De laatste dagen ben ik huilerig en voel me down, ik kan mijn draai niet vinden en laat het maar even zo. Op de derde dag vind ik het genoeg en ik ga op bed liggen en vraag aan mezelf wat er aan de hand is.

Ik leg mijn hand op mijn hart en ga met mijn aandacht daar naar toe. Mijn rechterhand schuift naar mijn buik en daar zit ineens een klein meisje, een heel dwingend meisje. Nu zie ik dat het dat is wat anderen soms zien. Ik ga er naar toe en vrij snel verandert het in een zwarte slierterige brei. Ik weet meteen dat het niet van mij is. Ik ga er met mijn licht naar toe. Ik vraag het licht in mijn hart en direct verschijnt er een wit licht wat naar alle kanten straalt. 

Nu zie ik dat de lichtstraal in mijn vorig stuk het onlicht was, want nu voel ik dat het licht zich vanuit mijn hart verspreid en dat doet NADAT ik het heb gevraagd. Nu zie ik helder dat de vorige keer de  lichtstraal vanuit het midden van mijn hoofd zich ongevraagd liet zien en naar mijn hart schoot. Het bracht heel even twijfel bij maar, maar het gevoel was zoóóóóóó fijn, dat nam het eigenlijk over.

Nu zie ik dat het mij overnam en het dus niet vanuit mijzelf kwam. Waar kwam het dan vandaan? Een goeie vraag, maar ik weet het niet. Niet van mij dus. Het was zo mooi dat ik me helemaal liet verblinden. De twijfel werd snel door redenatie en het overweldigende gevoel overruled. Ik wilde ook zo graag dat het echt was, voelde me bijzonder. Het leek zoóóó echt. Het verschil is zo subtiel en nu voel ik dat het zoóóóóóó fijne gevoel, wat ik zoóóóó graag wil, dat precies dat is wat er net naast zit. Het verschijnt in mij, terwijl het licht vanuit mijn hart ikzelf laat schijnen, althans ik vraag het en het werkt. Dat is een cruciaal verschil, maar het ligt zo dichtbij elkaar. Dankjewel voor deze helderheid.

Goed, ik lig nog steeds op bed en het licht wat ik heb gevraagd doet haar werk. Het witte allesomvattende licht dat ook alle kanten opgaat, neemt de zwarte brei mee en het duurt even voordat het opgenomen is. Daarna verschijnen er roosjes in een sliert groen en bewegen naar boven, net als Sjakie en de bonenstaak, maar in de beweging omhoog vormen ze een  lemniscaat en daarna sluit het zich met een cirkel eromheen. Ook dit wordt door het licht opgenomen.

Dan staat het kind in mijn buik ineens rechtop en het wordt groter en groter en het blijkt een reus te zijn en heel even ben ik in verwarring. De reus stapt uit mijn buik en  laat zich meenemen door het licht. Ik voel dat het wil worden meegenomen in het licht.

En dan is het genoeg, ik zou bijna kunnen zeggen dat de voorstelling voorbij is en ik ga zitten schrijven en met dit schrijven voel ik me steeds beter worden. Een last valt van me af.