkelijkheid vind je in het leven zelf en niet in een gemaakt zwart kastje. Hoe vernuftig het ook in elkaar zit.

De 1,5 meter afstand staat eigenlijk symbool voor de afstand die er al overal is en nu direct zichtbaar wordt voor iedereen. Afstand tussen rijk en arm, kind en volwassene, werkende en uitkeringstrekkers, middenstand en multinationals, zwarte en witte mensen, Europa en Afrika. We kunnen misschien wel fysiek de afstand makkelijk overbruggen, maar wie overbrugt menselijk die afstand? Het tv-programma, waar ik heel graag naar kijk “Ondersteboven van Afrika” met Waldemar Torenstra, is voor mij een voorbeeld van het overbruggen van die afstand en hij legt soms pijnlijk bloot waar die afstand er wel is wat dat voor consequenties heeft.

Er is een samen met elkaar los van meningen en verschillen, een samen wat we nog maar erg weinig zien. Daar waar we in gelijkwaardigheid elkaar ontmoeten. Het is het kleurrijke midden daar waar alles samenkomt en menszijn tot bloei kan en mag komen en waar leven is.

Daar waar ik me gelijkwaardig opstel of het nu een kind is of een cliënt, een tuinman of professor, daar waar gelijkwaardigheid is, komt er een stroom opgang, zo voel ik het en wordt er echt iets in jezelf aangeraakt en kun je ook de ander aanraken. Daar vinden we elkaar in al ons menszijn.

Deze moeilijke tijden bieden ons de mogelijkheid tot gemeenschapszin, niet in de zin van dat er een leider is die zegt hoe je moet denken en dan mag je lid zijn van die gemeenschap, zoals je geloofsgemeenschappen hebt of clubs en groepen die hetzelfde denken. Dat is niet wat ik voel, het veld wordt helemaal opengegooid en er ontstaan vrije velden waarin mensen elkaar weer echt ontmoeten.