Op vakantie, er even tussen uit, dat heb ik lang niet meer gedaan. Ik bivakkeer in een vouwwagen bij een gezin dat net is verhuisd naar een boerderij met 2 hectare grond, waar ze zelfvoorzienend willen gaan leven. Ze kunnen wel wat hulp gebruiken. Elke avond eten we samen en als vanzelf neem ik het bereiden van de avondmaaltijd op me. Ik pluk kruiden voor het eten en leer de vrouw des huizes welke eetbare wilde planten er staan en wat ze er mee kan doen, zoals tinctuur maken. Ik help bij het opzetten van de moestuin en doe wat ik zoal zie wat gedaan kan worden. Ik voel me op mijn plek, mijn kennis kan ik inzetten en dat gaat als vanzelf en het wordt zeer gewaardeerd. Als ik op een avond heerlijk buiten voor mijn tent zit te genieten van de ondergaande zon en mijmerend voor mij uitkijk, voel ik dat op deze wijze samenleven, waarbij je elkaar vrij laat en ruimte geeft en elkaars waarde ziet en benut, dat dit gevoel heel bijzonder is. Ik voel een diepte erin en ik voel dat het hier om gaat. Dit is heeééél belangrijk.

Waarom leven wij zo niet, waarom wordt ons altijd iets anders voorgeschoteld? Dit leven, met een familie op een terrein en oma erbij, dat voelt zo natuurlijk. Maar we leven vooral apart in kleine ruimtes,  waar we via de media dagelijks worden bekogeld met angst, oorlog en ellende.

Maar hier ver van dat alles, is het er niet meer. Zelfs geen afleiding van mijn mobiel. Natuur, stilte en rust. Bijna ongekend in deze moderne tijd.

Hier ontmoet ik de kern daar waar werken voor een ander, delen wordt, het delen van kennis, van energie, van werkende handen. Hier gaat “werken” stromen. Geven wat jij wilt geven in alle vrijheid en ontvang wat je wilt ontvangen.

Ik ben op vakantie en het beeld van vakantie laat zich aan mij zien.  Vakantie, het is vacant, er is een plaatsje vrij. Het heeft niets te maken met gevoel, maar met een plekje vinden wat vrij is, daar waar iedereen op vakantie gaat en de plekken beperkt zijn. Daar waar de een hard werkt voor het plezier van de ander. Er zo naar kijkend, wordt het ineens heel raar en voelt het niet meer normaal. Het Matrixmodel doemt op, dat in mijn ogen een slavenmodel is, waarin je na een jaar werken, drie weken op vakantie mag, de zogenaamde vrijheid in. Het slavenmodel houdt zichzelf in stand door het geld circuit. Iedereen moet geld hebben om überhaupt op deze planeet te kunnen overleven en dat geloof is heel sterk. De een heeft het geluk leuk werk te doen, of van zijn hobby, zijn werk te maken, maar de meeste is dat geluk niet gegund. Maar of het werk wel of niet leuk is, vrij ben je er niet in, want alleen met geld kun je in de moderne wereld overleven en dat is dus geen vrije keus. Het lijkt heel vrij, omdat je mag kiezen wat je gaat studeren en waar je gaat werken, maar de basis is onvrij en daarop kun je niet vrij leven. Het systeem dwingt je om ergens je geld vandaan te halen, dat kan op legale wijze door werk of via de overheid in de vorm van ziektewet of bijstand of als ambtenaar bij de overheid, het kan ook met beleggen of handel in aandelen. Geld genereert dus weer geld. Dat betekent als je er veel van hebt, je er ook steeds meer van kunt krijgen. Geld kun je ook op illegale wijze verkrijgen en dat noemen we dan criminaliteit. Het systeem bepaalt wat crimineel is en wat legaal is. Zo is drank bijvoorbeeld een legale drug en daar verdient een slijter zijn geld mee, maar hasj is illegaal en daar verdien je illegaal veel meer geld aan. Aandelen daarentegen is legaal, waardoor er veel winst gemaakt wordt wat belastingvrij is en waar een paar bobo’s rijk van worden, terwijl de werknemer zich de schompes werkt, maar dat is legaal. Hoe witter de boord, hoe meer legaal het is. Vrijheid ligt hier niet aan ten grondslag. Zo voel ik, dat vakantie geheel binnen het Matrixveld zich bevindt en weinig met vrijheid te maken heeft, in mijn redenering.

Echt vrij zijn kan alleen maar als de ander dat ook is. Vrijheid gaat niet ten koste van een ander. De een zijn dood is de ander zijn brood, wat een onvrije uitspraak is, wat zuur klinkt dat, maar we nemen het allemaal aan, trekken de schouders op en zeggen dat, dat nu eenmaal de harde werkelijkheid is? O, ja, en daar nemen we dus met zijn allen genoegen mee????

Tot hier, het is genoeg, ik neem daar geen genoegen meer mee en dat komt, daar op vakantie, in alle helderheid boven drijven in mij.

Als mijn vrijheid jouw vrijheid beperkt, dan is niemand echt vrij.

Daar waar iedereen zich vrij voelt en kan zijn wie die is en we elkaar daarin zien en laten, daar verschijnt een, bijna al, ongekende wereld, die zo vertrouwt aanvoelt, dat ik weet dat die er is. Daar in die wereld verschijnt de ware mens in mij, die voelt zo krachtig dat ik in het moment besef dat precies dat is waar het menszijn om gaat.

Wat een rijkdom hebben we binnen handbereik, maar we zien het niet en jakkeren maar door op de afslag die we eenmaal hebben genomen. Het raakt een diepte in mij waar het rond en goed voelt. Rond in de zin van stroming en goed in de zin dat het is zoals het is, alle wereldse problemen en eigen problemen vallen er in weg, het is er gewoon niet meer. Niet omdat het er niet is, maar de waarde ervan is weggevallen en daarmee valt het als vanzelf weg. Dat wat waarde heeft blijft over, dat wat waarde heeft is oneindig en kan niet wegvallen. Wel kan het ons ontvallen.

Daar waar echte ontmoeting is, gewoon omdat het er is, daar waar ik, jij bent, in alle vrijheid, samengaand in vrijheid en niet in elkaar, daar zit hem het vrije gevoel en daar ontmoet ik de vrije mens in mij en jou.