In een boek de ¨Talen van de dageraad” van Igor Eeckhaut, lees ik dat Saturnus de ziel voedt en in een eindeloze loop van incarnaties zit. De ziel die het ego wekt. De ziel als infiltrant? Incarnatie brengt de groeicurve in het bestaan. Het steeds weer incarneren in de waan van groei. Verder lees ik dat Saturnus de structuur vormt van ons ego.
Nu neem ik even een zijpad. Zo kan ik uiteindelijk ook laten zien hoe het in mij werkt. Vaak lees ik kort wat en brengt dat meteen een heleboel in beweging en vaak door meerdere dingen door elkaar te lezen, vormt zich vanuit een labyrint aan informatie ineens een mooi kleed. Heldere beelden ontstaan in mij.
Zo las ik ergens op telegram in een groep waar ik bij ben aangesloten dat de ware mens de geest is en niet de ziel, zoals veelal wordt aangenomen.
Nu weet ik dat in spirituele kringen er gezocht wordt naar je zielendelen en dat die weer bij elkaar moeten komen om één te worden. Maar wij zijn al één. Hier klopt iets niet voor mijn gevoel.
Als Saturnus ons ego vormt wat de weerspiegeling is van de ziel, kan dat niet zijn, wie wij zijn. Wat er bij mij naar boven komt is dat het is ingevoegd en wij maar zoeken naar vergeten zielen. We worden goed bezig gehouden. Het opsplitsen van de zielen maakt dat er steeds meer zielen incarneren en we met zijn allen zoeken, naar elkaar en jezelf. En het ego groeit en groeit steeds meer.
Is het dit waar we in gevangen zitten?
De geest/bewustzijn is de bron en daar kun je altijd uit putten, want het is er al, het was er al en het zal er altijd zijn ( is trouwens een liedje wat ik jaren geleden geschreven heb). Daarin hoeven we niet te groeien, daarin drukken we ons uit, net zoals de natuur zich op haar wijze uitdrukt. Ook hoef je niet te incarneren, wat het is er altijd al. En hoef je ook niet op zoek te gaan naar je verloren zielendelen.
Anders gezegd, de ziel heeft zich afgesplitst van de geest om zo een ego te doen groeien, die dan weer steeds op zoek is naar de ziel en zo dus in een vicieuze cirkel terecht komt. De ziel, zielig en zielloos. Gevangen in jezelf. Dat is pas zielig en dat is volgens mij wat er aan de hand is.
Er is een creatie, de bevruchting en daar komt van buitenaf een ziel in. Zo wordt het lichaam bezield. De afgescheiden zielen, de dolende zielen zijn m.i. infiltraties.Bij het opschrijven in één van mijn vele schriftjes, voelde ik me steeds meer vastgezet worden in een valstrik in een labyrint waarin ik vast dreigde te raken. Het voelde als de ziel die het labyrint opwerpt om er met je ego helemaal in vast te lopen.
Zo kom ik weer uit bij bronkracht en dat voelt heel anders. Weg is de valstrik, het labyrint. Wat gebeurt hier?
Bronkracht maakt je niets wijs. Het is wijs.
Praat je niets aan, want het praat zelf,
neemt niets aan, want het bevat alles al zelf,
gelooft niet maar weet.
Bronkracht overheerst niet, maar heerst als kracht, de krachtbron in ieder van ons. En door het hele Saturnuslabyrint is dat een grote zoektocht geworden. Maar ……….we zijn op weg naar huis.