In dualiteit kent alles een tegengestelde of is alles verdeeld. Zo begint die verdeeldheid al in ons lichaam, waar we twee hersenhelften hebben die niet met elkaar verbonden zijn. Daar moet je veel voor doen om die in balans te krijgen, terwijl we vanaf ons vierde jaar op school voor een groot deel onze linkerhersenhelft stimuleren. Waarom is dat zo?

Net zoals het hoofd en het hart. We hebben een hoofddenken en een hartdenken. Probeer jij maar eens zowel met je hoofd als met je hart te denken in hetzelfde moment. Alles is gescheiden, terwijl we toch ook sterk het gevoel kennen dat alles één is. Dat zijn twee tegengestelde. Duaal en één. Net zo goed als analoog en digitaal. Het kan niet beide. Eigenlijk vraagt dualiteit steeds om een keuze van onszelf.
En dat is wat er precies van ons wordt gevraagd. Kies je voor een analoog leven of een digitaal leven. Kies je voor dualiteit of voor eenheid of te wel dealiteit. Een eenheid waarin alles wordt gedeeld.

Dealiteit is een woord wat jullie denk ik niet kennen, het is niet een woord wat ik zelf heb bedacht, het komt van Moniek van Pelt. Een eigen-wijze vrouw en woordkunstenares. Zij weet zo raak de dingen te verwoorden en creëert daarmee een hele eigen taal. Mij spreekt het heel erg aan en ik volg haar al weer een tijdje.
Naar aanleiding van een Webinar georganiseerd door Earth Matters en gegeven door Moniek van Pelt en Arjan Bos werd ik geïnspireerd.

Waar ik dacht dat het in deze inspiratie om tegenstellingen ging zie ik nu dat ik uitkom op keuze. Een keuze kan ik maken als ik weet wat er te kiezen valt en wat het mij gaat brengen. Als ik daar teveel over nadenk, wordt het maken van een keuze erg ingewikkeld. Dan moet ik alles afwegen en alles meenemen en in de toekomst kijken en……. . Dat is mij teveel en dat gaat ook nooit lukken. In de digitale wereld zijn ze hier heel veel mee bezig. Je ziet het in de klimaat kwestie, dat de prognoses allemaal computermodellen zijn die ergens op uit komen. In ons geval is dat heel ernstig en worden er vergevorderde maatregelen getroffen. Of het echt zo is, dat weet niemand. Gaat het de beleidsmakers echt om het klimaat of om de economie. Voor de eerste twintig jaar draait die wat de overheid betreft wel weer, want wij burgers moeten weer veel investeren. Zonnepanelen, elektrisch rijden, isoleren van huizen en nu met de volgende crisis de coronacrisis isoleren wij ook mensen.

Zijn wij computermodellen? Ik dacht het niet. Het analoge denken brengt ons met wat oefening bij ons hartdenken. Ze zijn er achter gekomen dat ons hart net als onze hersenen kunnen denken, maar het werkt wel heel anders. Wat ik daarin ervaar is dat het hart alleen maar in het moment weet. Het definitieve weten zit daar. Het altijd anders kunnen of gedachten die alle kanten op gaan of in cirkels draaien, dat gebeurt allemaal in het hoofd.

Het hartdenken weet en het hoofddenken speculeert, het zou kunnen en daarmee biedt het ons alle mogelijkheden, zo lijkt het. Het hart is verbonden met gevoel en liefde en zal daarom altijd het beste voor jou willen doen. Alleen is het zo verdomd moeilijk om er naar te luisteren. Het vraagt een veel subtielere afstemming dan het hoofd. Daarbij is het hoofd als een antenne en pikt van alles op uit de lucht. Het is dus heel beïnvloedbaar. Als je, je gaat verdiepen in de Matrix dan zul je zien dat vooral onze hersenen zeer programmeerbaar zijn. Wat dat betreft lijken wij op computers. Of zoals computers functioneren, zo zitten wij ook in elkaar voor een heel groot deel. Dus is er echt een vrije keuze? Dat is maar heel de vraag. En toch is dat belangrijk dat je voor jezelf gaat staan en er helemaal voor gaat. Is het belangrijk welke keuze je maakt? Is er een goede en een slecht keuze? Zo ervaren we dat wel, maar of het zo is? In de dualiteit zeker wel, maar in de dealiteit is de keuze die je maakt en waar je achter staat altijd goed. Kom je er achter na een tijdje dat iets anders nog beter voelt, dan verander je gewoon. Er bestaat geen goed of slecht. Is een keuze die je maakt en je daarna allerlei nare dingen beleeft, is dan die keuze slecht? Of is het juist goed dat je die slechte dingen ervaart? Een keuze hoeft niet leuk te zijn, het leven ook niet. Ik heb al heel lang geleden ervaren dat schuld iets verschrikkelijks is en dat we heel veel gevoelens voeden met schuld. Vanaf het moment dat ik de schuld er tussenuit haalde kon ik ineens heel anders naar de dingen kijken. Het geeft heel veel lucht en ruimte en het laat mij juist de dingen zien.

Schuld houd mij vaak gevangen in slachtofferschap of daderschap. Haal ik de schuld er tussenuit, dan kan ik kijken waar mijn verantwoordelijkheid ligt en keuzes maken vanuit kracht. Schuld hoort niet bij het menszijn. Het maakt mij klein en nietig en laat mijn schouders zwaar voelen van de schuldenlast.

Volgens mij is het daar mis gegaan met het geld, als ik geld leen van jou heb ik een schuld staan bij jou. Dus als jij iets geeft, heb ik een schuld. Kunnen wij echt belangeloos geven en ontvangen? Ik denk dat maar weinigen dat kunnen. Nu ik dit opschrijf is het iets om over na te denken en goed in te voelen. De ultieme vraag is ben ik schuldig aan dat ik leef? Heb ik daar zelf voor gekozen? Dan is het mijn eigen schuld. Maar is dat zo?