Misschien niet meteen het eerste kruid wat je voor je ziet, maar deze plant kwam al vroeg in mijn leven en nog steeds is het kruid bij mij. Als een trouwe helper.

Waar ik nu woon heb ik een ruim balkon met grote bloembakken vol kruiden en onkruiden, maar liever noem ik de onkruiden wilde planten en zo ook de wilde geneeskrachtige plant, stinkende gouwe. Dat was het eerste wilde kruid wat opkwam in mijn bakken en ieder voorjaar geeft die prachtige gele bloemen in de nog vrij kale bakken, waar al wel de hondsdraf bloeit in kleine paarsblauwe bloempjes. Maar de stinkende gouwe heeft een gele bloei en dat geeft meteen een zonnige blik. Het hangt over de peterselie als een prachtig bescherming tegen de felle zon. De peterselie voelt zich opperbest onder haar rokken en dijt steeds meer uit.

Bij mijn vorige huis had ik een grote tuin en daar stond de stinkende gouwe volop. Met het meenemen van wat planten
naar mijn balkon zat de stinkende gouwe er dus blijkbaar tussen. Wilde blijkbaar niet achterblijven.

Daar in dat huis met die grote tuin ben ik ziek geworden en kreeg ik galstenen. Ik heb toentertijd wel tien tot twaalf leverzuiveringen gedaan, want ik wilde niet mijn galblaas eruit laten halen. Na een galsteen aanval belandde ik in het ziekenhuis, waar ze mijn galblaas wilde verwijderen, wat gewoon een routineklus is tegenwoordig met de reden dat de meeste mensen na een half jaar weer terug komen met galstenen. Dat zal ook zeker wel als je niet iets verandert in je leefwijze en eetpatroon. Niemand in het ziekenhuis die je dat soort adviezen meegeeft. Ik ben aan de slag gegaan met mezelf en na tien jaar zit de galblaas er nog steeds en werkt nu als een  barometer voor mij en slaat alarm als ik me toch te buiten ga aan voeding wat mijn lichaam niet fijn vindt.

Als ik terug denk aan mijn jeugd, weet ik dat ik al jong last had van mijn gal en lever. Ik kon slecht tegen vet eten bijvoorbeeld. Mijn jeugd heb ik deels doorgemaakt in een pleeggezin en twee jaar later in een kinderhuis. Genoeg reden tot boosheid. Maar die boosheid mocht ik niet uiten, dus hield ik de woede zo goed en zo kwaad als ik kon in mij en laadde zo veel emotie op in mijn gal en lever en sprak me weinig uit. Toen ik volwassen was barste regelmatig de bom en werd ik woedend en kon het niet meer in de hand houden. Me uitspreken had ik niet geleerd, maar de woede moest eruit. Mijn gezicht stond chronisch op boos, maar ik was me van al die zaken niet bewust. Vond dat ik het recht had op boosheid en slachtofferschap.

Daar kwam ik dus eindelijk achter toen ik last kreeg van galstenen en ik kan je verzekeren dat het pijn doet. Maar daar in het ziekenhuis maakte ik de keus het zelf op te lossen. Dat had ik wel geleerd in mijn leven. Ik ging eindelijk mijn emoties echt aan. Ik ben nu tien jaar verder en voel me steeds beter worden.

Ook de stinkende gouwe ken ik al uit mijn jeugd. Ik moet een jaar of twaalf dertien geweest zijn en ik had een wrat op mijn vinger. Ik woonde inmiddels bij mijn vader en stiefmoeder en mijn vader vertelde me dat ik er stinkende gouwe op kon smeren, die volop in de tuin stond. Ik brak de steeltjes en smeerde het gele vocht op de wrat. Ik vond het heel leuk, maar het hielp niet. Nu weet ik dat je dat echt consequent een tijd moet volhouden. Uiteindelijk heb ik de wrat er afgebeten en wonderwel bleef die wrat weg en ik was er heel trots op, dat ik dat zelf had gedaan.

Nu jaren later doe ik het weer zelf. Toen ik ziek werd, na een stressvol leven, en in mijn gal zich alle ellende had verzameld en was verhard tot stenen, toen begreep ik dat ik niet meer de oude wilde zijn als ik beter was, maar een vernieuwde versie van mij zelf. Hoe kunnen mensen toch zeggen dat als ze ziek zijn ze zo snel mogelijk weer de oude willen zijn? De oude die ziek werd? Nee, ik zag het ineens heel anders en ik ben met mezelf aan de slag gegaan. Het was geen makkelijke weg, veel pijn kwam naar boven, maar nu tien jaar later kan ik zeggen dat ik mezelf het bevrijd van veel pijn. En dat voelt bevrijdend zeg.

Nu ontdek ik de Germaanse geneeskunde en wat ik daarbij voel is precies wat ik zelf heb ondervonden in mijn genezingsproces. Wat een synchroniciteit en wat heerlijk om het zelf te hebben ontdekt. De Germaanse geneeskunde laat zien hoe je natuurlijk om kunt gaan met ziekte. Ziekte is het lichaam dat aan het genezen en herstellen is en ik voel dat het klopt en ik voel nu pas de echte waarde ervan in mijzelf, de waarde van het zelf ontdekken. Nu met de kennis van de Germaanse geneeskunde erbij voelt het rond en geeft het mij steeds meer zelfvertrouwen.

Chelidonium, de latijnse naam voor stinkende gouwe is een leverkruid en helpt daar dus goed bij weet ik nu. Wat ben jij een krachtige plant en  jij was het die mij de ogen heeft doen openen en de weg naar zelfgenezing heeft gebracht, want in de homeopathische verdunning gebruik ik je nog regelmatig. Ik voel aan als het weer nodig is.

En dan pak ik intuïtief het boek “Kruidenwijsheid” van Marjanne Huising, uit de boekenkast. Ik ben verbluft en wat een herkenning.
Ik had het nog nooit gelezen. Maar ik wil het jullie niet onthouden.

De stinkende-gouwe mens valt onder de beelddenkers. Wat zoveel wil zeggen dat deze mens anders kijkt naar de wereld. Leren kan heel zwaar zijn en vooral de drang om te presteren. ……….. Gouwekinderen en -mensen leren door te doen (dat doe ik mijn hele leven al en vaak werd mij gezegd dat ik eerst moet nadenken, maar dat helpt mij niet, want ik raak verstrikt in mijn gedachten, juist het uitspreken en doen helpt mij er zicht op te krijgen en dat heb ik pas later in mijn leven ontdekt) en door zelf beelden te scheppen. Ze moeten de waarde van iets met hun gevoel kunnen begrijpen anders schieten ze in de weerstand (wat herkenbaar). Dan lijkt het of ze dom zijn, maar niets is minder waar. Of ze passen zich aan (dat heb ik heel veel gedaan en is mijn tweede natuur geworden en ben het nu aan het afleren), waardoor ze doodongelukkig worden. Er is geen plaats voor grapjes en humor wordt slecht begrepen. Hun kwaliteiten betreffen integriteit, vragen stellen waarover anderen verbaasd zijn, andere wegen bewandelen om tot een oplossing te komen. Pas op latere leeftijd ontdekken gouwemensen hun kracht en zullen ze moeten leren op hun eigen gevoel te vertrouwen en hierop te durven varen. Het gevoel van rijkdom omdat je anders kijkt, komt langzaamaan weer bovendrijven en dan is er geen weg terug naar de “moetmaatschappij”.

Het is helemaal mij en ik dank je zeer stinkende gouwe voor al die wijsheid én wat voel ik mij rijk.