Het is op de dag van de zonnewende, waar de dag het langst is en de nacht het kortst, dat ik mijn fantasie de vrije loop laat en kijk wat er verschijnt.

De energie van deze dag voelt magisch.

Ik sta in een open plek in het bos. Het is er geel van de bloemen en de geur is zo indringend zoet en aromatisch, zoiets heb ik nog nooit gezien en geroken, zo intens. Het vult mijn lichaam en langzaamaan voel ik mij veranderen in een leeuwachtig buitenaards wezen. Ik had daar een plaatje van gezien en dat beeld laat me niet meer los en voelt heel fijn en als vanzelf kruip ik erin. Al mijn haren, die manen worden, zinderen van elektrische straling, alsof het gevoelssprieten zijn geworden.

Ik hoor de bomen praten. Ze laten me weten dat er gekapt gaat worden in hun bos en ze vragen mijn hulp.

Ik hoef niets te zeggen, meteen wordt er iets in mij geraakt en zie ik wat ik moet doen.

Ik verzamel mijn vrienden en we maken een sluitende kring op de open plek tussen de bloemen. We zijn verbonden in wat een eeuwigheid duurt, een totaal aanwezig zijn met elkaar, wat ik hier op Aarde niet ken.

De kring van verbondenheid breidt zich uit, als een kring in het water na het gooien van een steentje. Het breidt zich uit en rimpelt tot aan de grenzen van het woud, het is doodstil en je voelt de vibratie.

Ik voel een sterk verlangen opkomen om mijn stem te laten horen.

Ik stap in het midden van de kring (de tranen biggelen, in het echt, me over mijn wangen) en uit mij komt de stem van het woud, eerst nog wat aarzelend, maar de aanwezigheid van de bomen voel ik nu zo sterk dat het geluid in mij vanzelf sterker wordt. De groep wordt er door meegenomen en nu laten steeds meer wezens in de groep HUN klank horen. Wat eerst nog een zachte kakofonie aan geluiden is, grijpt in elkaar en wordt één mooi lied.

En dan is het ineens weer stil. De bomen bedanken ons en ineens sta ik weer alleen op de open plek in het bos. Ik pluk een bosje bloemen en huppel naar huis.