De zieletaal – het ritueel.

Het ware ritueel opent de poort naar de kosmos. Het ware ritueel is niet een herhaling van wat jou wordt gezegd als zijnde handelingen die bij het ritueel horen. Nee, het is dat wat in jou ontstaat.

Het is jouw opening naar het multidimensionale in welke vorm dan ook.

Het altaar de plek van rituelen, aardse materialen, wat symbool staat voor de moederschoot, de allesomvattende creatiekracht.

Zo jij groeit in de schoot, de plek van de creatie, zo ben je altijd creatie geweest.
De omleiding hier in de artificiële wereld van zaadje en eitje naar embryo is de invoeging in deze kunstmatige wereld. De oorspronkelijke werkelijkheid verdwijnt echter nooit. Zonder haar kracht, de oerkracht, de creatiekracht en scheppende kracht was hier niets.

De materie roept om erkenning en verblind ons in het ware zien en vervormd de zieletaal in lege woorden en leugentaal. De taal die steeds meer wordt gesproken hier op Aarde. Het is de uiterste verdichte vorm die wij zien, maar waarnemen kunnen we bijna niet meer. De zieletaal wordt nog maar weinig gesproken en is bijna verdwenen in ons dagelijks leven.

De zieletaal – het verhaal.

Het lopen gaat moeizaam, mijn rechterbovenbeen spier doet zeer bij het lopen en voor de tweede keer zit ik bij de fysiotherapeute, een hele leuke jonge meid, waar ik meteen een klik mee had. De vorige keer had ze me goed onder handen genomen, maar deze keer masseert ze het rustig wat losser. De eerste dagen erna gaat het veel beter met het been.

Maar na een lange fietstocht, overvalt een dodelijke vermoeidheid mij weer. Drie uur slaap ik die middag. De volgende morgen voel ik bij het wakker worden al meteen de moeheid en als ik een tijdje op ben loop ik jankend door huis.

Ik neem mijn yoga mat en ga mijn oefeningen doen en ineens herinner ik mij wat de cranio sacraal therapeut aan mij vroeg. Of ik wel moe mag zijn. Daar wordt het verzet in mij ineens voelbaar en met het luisteren naar wat de moeheid mij te vertellen heeft, schuiven de beelden in mijn beelddenkend brein voorbij en zie ik dat de moeheid al vroeg in mijn leven sloop. Via mijn moeder heb ik het opgenomen, opgezogen, misschien uit onbewuste zorg voor haar, ik was me er niet van bewust. Alle beelden krijgen de ruimte en hoe lang ik daar lig weet ik niet, maar dan ineens verschijnt daar “acceptatie”. Een heel zacht gevoel komt over mij heen en het wordt heel rustig van binnen. Zonder pijn en trauma is acceptatie heel normaal. Het trauma vervormt het beeld tot iets wat wij ervaren als niet goed en ga je door de pijn heen en kijk je het echt aan dan brengt het acceptatie en laat mij zien dat alles helemaal goed is.

Voor mij gebeurt er een wonder, want de dagen erna voel ik die verschrikkelijke moeheid niet meer. Ik word mij bewuster van de dingen die ik doe en dat ik ze op mijn manier mag doen.

8-10-2021