Zittend op een bankje, uitkijkend over de graslanden van de uiterwaarden van de IJssel, stromen herinneringen binnen aan de vele wandelingen die ik vroeger maakte met mijn grootmoeder naar de IJssel. Toen de uiterwaarden nog verwilderd boerenland was met allemaal afrasteringen waar de koeien heerlijk konden grazen van het bloemrijke grasland. Wij klommen dan over de hekjes om heerlijk aan het water te zitten. Ik voelde me trots samen op mijn grootmoeder, zij deed dat toch maar mooi met mij.

Kijkend over de groene graslanden nu, zie en hoor ik de kievieten, in de lucht zie ik de zwaluwen en verderop staan een paar ooievaars. Alles en iedereen heeft een naam, alles kunnen we benoemen en nieuwe ontdekkingen krijgen meteen een naam, alsof we het daarmee naar ons toetrekken en ons toe-eigenen.

We geven alles een naam en daardoor voelt alles ordentelijk en hebben we het gestructureerd en nog handig in de communicatie ook. Althans dat lijkt, maar het is gezichtsbedrog. Het geeft ons een vals gevoel van communicatie. Als ik iets beschrijf, zoals de bovenstaande beschrijving van mijzelf zittend op een bankje, zit daar een hele gevoelswereld van mij bij met geur en kleur.

Wat ik zie en voel, zie en voel ik echt maar alleen. Ik ben mijn eigen wereld. En hoe we ook ons best doen, al kijken we naar dezelfde tafel en denken we dat we het allemaal zien, toch doet ieder dat op zijn/haar eigen wijze. Omdat we van jongs af aan leren dat het gras groen is, praten we elkaar allemaal na en zeggen dat het gras groen is. Maar welk groen zie jij? Ik kan never nooit jouw groen zien. Wonderlijk toch.

Ik was laatst bij een prachtige samenkomst van Moniek van Pelt en Arjan Bos van Earth Matters. Moniek vertelde prachtig hoe bij haar het woord samenkracht werd geboren. Alleen door te luisteren werd het in mij zo diep gevoeld, omdat zij zo helder de gelaagdheid kon laten zien. Heel krachtig en prachtig. Ik zag elk groepslid in een eigen wereld delend wat hij/zij wil delen en dat was zo mooi en daar ontstond de samenkracht, kracht die in het midden samenkomt. Puur aanwezig. Het brengt een hele wereld opgang die mij weer volop inspiratie geeft. Dankjewel daarvoor Moniek.

Volgens mij kunnen we alleen maar onze eigen wereld delen met anderen, omdat wij iets willen delen. Gewoon omdat delen zo fijn is en dat zo mens eigen is en als er dan naar je geluisterd wordt, dat je voelt, ik mag er helemaal zijn. Voor mij voelt dat groots. Eigenlijk hoeven we niet méér te doen. Als echt alles er mag zijn en niemand meer een oordeel daarover heeft of het beter weet dan jij, ja, dat zou fijn zijn. Is juist alle oordeel die wij plakken op de ander en niet te vergeten onszelf, het oordeel wat altijd aan staat en heel verfijnd zijn werk doet, is dat wat ons weerhoudt van waarlijk communiceren en daarom bijna nooit de samenkracht ervaren? Het voelt als een hele fijne manier van communiceren.

Ik mag helemaal in mijn eigen wereld zitten en hoef daar helemaal niet uit. Mijn eigen wereld met mijn eigen kleuren en geuren, herinneringen en gedachtegangen. Dat klinkt behoorlijk autistisch en egoïstisch, als ik dat zo opschrijf. Heel negatief en niet waarin wij worden geprogrammeerd. We worden naar buiten toe geleid, steeds weer uit onze eigen wereld getrokken, zogenaamd de grote wijde wereld in, want daar vinden we alles wat we nodig hebben. Totdat je merkt dat het een never ending story is en je nooit bevredigd raakt hoeveel je ook zoekt en vindt. En dan kan je eindelijk de weg naar binnen gaan om te ontdekken dat die wereld daarbinnen nog veel en veel groter is dan wat we tot nu toe kende. Op deze Aarde wordt alles verdraaid en wat wij als negatief bestempelen, juist daar vinden we de kracht van ons wezen. Door het te bestempelen als negatief gaan we daar nooit zoeken en zo vinden we dus ook nooit onze wezenskracht. De wereld op zijn kop bevalt mij steeds beter.