In de vorige inspiratie kwam het woord verlangen als vervorming van de Matrix naar boven en het blijft bij mij hangen er zit meer in wat verteld wil worden. Ik wil haar proeven en voelen en duistere beelden doemen op. Om die te verdrijven verschijnt het woord dromen in mij. Dromen en verlangen is bijna hetzelfde, we gebruiken ze door elkaar heen, alsof het synoniemen zijn en toch voelt dat niet zo. Ik ga het onderzoeken.

Wat het eerst bij mij naar boven komt en wat ik mensen nog steeds hoor zeggen is dat dromen bedrog zijn. Daarmee wordt de toon van dromen neergezet. Ik heb mijn dromen al jong in de koelkast gezet, ver weg bij mij uit beeld, want mijn vroege jeugd was geen droom, verre van dat. Als kind van gescheiden ouders en daarna uit huis geplaatst en uiteindelijk ook van mijn oudere broer gescheiden, was er geen plek voor dromen, behalve dan in de vorm van nachtmerries. In dat geweld van pijn kan ik mij niet herinneren dat ik droomde van mooie dingen of een fijne toekomst. Ik ging in de overlevingsstand en dromen en verlangens werden geparkeerd en verschoven naar het onbewuste veld, waar het in enge dromen zich aan mij liet zien en in lichamelijke uitingen.

Verlangens verpakte zich in zoetbehoefte en wat later ook in seksbehoefte, dat is wat ik nu zie. Behoefte die een onverzadigd gevoel geven, waarin verlangen verpakt zit, waardoor ik mezelf regelmatig overvoer en de grens overschrijd. Niet wetend dat er ooit behoeftes in mij zaten die niet werden bevredigd. Het tijdelijke gevoel van genot is altijd beter dan de onbereikbare behoeftes. Die onbereikbare behoefte is veranderd in macht, macht hebben over mijn genot. Een herinnering van vroeger toen ik jong was, schiet me te binnen waarin een jongen mij een plaatje liet zien, in een verfrommeld blaadje, van een Afrikaanse man die bloot vastgebonden achter een auto werd gesleept en wat ik niet had verwacht, voelde ik afgrijzen, maar ook een seksuele opgewondenheid. Ik schaamde me diep voor die gevoelens en wist dat je daar niet over kon praten. Het sloot zich op in mij. Als ik er aan terug denkt is het een aparte ervaring. Hij kwam eigenlijk uit het niets, liet het mij zien en was weer weg, misschien moest hij het ook kwijt. Ik heb het er nooit meer over gehad, tot nu dan. Maar het sloeg in als een bom en het was de aanzet om die gevoelens later toe te laten en te onderzoeken in mij.

Sterke seksuele prikkels heb ik altijd gehad en dat maakte dat toen ik ouder was ik meer ging experimenteren en daarin ontdekte ik dat pijn genot verhogend was. Ook het zien van hele pijnlijke dingen kan dat gevoel opwekken. Niet iets waar je mee te koop loopt, maar ik begon het wel te begrijpen, waarom er zoveel perversiteit op de wereld is en bijvoorbeeld, waarom er in oorlogen zoveel verkrachtingen voorkomen. De spanning moet eruit. Pijn en genot liggen dichter bij elkaar dan menigeen zou willen. Maar hier hebben we het niet over, terwijl het overal gebeurt. Met de experimenten ben ik gestopt omdat ik merkte dat het zeer verslavend is. Om hetzelfde genot te ervaren heb je steeds meer pijn nodig. Daarom drinken alcoholisten ook steeds meer, om hetzelfde gevoel te krijgen heb je steeds meer nodig. Nadat ik de relatie had verbroken, waarin we heerlijk experimenteerde, heb ik alle attributen meteen weggedaan, want zoals elke verslaving is het lastig om ermee te stoppen. Als de matrix een sluier is die over ons heen ligt, dan zijn de verslavingen het instrument om dat in ons te borgen. Verslaving is diep in ons genesteld en is verweven met verlangen. Het verlangen naar liefde, naar zoet, naar rust, niets hoeven, genot en noem maar op. Verlangen zit zo goed verpakt, dat we de verslaving er in niet herkennen.

