Voor het eerst voel ik de implicatie van het symbool. Waar wij ons met personen identificeren is het symbool het universele equivalent. Wij raken verstrikt in de menselijke emoties en vooral waar het familiair betreft.

Zo staat onze eigen moeder symbool voor de oermoeder en dat zit in ons allemaal. Zij is niet degene die verplicht is voor ons te zorgen. De menselijke gedaante kent vele verschillen, het symbool echter is eeuwig.

Wij verwarren die symbolen met de ons opgelegde waarde en normen.
De oermoeder is het symbool van leven geven, elk moment weer.

De moeder die geboorte geeft aan een kind is in wezen een substituut van de oermoeder. Eigenlijk is het een onmogelijke taak die van ons wordt verwacht en je ziet ook vele moeders die, die taak niet aankunnen.

Het is een programma wat hier op dit moment draait. Weinig moeders kunnen voldoen aan de strenge waarden en normen die zij opgedragen krijgt. Het is een nooit vervullende taak die ons klein houdt. Dit zelfde geldt natuurlijk ook voor de vaders en de kinderen. We zitten allemaal vast in rolverdelingen en de een lukt het wel om zich daarin te handhaven en de ander totaal niet. Het laat mij zien dat er iets niet klopt.

Wanneer we echter de symbolen weer tot leven wekken, valt de ons opgelegde last van ons af. De last van goede moeder zijn, zorgzaam en noem maar op wat daar aan hangt. Het is een ons opgelegde taak. Die wij braaf vervullen.

Leven heeft regels in zich, als de natuurlijke stroom van de rivier. De oorspronkelijke mens levend in gemeenschappen waar ieder zijn eigen waarde heeft en het leven zelf de regels bepaalt. Natuurlijk heeft leven regels in zich, maar er zijn natuurlijke regels en de ons opgelegde synthetische regels, die steeds meer ons leven overnemen. Je ziet op dit moment dat de berg aan regels, wat wordt vertaald in controle steeds meer toe neemt. Een onoverzichtelijke berg regels, die het onmogelijk maakt om je er aan te houden, omdat je onmogelijk al die regels kunt kennen. Daarbij wisselen ze ook nog steeds, wat een kluwen maakt die zo onoverzichtelijk is dat zelfs de beleidmakers zich er niet aan houden. Wist je dat de meeste rechtszaken gevoerd worden door burgers tegen de overheid? Zou hier een doelgerichte bedoeling achter zitten? Het lijkt er wel op. Of raken de mensen zelf verstrikt in hun eigen gecreëerde pantheon. In ieder geval is het zo veel makkelijker om zo iedereen te criminaliseren en dat is ook wat je steeds meer ziet. Mensen die toeslagen of uitkeringen ontvangen, belanden steeds vaker onterecht in het beklaagdenbankje. Je doet het dus nooit goed en we worden klein gehouden en hebben een vadertje staat nodig die de regels bepaalt en waar wij afhankelijk van zijn. Zo is de kring in de technocratische wereld weer rond. Wij zorgen met elkaar voor een afhankelijkheidspositie. Kinderen zijn afhankelijk van de ouders of leraren. Wij zijn afhankelijk van werk en staat en zo wordt de afhankelijke mythe in stand gehouden.

Laten we de symbolen weer tot leven wekken, want zij vertellen ons de universele verhalen, dat wat achter al ons drama van het leven ligt.

Het zijn de symbolen die ons kracht geven en ons, ons multidimensionale zelf weer terug geven. Symbolen hebben een krachtige werking in al hun eenvoud.

De reden dat ze weinig invloed meer hebben in ons leven is dat de technocratische wereld waar we steeds meer naar toe getrokken worden de universele waarden totaal heeft losgelaten en het wereldbeeld verengen en verkokeren tot een technisch vernuft, waarin de universele waarde geen recht van bestaan hebben, omdat ze elkaar uitsluiten.

Ga op zoek naar de symboliek achter de dingen en hervindt de universele waarde van het bestaan. Alleen jij geeft daar waarde aan en voel wat het jou verteld zonder dat je er één boek voor hoeft open te slaan. De symbolen dragen zoveel in zich en zijn voor elk mens persoonlijk, terwijl ze toch universeel zijn. Hoe krachtig is dat. De multidimensionale mens herkent zich zelf erin en daar waar wij het persoonlijk noemen omdat we nu eenmaal in een persoonlijk jasje zitten speelt het universele veld er doorheen en laat jou de grootsheid ervan inzien. Ieder persoon persoonlijk en toch universeel. Machtig toch.

Ik voel ergens dat dit ook totaal verkeerd begrepen kan worden. Het is niet de mind die dit opschrijft, maar vanuit een diep gevoel. Lees het met je hart en als het voor jou bestemd is zal het iets in je openen, geheel op jouw eigen wijze, in je eigen tempo en zoals het aan jou verschijnt.