In mij komt de vraag naar boven, wie is ik, omdat het ik ineens als een gedrocht voelt, als iets dwingends, als iets kleins dat groot wil zijn. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Het voelt ineens als een ik die mijzelf bestuurd en mij doet verdwalen erin en dat meestal niet op een fijne manier. Het is de IK die denkt het fijn te hebben, maar waar trauma onder zit. Het is de schijnbare laag die zo zichtbaar is. Het fijne uiterlijk, waaronder van alles borrelt.

Maar…………… als de flow er is in mij, dan, als ik dat uitpluis, voel ik alleen maar wij. Oh wow, dat voelt fijn. Een heel intens gevoel komt er in mij naar boven, het voelt heel echt en het raakt de oorsprong. Het voelt als zo natuurlijk en dat ik dat niet eerder heb gezien. Het was er altijd al.

Natuurlijk, alles wat ik doe en voel en zie is in samenhang met iets buiten mij. Dat kan niet anders. Lekker in mijn vel zitten of in de flow, daarin herken ik het samen en verschijnt er vanzelf een wij.

Samen in mijn huis, samen met mijn spullen of samen met een lied, samen met de ander of samen met muziek.

Het blije gevoel, wat iets in mij opent, heeft dus altijd met wij te maken, dat is wat ik nu voel en in dat samen voelt IK ineens niet meer zo zeker.

Ik laat – IK – in mij dalen en het voelt helemaal niet vrij. Ik blijft haken aan van alles en IK eigent het zich toe. Ik wil hebben en ook krijgen. Ik wil, ik wil ,ik wil.

Het is het samenzijn van mens tot mens, van mens tot dier, van mens tot plant, van jezelf in je omgeving.

IK stapt er tussen uit, ik word zij, zij aan zij, allen vrij, mij en jij en wij.
Wat voelt dat open.