Het woord verlangen kan ik opsplitsen in ver-lang-en. Eigenlijk een raar bijeenraapsel van woorden zo op het eerste gezicht. Ver laat mij zien dat het ver weg is. Lang is de duur en het woord ‘en’ maakt er nog eens veel van. Veel, lang en ver. Daarin zit het onverzadigbare van het verlangen. Het zit in het woord zelf al. Dat onverzadigbare is binnen de Matrix omgezet in verslavende behoeftes, gecreëerd door trauma waarin het lijkt dat bijna niemand daaraan ontkomt. Ver-slaving. Daar zit ook het woord ‘ver’ in en dan nog het woord ‘slaaf’. Het ligt griezelig dicht bij elkaar. Maar voel maar zelf in hoe dat bij jou zit en tot welke ontdekkingen jij komt.

Waar zit het oorspronkelijk verlangen, de positieve kant ervan. Het voelt als een diep verlangen naar huis en dat is nog een lange tocht. Het bewust worden van zoals ik het noem de verdraaide werkelijkheid (ver-draai, is dus een draai aan iets geven dat ver is, ver weg van de oorsprong), breekt al deze mechanisme en programmeringen in ons open en opent zich daarmee steeds meer de natuurlijke werkelijkheid, waarin het verlangen een diep menselijke behoefte is. In het duale systeem kun je zeggen is het gekaapt en wordt het misbruikt door machthebbers en lieden die het niet goed met ons voor hebben.

Dromen daarentegen opent een heel ander veld, dromen kunnen wel positief of negatief zijn, verwarrend of juist heel fijn, maar de droom blijft staan als een huis. Droom staat op zichzelf. Droom is het wezen in mij, droom zit overal en kan zich in mij uiten. Ik heb dus een wezenlijk deel van mijzelf aan de kant geschoven, daar in mijn jonge jeugd en doe dat blijkbaar nog steeds, want de droom voelt voor mij heel onwennig en ik voel dat ik haar niet echt ken. Wordt ons daarom al jong geleerd dat dromen bedrog zijn? Worden wij ervan weggehouden en zoet gehouden met dromenboeken waarin verklaard wordt wat we dromen. Ik ben een eigen-wijze donder en kan er weinig mee. Dat zal voor de een heel eigenwijs klinken en dat begrijp ik wel. Toch voelt het voor mij heel sterk. De eigen ontdekking en beleving. Daarin voel ik dat ik steeds steviger in mijzelf kom te staan en meer en meer een diepe innerlijke kracht aanboor. Nachtelijke dromen zijn mijn eigen informatiebronnen.

Verlangen is dus iets heel anders. Als ik in de droom zak, valt het helemaal weg. Ik word er één mee en toch voel en zie ik op de achtergrond een zielig gezeur van trauma, wat zich toch nog wil laten horen. Is dat wat zich aan mij wil laten zien. Is er nog ongezien trauma, waar ik steeds maar weer me mee bezig moet houden of …………… is het een soort weerklank van een programmering die op de herinnering meelift en zich wil doen gelden, als wetende dat het er heeft gezeten en zich vermomd en mij wil dwingen, dat het er nog zit en nooit weg kan gaan. Het feit dat dit zo uit mijn vingers komt, laat mij zien dat het zo is. De hechting vindt dus ook plaats aan al verdwenen zaken, als een soort troost blijft het hangen, om het oude paradigma waarop ik ooit leefde weer nieuw leven in te blazen. Het laat mij zien dat er iets is dat moeilijk afscheid neemt, zelfs als het heel negatief is. Dat is een nieuw onderzoek waard. Los laten.