In deze inspiratie zal ik wat vertellen over mijn zoetverslaving en mijn ervaring en de ontstane inzichten.

Ja, ik doe het, het verlangen naar iets zoets is zo groot dat ik op de fiets stap en naar de supermarkt rij. Thuis gekomen scheur ik de verpakking open en neem het heerlijks tot mij. Eén en nog een en nog een. Ik voel me net een drugsverslaafde die na heel veel moeite eindelijk haar shot heeft en die gretig inneemt en dan voor even voldaan achterover zakt.

Als het pakje bijna op is zit ik voldaan op de bank, de onrust is weg en de rust is weergekeerd. Of toch niet? Nee, nu ik het eet, is er iets in mij wat gewoon nog meer wil en soms heb ik het wel zo erg dat ik me zo vol eet dat ik er misselijk van wordt. Dus nee, het bevredigt niet en daarbij komt dat ik daarna helemaal inkak en het vervelende gevoel begint van voren af aan.

Het is het wegeten van leegte, van vervelende onbewust gevoelens, gaat er door mij heen. Allemaal nare stemmetjes die mij nog kleiner maken en vooral laten zien hoe slecht ik het allemaal doe.

En dan is er ineens een moment en daar heb je altijd wel een keer de eerste keer van, het moment dat iets in mij zich opent en ik op de bank ga zitten en mijn blik naar binnen richt, niet luisterend naar de stemmetjes, maar lager zak en ga voelen. Voelen, waarin alles er gewoon mag zijn. Die nare stemmetjes, mijn zoetdrang, echt alles. Verdriet komt er naar boven, beelden van vroeger, leegte, niet gezien worden. Ik laat het een tijdje toe en stop er dan mee.

Dagen later, breekt het beeld zich open en zie ik een gigantische mindfuck waar ik, waar velen van ons in zitten.
De zoetverslaving, het geloof in achterliggende problematiek. Er zit iets achter, je moet in therapie, er is iets niet goed in mij in jou, het trauma, noem maar op.
Met de mind houden we dit circuit in stand en daarmee zijn we verschrikkelijk makkelijk te manipuleren.
Het is ons geloof er in dat maakt dat we problemen krijgen of ziek worden. Ik snoep te veel en kan diabetes krijgen en nog veel meer enge ziektes. Ik kom steeds meer te weten, ik onderzoek me suf. Wetenschappers rollen over elkaar heen met alweer nieuwe ontdekkingen en bevindingen en …… worden wij er wijzer en gezonder van?

Ik zie ineens dat we in een val zitten.

Het is ons eigen geloof, de mindset in onszelf die al onze eigen negatieve handelingen in stand houdt met negatieve gedachten.
Je zult net zo lang graven in jezelf net zolang schaduwwerk doen, totdat je inziet dat het jouw geloof daarin is, dat jou in die negatieve spiraal houdt.

En de kern daarin is het gevecht, dat is het centrale punt waar al deze gedachtes en geloof omheen draaien en daardoor in actie komen.
Daarom is er ook overal gevecht gaande.

Het gevecht is dat we niet kunnen accepteren wat er is, maar geloven dat er ergens iets beters is. Dat wij een betere versie van onszelf kunnen of vaak moeten worden.
Een geloof in iets wat we zelf creëren en dat noemen we leven.

En misschien is dat gevecht wel de grootste verslaving. Want dat gevecht in onszelf zorgt ervoor dat we dingen categoriseren als fijn of niet fijn en het daarmee verwerpen. En daarmee bouwt zich de spanning in je lijf op.