En als ik mijn heelal ben
-eigen-
en alle dimensiesrijke beelden
weer kan zien en aanraken
die mij in wezen raken en erkennen

dan verschijnt er middenin
mijn zien een echte wereld
heel, zoals ik hem altijd heb gevoeld in mij
en zo anders als op aarde, komende uit mij
Geschreven door Moniek van Pelt

Als ik mijn eigen wereld ben waarom leef ik dan zo marginaal?
Waarom durf ik niet voluit te leven?
Waarom leef ik niet vol en heel en groots?

Heel diep verborgen voel ik de straal in mij die verder reikt dan in mijn stoutste dromen, die vol in kracht mag stralen als de helderste ster. Die helemaal opbloeit en ruikt als de mooiste bloem van mijn dromen.

Tranen, tranen vloeien bij dit voelen, waarvan ik een glimp maar zie. Het voelt te groots voor voelen. Het voelt te groots voor mij.
Waarom raakt het zo diep en voelt het té? Waarom al die vragen?
Is dat de geprogrammeerde mens die alleen maar klein en dom mag zijn? Van de wieg tot het graf horen we dit in alle toonaarde en aardse gradaties, het leven is er van doordrenkt.

Het aardse leven laat ons nog wel een glimp zien van wat leven echt is. Het is de wereld op zijn kop, alles wat ik weet is het niet. En elk weten laat mij zien dat ik nog niet genoeg weet en meer wil weten. Elk weten maakt mij kleiner want het is nooit genoeg. Iets in mij wil groter en wijzer.

Het is allemaal surrogaat. Vandaar dat wij zoveel moeten doen om iets te voelen. Een surrogate wereld, met opgeblazen nepgevoelens. Het denkweten nooit bevredigend, het is nooit genoeg.
Wat gek toch dat wij als mens ons moeten afvragen wat menszijn is, dat we niet meer weten wat mens zijn eigenlijk is.
Wat mankeert ons toch dat we hier massaal in geloven?
Is een koe die wordt geboren onaf?
Is een vlieg die wordt geboren onaf?
Is de storm die voorbijraast onaf?
Vraagt een bloem die opgroeit zich af of het goed gaat?
Is de zon onwetend?

Waarom leren wij dat de mens het enige wezen is dat onaf is en al vroeg naar school moet om te leren?

Ik zie kinderen die naar school gaan in een paar jaar tijd hun glans verliezen ( ik ben zelf vier jaar lang leerkracht geweest). Nu pas zie ik wat er met ze gebeurt. Van een mens die alles kan, zo worden zij geboren, naar een kind die alles moet leren. Van groots naar klein in een paar jaar tijd. In een paar jaar tijd berooft van hun oorspronkelijk vermogen.

Grootsheid zit niet in de stof. Onze ogen nemen het kleinst mogelijke deel waar, de fysieke wereld. Het grootste deel bestaat uit ruimte en voor ons is dat niets. Het is precies die ruimte die groots en onmetelijk is en die onmetelijke ruimte zit in onszelf.

Waarheid maakt ruim en vergroot, waar leugen  bang maakt en vernauwt.
Blije gevoelens geven je ruimte en vleugels, waar nare gevoelens benauwen en klein maken.
Liefde verruimt
Haat vernauwt
Ruimte maakt groter
Angst maakt klein
Vrijheid voelt groots
Begrenzing voelt veilig en klein