Voel ik mij welkom hier op Aarde? Daar heb ik nog nooit over nagedacht en al helemaal niet ingevoeld.

Eigenlijk niet. Dat voelt zeer onwennig.
Mijn ouders waren er niet klaar voor. Ik stel mezelf nog eens de vraag en nu voel ik dat IK er wel klaar voor was.

Het liedje van BLØF schiet me te binnen: Blij dat ik hier ben. Ik herhaal het refreintje steeds weer, wat klinkt dat goed zeg.

Ik lig op de massagetafel bij de cranio-sacraal therapeute en weer vraagt ze of ik me welkom voel.

Ik zie een klein zielig kind in mij. De therapeut zegt dat ze werkt met het gezonde deel in mij en ineens besef ik dat ik altijd het traumakind heb gezien. Het kleine meisje dat het huwelijk moest redden en na 4 jaar bij pleegouders werd gedumpt, samen met mijn 2,5 jaar oudere broer. Mijn steun en toeverlaat, maar helaas was hij er op een dag niet meer. Hij was te recalcitrant en het pleeggezin kon hem niet aan. Na twee jaar belandde ik in een kinderhuis. Dit verhaal heeft zich zo in mij vastgezet dat ik het blijf herhalen.

Dan ineens is daar de therapeut die het gezonde deel aanspreekt en ik ben in verwarring door dat gezonde kind in mij en voel dat zij er altijd al was. Wat een kracht komt er in mij naar boven.

Suzanne, de therapeut, vraagt iets, de vraag ben ik al weer vergeten, want ik weet er geen antwoord op. Een patroon ontrolt zich in mij en ik voel me een dom klein kind Ik zak steeds verder weg. Ergens vaag hoor ik iemand zeggen dat ik mijn ogen open moet doen en als ik in haar ogen kijk zie ik haar wazig en is ze ver weg. Het kost me alle moeite er bij te blijven. Maar het lukt.

Als ik het niet meer weet, zit ik in mijn hoofd, los van elk lichamelijk gevoel. Het hoofd weet heel veel dus niet. Zodra dat gevoel geraakt wordt schiet ik in mijn hoofd en zoek daar naarstig naar een oplossing, maar die komt niet en dan voel ik mij dom en klein en zou het liefst door de grond zakken.

Ik lig nog steeds op de massagetafel en ze helpt mij te voelen en vraagt waar een plek is in mij waar ik mij veilig voel. Als vanzelf gaan mijn handen naar mijn buik. Ik ga meteen wat dieper ademen en voilà de helderheid komt weer terug. Jeetje is het zo simpel. Inmiddels weet ik dat elke waarheid heel simpel is. Maar de weg er naar toe is vaak een weg vol mijnen en obstakels.

Ik voel dat ik teveel van mezelf heb gevraagd, daar liggend op de massagetafel. Een psycholoog legde mij uit wat chronische stress is en dat was nu precies wat ik voelde. Het legt me lam, maakt me werkeloos, maar hier ben ik keihard aan het werk. Ik heb veel te veel van mezelf gevraagd. Vanuit het trauma ben ik gaan compenseren. Verschrikkelijk mijn best doen om de beste werknemer te zijn, de beste juf, moeder, oma, partner. Jeetje als ik het nu zo opschrijf word ik er moe van. Precies dat is wat ik ook voel. De weg is lang, maar de vreugde is groot bij deze grote ontdekking. De innerlijke wereld is zo groot.

Ik lig daar en voel mijn buik en weet dat ik nu elke dag kan voelen, een plek waar ik naar terug kan gaan.

Alles mag er zijn.
Irritatie mag er zijn
Boosheid mag er zijn
Ergernis mag er zijn

Simpel het accepteren ervan in het moment werkt zo bevrijdend.

Volwassenheid is niet stoer en machtig zijn.
Volwassenheid is niet sterk en oppermachtig zijn.

Vol-wassen zijn in volle wasdom zijn, is wijs zijn, geduld met jezelf hebben, jezelf kennen in je eigen behoeftes en daar naar luisteren.

Alle facetten van leven waarderen. Zowel als het fijn is, maar zeker ook als het niet fijn is. En dat betekent echt alles.
Weerstand laat zien dat er een geheim is. De weerstand aankijkend merk ik dat ik me in eerste instantie veilig moet voelen. Mag dat, ja, natuurlijk mag dat. Ik voel de weerstand en laat het er helemaal zijn en dan verschijnt er ineens een pijnlijk gevoel, dat is het geheim er achter en al die weerstand, mijn leven lang al kost heel veel energie.

Eindelijk voel ik ruimte komen.

Bij mezelf komen is zitten met twee handen op mijn buik en VOELEN, voelen maar, voelen maar. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.

Dankbaar voel ik me na deze therapeutische sessie.

8 juli 2021