Al lezend op mijn balkon zie ik vanuit een ooghoek het hondje van de benedenbuurvrouw, die ze uitlaat op het gemeenschappelijk grasveld en die heel lelijk naar mij uithaalde, de buurvrouw jaren geleden. Meteen word ik kriegelig en mijn gedachten schieten direct terug naar het voorval, dat ze me van achteren begon toe te roepen dat het papier in de gemeenschappelijke papierbak niet goed gesorteerd was. Dit deed ze wel vaker en deze keer schoot ik uit mijn slof en reageerde boos dat ze een zeikwijf was en nu moest ophouden. En …….dat gebeurde ook, vanaf die dag is ze er mee opgehouden.

Ik zit te lezen in het boek van “De vergeten genesis” van Radu Cinamar en vind het razend interessant. Het opent een geschiedenis waar ik nog nooit van heb gehoord, maar die af en toe, mijn hart zo raakt dat er tranen opwellen van een diep gemis en van herkenning en blijdschap dat het weer in mijn herinnering komt.

Ineens zie ik de infiltratie, hoe zich dat afspeelt, door de afleiding van het hondje van de buurvrouw, waar een nare herinnering aan hangt. Mijn zenuwgestel roept emoties op en mijn gedachten gaan er direct mee aan de haal en voor je het weet…………………, maar deze keer dus niet. Het neemt me niet mee in haar drama, maar laat mij scherp zien hoe het werkt.

Tegelijkertijd zie ik dat de beelden die het boek bij mij oproepen, als beelddenker is dat voor mij heel makkelijk, dat ook dat inprentingen teweegbrengt.
We laden de hele dag beelden in, zoals de computer ook constant beelden vertoont.

Beelden kunnen: overladen, emoties oproepen, verhelderen, je in drama storten, trauma’s triggeren, blij maken, liefde schenken, inzicht geven en vul zelf maar in.

Waar ben ik in deze beeldendoctrine of zijn het de vrije beelden die mij worden getoond? Kan ik het onderscheid maken? Daar waar ik het zie, maak ik inderdaad onderscheid. En, ik kan je zeggen dat voelt goed hoor. Het ontsluit een zachte kracht in mij en dat voelt echt heel krachtig. Het heeft niets met sterk of beter of machtiger te maken. Het is een vrije kracht die vrij komt en stroomt.

Sta ik aan het roer en kies ik met welk beeld ik in zee ga? Vaak dus niet en speelt het zich op het onbewust vlak af en laat ik mij gewillig meevoeren.

Tot nu, dit inzicht, het keerde zich in mij om en kon het zo loslaten, de wrevel over de buurvrouw met haar hondje, die mijn gedachte van het boek naar haar leidde, maar mij dus het inzicht bracht en liet zien hoe het in mij werkt. Hoe negatieve gedachtes zich in mij vasthaken, hoe snel dat gaat en daar in mij het zenuwstelsel beroert en aanhaakt aan vermeend trauma en dat steeds opnieuw inlaadt. Door het steeds weer toe te laten, reageert het zenuwstelsel ook steeds op dezelfde manier.

Daar was de omkering in mij, een ongekende actie die de ingesleten programmering ineens te niet deed in dat moment. Weg van de snelweg naar ongeziene paden, om er achter te komen dat ze óh zo bekend zijn en toch weer heel nieuw.