Trauma spreekt met trauma en ontwar dat maar eens.

Deze planeet wordt ook wel traumaplaneet genoemd en dat is niet voor niets, want het houdt ons in de angstmodus.

Liefde is daarin de sleutel.

Maar op deze traumaplaneet wordt liefde meteen weer ingekapseld en daar mee een progamma.  Liefde, de tv programma’s staan er bol van en gaan allemaal voorbij aan wat we al zijn. Het heet niet voor niets een tv-PROGRAMMA. Het programmeert en stuurt ons.

Liefde kent in dit traumaveld vele gezichten, en vermomt zich vaak, wordt gebruikt als verhulling van negativiteit, boosheid, kwetsend gedrag, pijn vermijdend, kritiek, vasthouden en vooral hebben. Het is een dun laagje liefde bovenop het traumaveld, waarin liefde iets is wat je moet doen, houden aan vastgelegde regels. En, last but not least, liefde doet heel veel pijn. EUH, hebben we het hier echt over liefde of zitten we midden in het trauma?

Lief in trauma, je ziet het overal om je heen. Liefde het doolhof waarin je, jezelf totaal kwijtraakt.

Liefde is verworden tot het werkwoord, lief hebben. Iets wat je moet doen en dat leren we kinderen al heel jong. Kinderen moeten lief zijn, zich lief gedragen. Het klinkt en lijkt op liefde en toch is dat niet wat we bedoelen, we worden al jong het doolhof ingetrokken. Liefde is niet onvoorwaardelijk, er hangen allemaal eisen aan, waaraan het moet voldoen.

Werkwoorden, woorden die ons laten werken. In de doorvoeler helen, wordt het verschil tussen een woord en een werkwoord bekeken. Iets wat we op school als grammaticsa leren. en voor zoete koek aannemen. Er zijn dus werk-woorden, woorden die ons aan het werk zetten.  Het werkwoord klinkt ineens heel vreemd in mij en buigt zich om en draait en keert en maakt ineens heel veel duidelijk.

Er valt heel veel te werken, want er zijn heel veel werkwoorden. Het is daar diep in mij waar het beweegt, een beweging die niets voelt bij werken. Beweging is vervormt naar werken, omgebogen en verbogen. Het woord “werk” is wel heel subtiel gekozen en wordt ons via grammatica diep ingeprent. En zo zijn we met het doen heel druk bezig. De woorden zetten aan tot werken en we verliezen onze natuurlijke beweging.

Maar….. wij zijn liefde, het is onze essentie, het is een natuurlijke beweging, de levensenergie die door ons heen stroomt. Een stroming, een deining die ons in beweging zet. Dat voelt toch heel anders als de liefde waarin ik van alles moet doen of moet zijn. Het brengt meteen rust in mij, een stilte overspoelt mij. Weg is al het moeten, het werken, en het doen van al die werk-woorden.

Liefde wordt ons voorgeschoteld in vele beelden als een houden van, een vasthouden, een begeren, een verlangen of met (on)gezegde voorwaarden. Het overheerst en beheerst, het overspoeld en wedijvert. Nee, dat is niet de liefde die ik diep in mij voel. Wel een die ik heel goed ken, maar ik voel een diepe stroom in mij die beweegt en zich beroerd en zich steeds meer laat horen, voelen en waar ik steeds meer naar toe beweeg, iets wat gewoon gebeurt, zonder dat ik iets ervoor doe, zoals wij hier doen kennen. En toch doe ik heel veel. Begrijp je me nog?

Liefde in beweging is onze natuurlijke staat van zijn.

Stilte in beweging is onze natuurlijke staat van zijn.

Rust in beweging is onze natuurlijke staat van zijn.